การเลือกหนังสือได้เหมาะกับทริปทำให้การเดินทางของเรารู้สึก“อิ่ม” ขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด

สมัยเด็กๆเวลาต้องเดินทางไกลทีไรจะต้องขนหนังสือแฟนตาซีเล่มเขื่องไปด้วยเสมอคือเอาไปแค่เล่มเดียวแต่เน้น “จำนวนหน้า” เข้าว่า เพราะไม่อยากให้มันจบเร็วๆเดี๋ยวจะเบื่อไม่มีอะไรทำซะก่อน

แต่ตอนนี้หนังสือที่มักจะเลือกให้เป็นเพื่อนร่วมเดินทางไม่จำเป็นต้องมีหน้าเป็นพันขึ้นไปแล้วยิ่งทริปสั้นๆอย่างไปเชียงใหม่หกวันหนังสือที่เลือกพกไปจึงเป็นจำพวกเรื่องสั้นที่มีบทวิเคราะห์และบทกล่าวตามเป็นของแถม

“จำนวนหน้า” ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดแต่เปลี่ยนมาเป็น “จำนวนการครุ่นคิด”ที่ได้ระหว่างและหลังการอ่านหนังสือเล่มนั้นแทน ยิ่งจำนวนหน้าน้อยเรายิ่งต้องละเลียดในการอ่านมากยิ่งขึ้นและยิ่งหนังสือแฝงไปด้วยมุมมองต่างๆมากเท่าไหร่ เรายิ่งเสียเวลาไปกับการครุ่นคิดและทำความเข้าใจมากขึ้นเท่านั้น

เนื้อเรื่องของ The country of the blind ถูกอ่านจบตั้งแต่วันก่อนเดินทางกลับแต่บทวิเคราะห์และบทกล่าวตามที่มาจบบนขบวนรถกลับกรุงเทพนั้นทำให้ทริปเชียงใหม่ครั้งนี้“อิ่ม” ไปกับอาการนอนครุ่นคิดในตู้นอนบนรถไฟที่โยกโคลงไปมา และ “อิ่ม”กับความรู้สึกคุ้มค่าที่ได้ใช้เวลาสำรวจความคิดของตนหลังจากที่ไม่ได้ทำมานานและอิ่มสุดท้าย คือ “อิ่ม”ที่ได้เพิ่มความทรงจำที่แตกต่างลงเป็นส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้

สุดท้ายหากใครกำลังหาหนังสือสำหรับทริปสั้นๆ “ดินแดนคนตาบอด”นับว่าเป็นหนึ่งในตัวเลือกที่ดี

ไม่อยากเล่าอะไรมากแค่บอกได้ว่าคอนเซ็ปของคำว่า “การมองเห็น” ในเล่มนี้ช่างเหมาะกับนักเดินทางเสียจริงๆ