มีโอกาสได้หยิบเอา เถื่อนเจ็ด ขึ้นมาอ่านพักสมองระหว่างทำรายงาน ตอนแรกคิดว่าเป็นหนังสือสารคดีบันทึกการเดินทางที่เล่าเรื่องไปเรื่อยๆ เสริมข้อคิดและการผจญภัยหน่อยๆ แต่หลังจากที่ได้เริ่มอ่าน เราก็รู้แล้วว่าหนังสือเล่มนี้มีอะไรมากกว่านั้น
.
เถื่อนเจ็ด เป็นหนังสือที่ให้อารมณ์เหมือนเรากำลังอ่านนิยายแฟนตาซีผจญภัย อย่าง เพนดรากอน การเดินทางของคิโนะ หรือการ์ตูนอย่างวันพีซ และอีกหลายๆเรื่อง ที่ตัวเอกเดินทางไปตามเมืองหรือเกาะต่าง ๆ ที่มีความหลายหลาก ในฐานะของนักเดินทาง ตัวเอกเหล่านั้นมีหน้าที่ในการปรับตัวและเรียนรู้กฏข้อบังคับของดินแดนแต่ละที่ซึ่งในแต่ละเมืองก็จะมีปัญหาและประเด็นความขัดแย้งที่ต่างกันไปตามบริบทหรือประวัติศาสตร์ของสถานที่นั้นๆ จวบจนกระทั่งจะจบเล่ม ตัวเอกก็พัฒนาตนเองขึ้นเรื่อยๆ และท้ายที่สุดก็สามารถหาคำตอบให้กับคำถามที่ตนไม่เคยเข้าใจได้
.
เถื่อนเจ็ดก็เช่นกัน กลิ่นอายของหนังสือเล่มนี้มันดำเนินตามโครงเรื่องเช่นนี้เอง แต่สิ่งที่ทำให้มันแตกต่าง คือการที่เรารับรู้ว่าเรื่องราวที่วรรณสิงห์เขียนคือเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกของความเป็นจริง แม้หลายเรื่องจะเหนือจิตนาการและชวนน่าตื่นเต้นตกใจ แต่มันผลักดันให้เราหลุดออกมาจากวัยเด็ก กลับมามองโลกความเป็นจริงตามที่มันเป็นโดยไม่ผ่านการอุปมาอุปมัย
.
ใครที่ยังจำความรู้สึกตื่นเต้นในวัยเด็กยามที่อ่านนิยายแฟนตาซีผจญภัยได้ เถื่อนเจ็ดจะทำให้คุณตื่นเต้นกับเรื่องราวแห่งการเดินทางมากยิ่งขึ้น เพราะเราไม่ได้อ่านมันในฐานะเรื่องสมมติ แต่เป็นเรื่องจริงที่ชายคนหนึ่งกลับมาเล่าพร้อมมีภาพประกอบมายืนยัน :)
.
.
ปล. เถื่อนเจ็ดยังวิเคราะห์ได้อีกหลายแง่มุมมากๆ ทั้งปรัชญา การใช้ชีวิต คำถามในความเป็นมนุษย์ 
แต่รู้สึกว่ามันรีวิวยากเกิ้นน ลองไปหาอ่านกันเอาเองละกัน 55555
.
สรุปสั้นๆ หนุกดี ไปหาอ่านๆ :P