"ถ้าเรามิได้ออกเดินทางเพราะผู้อื่นที่อาศัยอยู่ในจักรวาลเดียวกับเรา ก็จงอย่าออกเดินทางไปเลย"

     เมื่ออ่านย่อหน้าเกือบสุดท้ายของคำนำผู้เขียน โตมร ศุขปรีชา จากหนังสือ ผ้าปูโต๊ะกับลมหมอ การเดินทางธรรมดาในห้าทวีป เรารู้สึกวาบขึ้นมากลางอก ริมฝีปากเม้มแน่น คิ้วขมวด และเรารู้สึกว่าเหมือนน้ำตาจะไหล

     เราคิดคำบรรยายความรู้สึกนั้นไม่ออก รู้เพียงแต่เหมือนมีเสียงเรียบๆ นิ่มๆ ของโตมรเอ่ยประโยคนี้และทำให้เราตระหนักถึงความหนักแน่นบางอย่างที่มาพร้อมกับสิ่งที่เรียกว่า "การเดินทาง"

     การเดินทาง...เพื่อตัวเราเพียงคนเดียวอาจไม่พอ

2

     หนังสือเล่มนี้แทรกตัวอยู่เนียนๆ บนชั้นหนังสือใน 'ร้านเล่า' ร้านหนังสือเล็กๆ บนถนนนิมมานเหมินทร์ จ.เชียงใหม่ และเราได้พบมันก่อนจะเดินทางกลับบ้านในวันรุ่งขึ้นหลังจากออกจากเดินทางไปเรื่อยๆ ในจังหวัดภาคเหนือมาครึ่งเดือน

     เราซื้อหนังสือเล่มนี้เพราะเราชอบเดินทางไปกับตัวอักษรของ โตมร ศุขปรีชา 

     แต่หลังจากอ่านคำนำจบ...เรานั่งนิ่งไปถึง 2 ชั่วโมง

     ครึ่งเดือนที่ผ่านมา...ทำไมเราถึงออกเดินทาง?

3

     ยังมีสถานที่อีกมากมายบนโลกใบนี้ที่เราไม่เคยไปเยือน และมันยังคงอยู่ตรงนั้นเสมอเมื่อเราพร้อมจะไป 

     แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสถานที่เหล่านั้นต่างหากที่เวลานำพาเรื่องราวบางอย่างไกลออกไปจนอาจเลือนหายไปในที่สุด

     โชคดีที่โตมรหยุดเวลาไว้ด้วยตัวอักษร บันทึกประสบการณ์ของเขา เรื่องราวจากสถานที่ต่างๆ ในช่วงเวลาหนึ่งๆ ไว้ให้เราได้ทำความรู้จัก ทำความเข้าใจ และรู้สึกกับบางสิ่งบางอย่างและเรื่องราวเหล่านั้นไว้ในหนังสือเล่มนี้

     เขาพาเราไปสืบหา ทริสตัน โจนส์ กับสมาคมแอตแลนติส ณ กันตัง

     เยิรเงาสลัวของโตเกียวบริโภคนิยม

     อุดรูจมูกขณะอ่านเรื่องขี้ๆ ของเนปาล

     ด้อมๆ มองๆ สถานที่เลือกคนอย่างปายและโพคารา

     รู้สึกถึงประวัติศาสตร์และความแตกต่างเหมือนกันของคำทักทายจากอิสราเอล

     พูดคุยกับนักเปลื้องสวาท ตะโกนเพื่อสันติภาพและสงครามที่มุมถนนในลอสแองเจลิส

     และทอดสายตามองผ้าปูโต๊ะ เงยหน้ารับลมหมอ บนดินแดนสีผสมอย่างแอฟริกาใต้

     ...

     เราไม่รู้เลยว่าเราจะได้ไปเยี่ยมเยือนสถานที่เดียวกันกับโตมรหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ เขาทำให้เรามองสถานที่เหล่านั้นด้วยสายตาอีกแบบหนึ่ง

     นอกจากมองเห็นตัวเองในสถานที่เหล่านั้น แต่เห็นเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นและผู้คนที่อาศัยอยู่ในสถานที่แห่งนั้นด้วย

     ยิ่งไปกว่านั้น, เราคงมองสถานที่อื่นๆ ที่ได้ไปเยี่ยมเยือนต่างออกไป

     มองเรื่องราวและผู้คนเหล่านั้นมากกว่ามองตัวเอง

4

     เราแพ็คกระเป๋าออกจากบ้านเป็นเวลาครึ่งเดือน

     น่าน - พะเยา - เชียงราย - เชียงใหม่

     การเดินทางที่เราตัดสินใจไม่ถามตัวเองว่าเพราะอะไรหรือเพื่ออะไร

     คิดเอาเองง่ายๆ ว่า หากไม่คาดหวังคงได้พบเจอ แค่เปิดใจให้กว้างเข้าไว้เท่านั้น

     ...

     พี่บอม ณ Hug Her Him ที่พักสบายกายใจ เรื่องพูดคุยล้านแปด และอาหารเช้าแสนอร่อย

     ส้มโอ คนว่างงาน เพื่อนใหม่ที่นอนด้วยกันตั้งแต่คืนแรกที่เจอ

     พี่ภาคิน เจ้าของ โฮงเซรามิกส์ กับความร่วมมืออันแข็งแรงของการท่องเที่ยวชุมชน

     จ่ามนัส เตาเผาโบราณบ้านบ่อสวก ความตั้งใจสร้างแหล่งเรียนรู้และรักษาไว้เพื่อคนรุ่นหลัง

     เฮเลน สาวเช็กกับการเดินทางหลังเรียนจบ

     ครูบาตั๋น กับคำเชิญชวนให้เขียนหนังสือ

     พี่ต่าย อดีตสาวออฟฟิศเมืองกรุง ผู้กลับมาทำเกสต์เฮ้าส์ เฮือนอำพรรณ 

     พี่โอ๊ต จากเมลเบิร์นมาเชียงใหม่เพื่อพบกันอีกครั้ัง

     ...

     เราดีใจ ที่อย่างน้อยครึ่งเดือนของเรา เราไม่ได้มองแต่ตัวเอง

5

     ...ผ้าปูโต๊ะกับลมหมอ การเดินทางธรรดาในห้าทวีป...

     จริงๆแล้วหนังสือเล่มนี้ไม่ควรมีคำว่า 'ธรรมดา' อยู่ในชื่อเรื่อง

     เพราะเราว่าแท้จริงแล้ว ทุกการเดินทางล้วนมหัศจรรย์

     ...

     "การเดินทางมอบดอกไม้แห่งการเดินทางให้คนเดินทางเสมอ ถ้าเขาค้นหามัน"

     โตมรเขียนไว้

     และหลังจากทบทวนการเดินทางครึ่งเดือนของตัวเอง 

     เราว่าเราได้รับมันแล้ว...ดอกไม้แห่งการเดินทาง

มีน เกวลิน.