เมื่อวันใหม่มาถึงความจริงก็เล่นตลกกับผมโดยการส่งไข้ต่ำ ๆ และอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวมาให้ซึ่งอย่างน้อยมันช่วยย้ำว่าเหตุการณ์เมื่อวานไม่ใช่ความฝันหรือมาจากฉากในภาพยนตร์รักโรแมนติกที่ผมดูก่อนนอน คงเป็นผลจากการฝืนขี่มอเตอร์ไซค์กลับมาที่บ้านในตอนค่ำทั้งเนื้อตัวชุ่มโฉก เสื้อผ้าชุดเมื่อวานยังเปียกชื้นและยับย่นอยู่ปลายเตียงนอนโดยจำต้องปล่อยทิ้งไว้ก่อน อย่างแรกที่ต้องคำนึงคือการเริ่มรักษาตัวมากกว่า จำได้ว่ามีขวดไทลินอลอยู่ในตู้ชั้นล่าง อาการป่วยทำให้ผมตื่นสายกว่าปกติแต่ยังคงเช้าเกินไปสำหรับกราฟ ผมค่อนข้างแน่ใจว่าเพื่อนสนิทเพิ่งเข้านอนเสียด้วยซ้ำเพราะยังมีหยดน้ำเกาะประปรายตามกาแฟกระป๋องที่ดื่มหมดแล้วอยู่บนโต๊ะกินข้าว ชักกลัวแล้วว่าใครจะทรุดก่อนกันระหว่างกราฟที่ดื่มกาแฟต่างน้ำกับผมที่กำลังป่วยครั้งแรกในรอบสองปี
สายลมหน้าฝนโอบไอหนาวติดมาด้วย ยังโชคดีที่มีแกงและผัดผักอีกสองอย่างจากมื้อเที่ยงของวันก่อนอยู่จึงไม่ต้องฝืนหุงหาอะไรใหม่เพื่อทานยาหลังอาหาร ผมเดินขึ้นไปเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงขายาวแทน ไม่อยากนอนซมเป็นคนไข้ติดเตียงเพราะการทำตัวเช่นนั้นยิ่งทำให้ผมรู้สึกป่วยไข้มากกว่าเดิมเสียอีก หยิบสมุดเล่มเล็กขึ้นมาเขียนอาการปัจจุบันไว้ แปลกพิลึกผมอยากจดจำช่วงเวลาที่อ่อนแอเอาไว้ ส่วนหนึ่งเพราะการเจ็บปวดทางกายนั้นรักษาได้ไวกว่าทางจิตใจนัก และแม้จะรู้หนทางรักษาตัวผมเองก็ไม่มั่นใจนักว่าจะกลับไปเช่นก่อนที่ใจจะรวดร้าวได้หรือไม่ โดยภาพรวมแล้วผมจึงไม่กังวลกับอาการป่วยเลยแม้แต่น้อยซึ่งนั่นนับเป็นความชะล่าใจครั้งที่หนึ่ง
"ทำไมไม่ไปนอนที่เตียง" พายเอ่ยด้วยเสียงห้วนแต่ยังเจือความเป็นห่วง (ผมคิดเข้าข้างตัวเองน่ะ) ภาพเธอสะท้อนเป็นสองร่างบนแก้วตาของผมก่อนที่ผนวกเข้ารวมเป็นตัวตนเดียวในท่ายืนกอดอก เมื่อผมเริ่มตั้งสติได้ถึงรับรู้ว่าตัวเองฟุบหน้าคว่ำกับโต๊ะแล้วหลับไป ปากกาดำหล่นไปอยู่ใต้โต๊ะ สมุดบันทึกเปียกชื้นซึ่งระบุไม่ได้ว่าเพราะเหงื่อที่ซึมหน้าผากหรือจากคราบน้ำลายที่ติดมุมปากกันแน่
"เรา ... นัดกันตอนเย็นไม่ใช่เหรอครับ" ผมยังมึนงงพิษไข้ รู้สึกปวดตามเนื้อตัวมากเป็นสองเท่า หญิงสาวขมวดคิ้วยุ่งเป็นคำตอบก่อนจะรินน้ำเปล่าให้ผมแทน
"ไหนบอกหมอมาซิอาการเป็นไง"
"แค่มีไข้นิดหน่อยครับ ครั้นเนื้อครั้นตัว เริ่มเจ็บคอนิดหน่อย" ผมตอบอ้อมแอ้ม ลอบมองนาฬิกาเห็นเข็มสั้นชี้ที่เลขสอง เขาหลับไปนานพอดู
"ที่จริงเวลาแบบนี้ต้องเป็นพยาบาลซิครับ พยาบาลสาว"
"ป่วยอย่างเดียวไม่พออยากเจ็บตัวด้วยรึไง" คุณหมอสาวแยกเขี้ยว
"ยอมแล้วครับ" ผมหงอสนิท
เมื่อซักไซ้ไล่เรียงข้อมูลอื่นจนครบแพทย์อาสาถึงดันแผงยาสองสามอย่างมาให้บนโต๊ะก่อนจะไล่เขาไปล้างหน้า พื้นซีเมนต์ขัดมันเย็นเฉียบจนนึกอยากใส่ถุงเท้าขึ้นมา หลังทานกับข้าวที่พายซื้อมาด้วยพร้อมกับยาแก้ไขและยาแก้อักเสบผมจึงต้องระเห็จขึ้นมาบนห้องนอนอย่างจำใจ เปลี่ยนชุดซ้ำเป็นหนที่สองก่อนจะเอนตัวลงที่นอนอีกครั้ง ลืมการคงอยู่ของเธอซะสนิท
เป็นเธอที่ปลุกเขาขึ้นมาอีกครั้งพร้อมข้าวต้มหมูควันฉุยกับเม็ดยาขมที่ดูเหมือนลูกกวาดหวานเมื่ออยู่บนฝ่ามือเธอ กราฟเอ็ดเขายกใหญ่ก่อนจะเล่าว่าต้องขี่มอเตอร์ไซค์ซอกแซกผ่านการจราจรไปยากลำบากแค่ไหนถึงซื้อข้าวต้มเจ้าเด็ดมาฝากได้ ขณะนี้ห้องนอนดูคับแคบไปเล็กน้อยเมื่อต้องจุคนสามคน เพื่อนสนิทยกโน๊ตบุ๊คมานั่งพิมพ์เนื้อหาเล่มวิทยานิพนธ์อยู่ไม่ไกลจากผมส่วนพายเพิ่งเดินกลับไปนั่งพิงหลังกับกำแพง อ่านสมุดเล่มบางที่ดูคุ้นตาผมไม่น้อย - สมุดบันทึกของผม - โล่งอกที่มันเป็นคนละเล่มกับบันทึกประจำวันที่มีเรื่องของเธอและคำถามต่าง ๆ นา ๆ แน่นเต็มไปหมด
"หมดนี่ปอนด์เขียนเองหมดเลยเหรอ" เธอพลิกหน้ากระดาษกลับไปมาเมื่อสังเกตเห็นสายตากระอักกระอวนจากผม
"มันเขียนสวยไปใช่ไหมพี่" กราฟแหย่ก่อนจะกระซิบบอกว่าตนเป็นคนอนุญาตให้หญิงสาวอ่านเอง
"ลายมืออ่านง่ายกว่าที่แกเขียนเยอะเลย" พายหัวเราะคิกเรียกเสียงโอดครวญจากเพื่อนสนิทของผมก่อนเจ้าตัวจะขอออกไปหยิบสมุดเลคเชอร์ของตัวเองมาท้าชน ผมทำได้เพียงคาดโทษด้วยสายตาไว้ก่อนโดยอีกฝ่ายไม่ลืมที่จะขยิบตาส่งให้ก่อนก้าวออกจากห้องไป
"เขียนดีนะ อันนี้ชมจริงไม่ได้เห็นว่าสนิทกัน" เธอพูดง่าย ๆ เหมือนเป็นประโยคธรรมดาแต่ชวนให้หัวใจผมอ่อนยวบเหลือเกิน นอกจากกราฟแล้วยังไม่เคยมีใครอ่านเรื่องสั้นที่ผมเขียนมาก่อน - - แม้แต่เบลล์
"ยังตกหล่นอีกเยอะครับ"
"แต่กราฟบอกว่าจองตำแหน่งพระเอกแล้วนี่"
"อย่างมันต้องบทเพื่อนพระเอกเท่านั้นครับ"
ผมกล่าวเสียงขรึมก่อนจะแค่นไอซะเสียมาดจนเธอต้องเดินเข้ามาลูบหลังให้
ไม่สำคัญเท่าไหร่ว่าใครจะได้บทพระเอกไป
ขอเพียงมีเธออยู่ด้วยในชีวิตจริง จะให้รับบทอะไรผมก็ไม่สน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in