หลายครั้งหลายคราวที่ผมรู้สึกว่าจังหวะในการมีตัวตนของตัวเองมันช่างแย่เสียเหลือเกิน เช่นเดียวกับสถานการณ์ตอนบ่ายของเมื่อวาน เสียงฝนปนสะอื้นเคล้าเพลงเปียโนยังติดในความทรงจำและผมไม่อาจก้าวก่ายเข้าไปมีส่วนร่วม เมื่อบทเพลงบรรเลงถึงโน้ตตัวสุดท้ายหยดน้ำตานั้นก็เหือดแห้งไปซะแล้ว ผมกลับมาที่บ้านได้อย่างไรไม่อาจแถลงไขได้คล้ายเธอเสกมนต์ลบความจำไว้แต่ไม่สามารถล้างมันได้ทั้งหมด หลักฐานคือคำขอโทษที่ถูกส่งมาในถาดข้อความท่ามกลางแจ้งเตือนหลายร้อยอันจากหลายสิบคนที่ยังไม่ถูกเปิด มีเพียงข้อความจากพายที่ได้รับความสนใจ

"เบลล์บล็อกเฟสกับไอจีกูไปแล้วว่ะ สงสัยรู้แล้วว่ามึงอยู่กับกู"

"ตามใจเขา"

ผมบอกกราฟไปเช่นนั้นแถบแจ้งเตือนเต็มไปด้วยข้อความจากเบลล์ - แฟนเก่าของผม - หลังจากเธอเบื่อหน่ายการโทรศัพท์เข้ามาวันละหลายสิบสายแล้วไม่มีการตอบรับอีกฝ่ายจึงเลือกส่งข้อความทางไลน์มาหาเขาแทน ข้อความจากเธอไม่เคยถูกเปิดเข้าไปอ่าน อย่างไรก็ตามเป็นระบบแจ้งเตือนที่ทำให้เขาเห็นทุกประโยคที่ถูกพิมพ์ส่งมา

กูเลิกกับเบลล์แล้ว ผมเอ่ยประโยคนี้กับกราฟเมื่อวันแรกที่เริ่มต้นชีวิตที่เชียงใหม่ ตั๋วเครื่องบินเที่ยวเดียวพาผมมาเยือนเมืองในสายหมอก เพื่อนสนิทไม่ถามเหตุผลซักคำ เขาเพียงเปิดประตูห้องนอนที่ว่างอยู่ โยนกระเป๋าเดินทางของผมเข้าไปและปล่อยให้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ต่อจากนั้นอีกหลายอาทิตย์ผมถึงเอ่ยปากบอกที่มาและเหตุผล มั่นใจได้เลยว่ากราฟเห็นภาพกว้างของทุกอย่างมากกว่าตัวผมเองซะอีก

"ปอนด์มึงจะไม่บอกใครเหรอวะว่าทำไมเลิกกับเบลล์"

"กูก็บอกมึงไปแล้วไง"

"รู้ แต่มึงจะปล่อยให้คนอื่นเข้าใจว่ามึงทิ้งเขาเนี่ยนะ ทั้งที่แม่งไปมีอีกคนลับหลังมึงแท้ ๆ"

"กราฟ กูไม่เป็นไร"

ผมยืนยัน "กูไม่เป็นไรจริง ๆ"

สิ่งเดียวที่ผมกังวลตอนนี้คือสภาพจิตใจของหญิงสาวอีกคนมากกว่า นอกจากขอโทษแล้วยังไม่มีแจ้งเตือนใดในชื่อพายแสดงให้เห็นอีก ผมและกราฟนั่งละเลียดสารพัดเมนูที่ถูกทำขึ้นในตอนสาย การทำอาหารกลายเป็นความสามารถโดดเด่นของผมมาตั้งแต่มัธยมต้น นอกจากเพื่อฝึกฝนตัวเองให้สามารถใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวได้ในอนาคตแล้วการลงมือทำยังช่วยให้ผมลืมรสมือของแม่กับพ่อไปได้บ้าง แม้จะไม่ใช่ทุกครั้ง

"มึงนี่มีเรื่องทุกข์ใจทีไรหันหน้าเข้าครัวทุกที แต่กูก็ไม่ได้เกลียดนะ"

กราฟเอ่ยเช่นนั้นก่อนจะตักข้าวสวยช้อนโตเข้าปาก เพื่อนรักยังพูดต่ออีกสองสามประโยคแต่ผมไม่ได้ใส่ใจ สองหูมัวเงี่ยฟังเสียงเครื่องยนต์จากรถมินิคูเปอร์สีครีม – เสียงการมาถึงของเธอ

ไม่รู้ผมต้องรออีกนานแค่ไหน

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมีสิทธิอะไรที่จะรอ