แถว Williamsburg นี่ก็มีอะไรให้ถ่ายรูปเยอะดี และล้วนแต่มีความวัยรุ่น คนที่มาเดินแถวนี้ก็วัยรุ่น #เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอนสิบสี่ ร้านก็น่านั่ง พลาดจาก Smorgasburg จะมาละลายทรัพย์ตรงนี้ก็ยังมิสาย
ขากลับเราไม่ได้กลับไปขึ้นรถไฟที่สถานี Bedford เหมือนขามา เนื่องจากทางผู้ชายนางบอกทำนองว่าเดี๋ยวไปขึ้นอีกสถานีอะไรประมาณนั้น อิฉันจึงเออออไปด้วยเพราะขี้เกียจคิด อ่ะเดินก็เดิน ก็ถือเป็นการเดินชมเมืองฝั่งบรูคลินไปพลางๆ
สองฝั่งนี่มันต่างกันชะมัด ถ้าแมนฮัตตันเป็นละครบรอดเวย์ เราว่าบรูคลินน่าจะเป็นฮิปฮอปสตรีทโชว์
นี่แหละที่เขาว่านิวยอร์กคือความหลากหลาย
งานกราฟิตี้ก็มีมากมาย ทั้งแบบสวยงามและเลอะเทอะ
มันก็จะรกๆอยู่หน่อยๆ
ดูเหมือนบรูคลินจะมีตึกสูงๆน้อยกว่าแมนฮัตตัน และยังคงเดิมด้วยบ้านเรือนอายุเก่าแก่ ระหว่างทางเดินกลับ รอบข้างเราแวดล้อมไปด้วยตึกเตี้ยๆ หรือที่เขาเรียกว่า Brownstone จริงๆแล้ว Brownstone แบบนี้ก็มีอยู่ทั่วไปในนิวยอร์ก แต่ทางฝั่งบรูคลินจะมีมากเป็นพิเศษ (มันมีประวัตินะว่าทำไมต้องสร้างบ้านกับ Brownstone แต่อ่านแล้วไม่เข้าใจค่ะบอกตรงๆ) ส่วนอีกฝั่งก็จะเป็นตึกเตี้ยๆที่มีบันไดหนีไฟพาดอยู่เกือบทุกตึกจนกลายเป็นสัญลักษณ์ไปแล้ว ถ้าจะดูว่าตึกไหนเป็นอพาร์ตเมนต์เขาว่าให้ดูทางหนีไฟนี่แหละ แต่เดี๋ยวนี้มีหลายบ้านที่ถอดออกเพราะมันไม่จำเป็นต้องใช้ มันก็น่าเสียดายเหมือนกันนะ
เดินมาซักพักจนเริ่มมีคำถามว่าทำไมไกลจังวะ จนพอโผล่พ้นแยกออกมานางก็ชี้ไปนู่น
นู่นนนนนนนน
ร้านซอกหลืบเล็กๆที่มีกระดานดำตั้งอยู่นู่นนนน
Momofuku Milk Bar : Williamsburg
เห่นโหลววววคริสตี๊หน่าาา ~!!!
(ใช่ค่ะนี่คือเซอร์ไพรส์ อิอิ)
คืออออ เราชอบรายการ Master Chef US มาก เคยติดงอมแงมอยู่พักนึง จนตอนหลังช่องมันไม่ฟรีแล้วเลยเลิกดู 555555 คือในรายการนี้จะมีคอมเมนเตเตอร์3คนใช่มะ กอร์ดอน แรมซี่ คริสติน่า โทซี่ และ เกรแฮม เอลเลียท นางทั้งสามเป็นเชฟและมีร้านอาหารกันหมด ซึ่งมีคนเดียวที่เราเอื้อมได้นั่งก็คือชีคริสติน่า (ที่เหลือมีแต่ร้านแพงๆ ก๊ากกกกก) พอรู้ว่าจะได้มาเที่ยวก็เลยคิดไว้ว่า เอาวะ เราต้องเจียดเงินอันน้อยนิดของเราไปซื้อขนมคริสติน่าดูซักครั้ง!!
ร้านของคริสติน่าชื่อ Milk Bar นางขายขนมกรุบกริบจำพวก เค้ก ซีเรียลมิลค์ ไอติมซอฟท์เสิร์ฟ cracked pie นางมีหลายสาขา ส่วนสาขาที่เราไปคือ Williamsburg เป็นร้านเล็กๆคูหาเดียว มีที่นั่งน้อยนิด คิดดูว่ามองจากฝั่งตรงข้ามยังไม่เห็นเลย !
กระดานราคา
เมนูดังของนางคือ Birthday Cake เป็นเค้กใส่ confetti หรือไอเมล็ดน้ำตาลสีๆที่โรยตามขนมเค้กบ้านเราแหละ ก้อนนึงราคาราว 40$ อีกเมนูเป็น Cracked Pie และเหล่าไอติมซอฟท์เสิร์ฟ โรย confetti หรือ คอนเฟลก หน้าตาน่ากิ๊นนน ใจอยากลองหลายอย่าง แต่ด้วยงบประมาณจำกัดก็เลยซื้อ B'Day Truffle กับนม Cereal Milk ของนางมาชิม
ในระหว่างที่เรากำลังเขย่งสั่งขนม ทางผู้ชายนางเดินตามมา แล้วก็บ่นว่าขนมอะไรวะ ไม่อร่อยเลย หมาไม่แ_ก
หลังจากถามหาแหล่งที่มาที่ไป นางก็ชี้ไปที่กระปุกตรงหน้าประตู ข้างในเหมือนมีคุกกี้หักๆบรรจุอยู่ ละนางก็ว่าชิมฟรี
มันฟรีจริงๆค่ะ แต่มัน "Free for your pup!!"
ค่ะ....
ที่ชิมฟรี ก็คือขนมหมานั่นแหละค่ะ....
#ควรศึกษาข้อมูลและใช้วิจารณญาณในการชิมฟรี
แล้วหลังจากนั้น เราก็ออกมานั่งกินขนมกันหน้าร้าน มีผู้ชายจูงน้องหมามาแล้วก็มาผูกไว้ข้างเรา หลังจากนั้นคุณเจ้าของก็เปิดประตูไปล้วงขนมหมามาป้อนหมานางอย่างคุ้นเคย....
หมาแ_ก
แต่คนไม่ควร แ_ก นะคะ
จัมวรั้ย!!
ทิ้งท้ายด้วยการรีวิวขนมของคริสติน่า ที่ตั้งเป้าไว้ว่ามาเมื่อไหร่ต้องโดน
ด้วยความที่เราอยากกิน B'Day Cake ของนางแต่ไม่มีเงิน ก็เลยสั่งแค่ทรัฟเฟิ่ลเพราะคิดว่ามันก็มาจากเศษ B'Day Cake นางแหละ (ชั้ลรู้ววว ชั้ลเรียนมา) รสชาติที่กินเข้าไปคำแรกคือ หวานสัส ส่วนซีเรียลมิลค์ของนางก็หวานๆหอมๆดี ก็นมอ่ะ 55555 สุดท้าย ทรัฟเฟิ่ลลูกสุดท้ายของนางก็ถูกลืมอยู่ในกระเป๋าเสื้อหนาว สภาพบดละเอียดพร้อมเททิ้งอย่างเดียว แต่ซีเรียลมิลค์พอเอาไปกินกับกราโนล่าที่ขนมาก็อร่อยดีแฮะ
B'Day Truffle : ขออภัยในความเบลออย่างแรง โฟกัสก็ไม่ได้ มือเลอะ
ความเป็นซีเรียลมิลค์ เลยแพงกว่านมทั่วไป
ค่าเสียหายประมาณ 15$ รวมทิป
นี่คริสติน่า เธอต้องรู้ไว้นะว่าเธอเป็นร้านแรกที่ฉันหยอดทิป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in