ทุกคนมีเรื่องเล่าทุกครั้งที่เดินทางและหนังสือบันทึกการเดินทางก็อยู่เกลื่อนกลาดบนเผงหนังสือ

   ในฐานะคนอ่านหนังสือบันทึกการเดินทางมาตั้งแต่ช่วงที่หนังสือประเภทนี้เริ่มบูมจนถึงตอนนี้ เราเลือกอ่านมากขึ้น

   เพราะทุกคนมีเรื่องเล่า แต่ใช่ว่าทุกคนจะเล่าสนุกและเรื่องเล่าของเขาจะน่าสนใจ

   แต่เวลา โตมร ศุขปรีชา พาคนอ่านเดินทาง เราชอบตามเขาไปด้วยเสมอ 

   ไม่ใช่เพราะเขาไปในสถานที่ที่เราอยากไป สถานที่ที่เดินทางไปยากหรือแปลกใหม่พิศดาร

   แต่เราชอบฟังเขาเล่าเรื่องเหลือเกิน เพราะทุกครั้งที่เขาเดินทาง เขามีเรื่องราวของสถานที่และคนในสถานที่ที่เขาเหยียบเยือนมาเล่าให้ฟังเสมอ

   ครั้งนี้ อังกฤษ อเมริกา และที่อื่น 

   เขาเปิดแง้มเรื่องราว ประวัติศาสตร์ ความมหัศจรรย์ และความลับ สิ่งที่หากเพียงเดินผ่านไม่พินิจพิเคราะห์คงไม่เห็น 

   สิ่งที่อาจเปลี่ยนความรู้สึกต่อสถานที่ที่เราไปเยือนและสถานที่ที่เราจากมาได้อย่างคาดไม่ถึง

   ลอนดอน กลาสโกว์ บัลติมอล นิวยอร์ก คาปรี ไซนาย

   นักกวาดปล่องไฟ ผีในโรงละคร นิทานวิสกี้ นักดำขยะ พระเจ้าบนภูเขา

   เมื่อเดินทางเหยียบย่ำสถานที่เหล่านั้นไม่ใช่เพียงเพื่อถ่ายรูปโพสต์ลงโซเชี่ยลเน็ตเวิร์กเก็บไว้เป็นความทรงจำหรือโอ้อวดผู้อื่น แต่เพื่อรู้สึกให้มากขึ้น

   เรื่องราวของสถานที่เหล่านี้ คงทำให้เรามองมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

3

   "...ต่อให้นางฟ้างดงามเพียงใด แต่ใจกลางความจริงของชีวิตมนุษย์-ก็ยังมีเรื่องเศร้าวางตัวอยู่ที่นั่นเสมอ"

   เมื่อความสวยงามไม่ได้หมายถึงความสุขและความทุกข์ซุกซ่อนรอยยิ้มไว้

   เมื่อเดินทาง ทุกคนต่างมีเรื่องเล่า

   แต่หนังสือเล่มนี้บอกเรามากกว่านั้น

   เพราะในอีกทางหนึ่ง

   เมื่อเดินทาง ทุกสถานที่ต่างหากที่มีเรื่องเล่า

4

   "อย่าไปเดินขึ้นฟูจิเลย ถ้าเดินขึ้นไปก็ไม่ได้เห็นฟูจิหรอกนะ"

   ลุงหมายความอย่างเดียวกับอีเมอร์สันรึเปล่าไม่รู้ หรือลุงแค่บอกว่ามันเหนื่อยและเป็นห่วงเป็นใยตามประสา   

   หากเมื่อพลิกหน้ากระดาษแผ่นสุดท้ายและปิดหนังสือความลับของนางฟ้าลง ห้วงคำนึงที่ถูกบันทึกไว้ในนั้นบอกเราว่า อาจถึงเวลาที่เราควรตามความหมายนั้นด้วยตัวเองเสียที