วันนี้เรามีแพลนไปห้องสมุด Suzzallo Library ที่ University of Washington ห้องสมุดที่ว่ากันว่าเหมือนโถงกลางฮอกวอตส์ โดยนั่งรถรางมาลงสถานี Univ of Washington แล้วเดินต่อไปยังยูวอชิงตัน ระหว่างทางเราเหลือบไปเห็นภูเขาสูงตระหง่านเป็นแบ็คกราวน์ของมหาวิทยาลัย โห... ทำไมมันอลังการแบบนี้ มันเป็นทัศนียภาพที่เราไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต ภูเขาขนาดใหญ่ที่ยอดปกคลุมด้วยหิมะ 

เหมือนฝัน!

กลับมาหาข้อมูลดูทีหลังถึงได้ทราบว่ามันคือ Mount Rainier เป็นอุทยานแห่งชาติอีกที่ที่มีภูเขาไฟเรเนียร์ตั้งอยู่ ซึ่งภูเขาไฟลูกนี้จัดเป็นภูเขาไฟที่ยัง active อยู่ (มีโอกาสปะทุ) โดยอยู่ห่างจากมหา'ลัยไม่ถึง 80 ไมล์ 

ระหว่างทางเดินไปห้องสมุด เราได้เห็นบรรยากาศรอบ ๆ มหาวิทยาลัย เหมือนในหนังไม่มีผิด ร้านอาหาร กลุ่มนักศึกษา บรรยากาศต่าง ๆ แถมพื้นที่ในมหาวิทยาลัยกว้างและร่มรื่นมาก มีต้นไม้ ดอกไม้ อาคารสวย ๆ ห้องสมุดก็สวยสมคำร่ำลือ เราไปช่วงเช้าทำให้มีนักท่องเที่ยวประมาณ 4-5 คน มองเข้าไปเห็นนักศึกษานั่งอ่านหนังสือกันอยู่เงียบ ๆ นักท่องเที่ยวหามุมของตัวเองเผื่อเก็บภาพเป็นที่ระลึกโดยไม่ได้ส่งเสียงรบกวนหรือเข้าใกล้นักศึกษาแต่อย่างใด ส่วนนักศึกษาก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง นับว่าเป็นสถานที่ที่เราประทับใจมาก มีแอบหวังว่าสักวันถ้าได้มาเรียนต่อเมืองนอกบ้างก็คงจะดี นอกจากสภาพแวดล้อมที่น่าตื่นตาตื่นใจแล้ว โอกาสที่เข้ามาในชีวิตก็คงมากมายตามไปด้วย...

เวลาของเราในซีแอตเทิลเหลืออีกไม่ถึง 5 ชั่วโมงแล้ว...

ก่อนกลับโฮสเทลเรากับโจแวะกินข้าวแถวมหาวิทยาลัย โดยพวกเราเลือกร้านอุด้งที่เดินออกไปไม่ไกล คอมฟอร์ทฟู้ดสุด ๆ มั่นใจได้ว่าตลอดทั้งคืนบนรถไฟจะไม่มีใครท้องเสียแน่นอน ตบท้ายด้วยชาไข่มุกแบรนด์ไม่คุ้นหู

แย่แล้ว...

ไม่อร่อย 

ทำไมมันจืดขนาดนี้ ไข่มุกคุณพี่แข็งโป๊กเลย แย่แล้ว ๆ ๆ ๆ

เราผู้เซนซิทีฟกับกลิ่นและรสชาติอาหารถึงกับเซ็งในรสชาติชานมแก้วละร้อยกว่าบาทไทย

พวกเรากินข้าวเร็วทำให้พบว่ามีเวลาเหลืออยู่บ้างที่จะไปเก็บที่เที่ยวอีกสักเล็กน้อย จริง ๆ เราอยากไป Fremont Troll มากแต่โจไม่อยากไปเพราะไกลและต้องขึ้นรถบัสเท่านั้น (สมัยนั้นพวกเรายังไม่กล้าเรียก Uber) จึงเปลี่ยนใจไปบ้าน Up แทน เข้าใจว่ามีหลายที่มากที่เคลมว่าเป็นแรงบันดาลใจของบ้านคุณปู่ในเรื่อง Up แต่ตอนนั้นเราไป Edith Macefield House แทน เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ ล้อมด้วยห้างร้านขนาดใหญ่ เหมือนไปให้รู้ว่า อ่อ เป็นอย่างนี้นะ ซึ่งก็ถือว่าคุ้มค่ากับเวลาที่เรามีจำกัด

บ่ายสองโมงครึ่งแล้ว!

เรากับโจยืนอยู่หน้าโฮสเทลเรียบร้อย พยายามลากกระเป๋าไปยังสถานีรถไฟ King Street อยู่ ใช้เวลาราว 10 นาทีพวกเราก็มาติดต่อขึ้นตั๋ว Amtrak ที่จองไว้จาก SEA ไป WFH เมือง Whitefish รัฐมอนทานา ซึ่งเราได้นัดหมายให้ทางโรงแรมที่เมือง Columbia Falls ส่งรถมารับตามเวลาที่ระบุหน้าตั๋ว นั่งรอประมาณชั่วโมงกว่า ๆ เริ่มเห็นกลุ่มคนไทยรุ่นราวคราวเดียวกับตัวเอง แบกกระเป๋ามาขึ้นตั๋วเหมือนกัน เอ... หรือว่าเค้าจะไปเกลเช่อเหมือนกันนะ... เราไม่ได้ทักทายหรือทำความรู้จักกับเพื่อน ๆ กลุ่มนั้น เพราะเค้ามากันเป็นกลุ่มใหญ่ ทันใดนั้นโจบอกกับเราว่า

" แก เดี๋ยวมา ไปซื้อขนมแป๊บ "

" ฝากซื้อ... อ้าว ไปแล้ว "

เอาละ อีโจ สร้างเรื่องอีกแล้ว สิบกว่านาทีผ่านไปโจก็ยังไม่กลับมา นายสถานีเริ่มเรียกให้ทุกคนเข้าแถวเตรียมขึ้นรถไฟ พลางเดินเช็คตั๋วไปด้วยว่าถูกขบวนไหม เราค่อย ๆ เดินไปต่อแถวพร้อมชะเง้อมองโจไปด้วย ทำไมยังไม่มาอีกนะ จะสี่โมงแล้ว คุณพี่ไปหน้ายยยยย

ไม่กี่นาทีผ่านไป แต่เหมือนยาวนานเป็นชั่วโมง โจปรากฏตัวพร้อมไอศกรีม Ben & Jerry's รส Chocolate Fudge Brownie และซูชิหน้าคละปลาดิบ ไอ้บ้านี่ ทำเอาตกอกตกใจ แล้วซื้อไอศกรีมมาจะเก็บยังไงล่ะเนี่ย ต้องกินให้หมดหรือเปล่า

โจไม่ตอบ

เราสองคนขึ้นรถไฟมาได้ทันเวลา มีแอบสบตากับแก๊งคนไทยบนรถไฟเป็นระยะเนื่องจากนั่งตู้เดียวกัน รถไฟ Amtrak กว้างสบายสำหรับเด็กไทยตัวเล็กแบบพวกเรา สามารถยืดขาและปรับเอนนอนได้แบบไม่ปวดหลัง ทิวทัศน์รอบ ๆ ค่อย ๆ เปลี่ยนไป จากดาวน์ทาวน์เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่อง ค่อย ๆ กลายเป็นชายหาดและป่าสน เรากำลังนั่งรถไฟข้ามเขาสินะ...

หลับ

ตื่นมาอีกทีตอนเช้าตรู่

ไอศกรีมที่โจซื้อมาละลายหมดแล้ว เราจึงซดดื่มเสมือนกำลังดื่มช็อกโกแล็ตเย็นอยู่ อยู่อเมริกามาได้ 3 วันรู้สึกเหมือนเด็กอนามัยสุด ๆ นอนสี่ทุ่มตื่นหกโมงเช้า วิวรอบ ๆ เริ่มเป็นเมือง มีหมู่บ้านเล็ก ๆ ข้างทาง แต่ขนาดเล็กกว่าฝั่งซีแอตเทิลมาก ไม่กี่อึดใจเราก็มาถึงสถานี Whitefish 

เมื่อรับสัมภาระเรียบร้อย เราออกไปเดินตามหาคนขับรถที่โรงแรมส่งมา ตามกำหนดการเรามีปฐมนิเทศกับนายจ้างในวันพรุ่งนี้ที่ Columbia Falls ตั้งแต่เช้า ทำให้พวกเราตัดสินใจนอนที่ Columbia Falls ก่อน 1 คืน คนขับรถเราเป็นคุณลุงรูปร่างสูงใจท่าทางใจดี คุณลุงช่วยเรายกกระเป๋าและพาไปส่งโรงแรม วิวรอบ ๆ Whitefish ยังคงเป็นแนวเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะเช่นเคย เราส่งโจไปนั่งข้างหน้าคู่คุณลุง ส่วนเรานั่งจับกองกระเป๋าใหญ่ของเราสองคนที่เบาะหลังแทน 

อ้าว นั่นแก๊งคนไทยนี่นา...

มองออกไปนอกกระจกเห็นกลุ่มคนไทยที่มาด้วยกันเดินลากกระเป๋าออกจากสถานี Whitefish 

ภาพนั้นเหล่านั้นค่อย ๆ ไกลออกไป

หลับต่อแล้วกัน