" ที่สนามบิน

  มีการพบปะ และ มีการจากลา

  เป็นจุดเริ่มต้น และ จุดหมายปลายทาง "

สำหรับฉัน พรหมลิขิต เป็นเพียงคำเรียกที่สวยงามของคำว่า กรรม ฉันไม่ปฏิเสธว่าพรหมลิขิตมีจริง และเราก็ไม่สามารถปฏิเสธว่ากรรมย่อมมีจริงเช่นกัน
ชีวิตผู้คน ผูกพันกันไว้ ดั่งเส้นไหม บางครั้งผูกพันแน่นหนา จนไม่อาจรู้ที่มา แต่โดอูเชื่อว่า "ก่อนที่ใครบางคนจะจากไป เขาจะทิ้งบางสิ่งไว้ให้กับคนที่เขาห่วงใย บางสิ่งที่สำคัญและจำเป็นเมื่อคนที่เขารักต้องอยู่ต่อไปในวันที่ไม่มีเขา" การจากไปของแอนนี่จึง เป็นจุดเริ่มต้น ของการพบเจอกันระหว่าง โดอู และซูอา นั่นคงเป็นการเริ่มต้นที่นำไปสู่ปลายทาง

เมื่อความสัมพันธ์เริ่มด้วย "คำโกหก" 

ฮเยวอนเริ่มต้นความรัักของเธอ ด้วยการโกหกว่าเธอเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เลี้ยงดูแอนนี่มาอย่างยากลำบาก เพราะคิดว่านั่นจะทำให้โดอูสนใจเธอ เธอวางแผนจัดแจงมากมาย เพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเธอ สุดท้ายเธอและลูกสาว ได้เข้ามาเป็นครอบครัวของโดอู โดอูรักและเอ็นดูแอนนี่เหมือนลูกตัวเอง แอนนี่เองก็รักครอบครัวใหม่ของเธอ แต่เหนือสิ่งอื่นใด เธอมีสัญญากับแม่ของเธอที่ต้องรักษา และมีสิ่งที่มีค่าที่สุดที่ต้องปกป้อง คือ ความสุขของแม่ของเธอ

วันหนึ่งแอนนี่จากไป ฮเยวอนไม่ได้แสดงออกถึงความเสียใจ เธอใช้ชีวิตปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนคนรอบข้างแปลกใจ และคิดว่าเธอเป็นแม่อย่างไรกัน เราไม่อาจรู้ว่าข้างในเธอรู้สึกอย่างไร มันอาจเป็นความสับสนที่ทำให้เธอไม่สามารถรู้สึกอะไรได้

หลังการจากไปของแอนนี่และแม่ของโดอู ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและโดอู ก็เปลี่ยนไป โดอูพบว่าเธอโกหก และการโกหกนั้นเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ทั้งสองต้องแยกจากกัน

คำโกหกไม่เพียงทำลายความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาระหว่างเธอกับโดอู แต่การโกหกตัวเองว่าเธอไม่ได้รักและผูกพันกับลูกที่เธอให้กำเนิดมา กลับทำให้เธอต้องอยู่กับความเสียใจตลอดไป

สุดท้ายแม้หลายชีวิตจะได้เดินหน้า แต่ฮเยวอนกลับต้องย้อนไปที่ "สนามบิน" อีกครั้ง เพื่อเฝ้ามองที่ที่ลูกสาวเธอจากโลกนี้ไป และยังคงต้องเสียใจอยู่ตลอดเวลา

ความสุขที่มีปลายทางคือเธอ

ซูอาเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ที่ต้องแบกรับหลายสิ่งในชีวิต ทั้งหน้าที่การงาน ครอบครัว แต่สิ่งที่เธอลืมไปคือความสุขของตัวเอง วันนึงเธอได้พบโดอู เขาทำให้เธอหวนนึกถึงความสุขของตัวเองและต้องการมีความสุขเพื่อตัวเองอีกครั้ง

ในขณะที่โดอู มีเพียงภรรยาที่ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากงานของตัวเอง ซูอากลับมีลูกสาวที่ต้องดูแล หน้าที่ของเธอไม่ใช่เพียงแม่บ้านทำอาหาร ดูแลบ้าน การดูแลลูกคนหนึ่งที่เป็นดังแก้วตาดวงใจ เธอต้องทุ่มเททั้งเวลา และความรัก และนั่นทำให้เธอไม่สามารถคิดถึงความสุขที่ตัวเองต้องการได้

ทุกอย่างดูยากเหลือเกินสำหรับผู้หญิงมีครอบครัวคนหนึ่ง ถึงครอบครัวเธอจะไม่มีความสุข แต่ส่วนลึกของเธอย่อมรู้ดีว่า การทิ้งทุกอย่างไปย่อมไม่ใช่สิ่งที่เธอจะทำได้ง่ายๆ

หลายครั้งเธอดึงตัวเองกลับมา แต่แล้วจังหวะเวลา ก็ทำให้เธอเชืื่อว่าสิ่งนั้นอาจคือโชคชะตา และนั่นดึงความรู้สึกที่เธอต้องการซ่อนเร้นกลับมาอีกครั้ง และอีกครั้ง แม้เธอจะเดินทางย้อนไปมา หรือเปลี่ยนทางเดิน จากทางที่รู้สึกผิด เป็นทางที่เธอคิดว่าเหมาะสมมากขึ้น ไม่ว่าจะเริ่มต้นจากอะไร ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า ไม่ว่าอุปสรรคจะคือภาระหรือความเหมาะสม ไม่ว่าจะต้องย้อนกลับไปที่จุดเริ่มต้นอีกกี่สิบครั้ง แต่สุดท้าย แม้การเดินทางจะยาวไกล วกวน และใช้เวลาไปมากแค่ไหน หากไม่ว่าด้วยโชคชะตา หรือความรักที่มั่นคง สุดท้าย หากปลายทางยังเป็นที่เดิม

พบเจอ อยู่ร่วมกัน จากกัน

ซูอาบอกโดอูว่า เมื่อความสัมพันธ์มีคำว่า "อยู่ร่วมกัน" การจากลาจะยากกว่าเดิม

เมื่อโดอูตกลงการหย่ากับฮเยวอนเรียบร้อย ความรู้สึกของเขากลับไม่เป็นไปอย่างที่เขาคิดไว้ มันไม่ใช่ความสุข ดีใจ หรือโล่งใจ ในใจนั้นกลับเป็นความรู้สึกซับซ้อนปนเป การแยกจากใครคนหนึ่งที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรามาเป็นเวลานาน ย่อมไม่ใช่สิ่งที่เราจะคาดเดาความรู้สึกได้

เมื่อวันที่ซูอาตัดสินใจแยกจากกัปตันพัค โดอูจึงเข้าใจว่าซูอาซึ่งยังไม่สามารถยกให้ความสุขของตัวเองเป็นอันดันหนึ่งในอันดับความสำคัญของชีวิต เธอยังรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น รู้สึกว่ามันเป็นความผิดของเธอ เธอจึงไม่กล้ามีความสุข เขาเข้าใจเธอ และให้เวลา รอวันที่เธอพร้อม ทั้งสองกลับมามีความสัมพันธ์กันผ่านตัวหนังสือของข้อความทางมือถือเท่านั้น

ครั้งหนึ่งโดอูเคยถามซูอาว่าหากเธอคิดถึงเขามากมายขนาดนั้น แล้วเธอทนอยู่ได้อย่างไร ฉันไม่แน่ใจว่าซูอาคิดอย่างไร แต่ฉันคิดว่าเพราะว่าชีวิตบางคน มีอะไรมากกว่าความรักและความคิดถึง ความรักมีอยู่จริง แต่บางครั้งกลับไม่ใช่อันดับแรกที่เราจะรักษา และบางครั้งเราก็รักษามันไว้ได้เพียงในใจเท่านั้น เพราะสำหรับคนเป็นแม่อย่างซูอา สิ่งที่เธอให้ความสำคัญที่สุดคือลูกสาวของเธอ และเพราะชีวิตมีหลายสิ่งที่ต้องรักษาและปกป้อง

หากความสัมพันธ์ระหว่างคู่สามีภรรยา คือความสัมพันธ์ของคนรักกัน ความสัมพันธ์ระหว่างซูอาและกัปตันพัค อาจจบไปตั้งแต่เธอให้กำเนิดฮโยอึนแล้ว หลังจากนั้น ซูอาไม่ได้รู้สึกว่าเธอได้รับความรัก แต่เธอก็ยังรักษาหน้าที่ของความเป็นแม่ ความเป็นภรรยา แม้การใช้ชีวิตในแบบที่สามีเธอพอใจ อาจไม่ใช่สิ่งที่เธอพอใจ

เพลงนี้คงแทนความรู้สึกของซูอาได้อย่างดี

สุดท้ายเมื่อเธอตัดสินใจที่จะทบทวนถึงความสุขของตัวเอง เธอจึงเลือกที่จะจบความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับสามีอย่างเป็นทางการ

บางคนก็เป็นคนที่เข้ามา รักกัน อยู่ด้วยกัน สร้างเรื่องราว และจากกันไป สุดท้ายปลายทางอาจไม่ใช่คนรัก แต่ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า การหย่าร้างจึงอาจเป็นการเริ่มหน้าที่ใหม่ หน้าที่ของเพื่อนที่คอยช่วยเหลือ สนับสนุน หน้าที่พ่อแม่ของลูกที่เกิดจากความรักที่เคยมีร่วมกัน

คนที่ได้รับความรักอย่างมากมาย

จะสามารถผ่านพ้นทุกเรื่องที่เข้ามาในชีวิตได้

ซูอาโชคดีที่เมื่อวันที่เธอสับสน และยังไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ ลูกสาวที่เธอรัก และทุ่มเทชีวิตดูแลมาอย่างดี เติบโตพอที่จะรู้ว่าแม้คนสองคนจะต้องแยกห่างจากกัน แต่หากมีความรักต่อกันแล้ว เราจะอยู่เคียงข้างกันเสมอ

ซูอาโชคดีที่ความอ่อนโยนและความดีงามของเธอ ทำให้เธอได้พบกับโดอู และสามารถผ่านเรื่องราวในอดีตทุกอย่างและได้มีความสุขของตัวเองในที่สุด

คนที่อยากอยู่ด้วยตลอดไป

ซูอาถามโดอูว่าเธอเป็นอะไรสำหรับเขา โดอูให้คำตอบว่า เธอคือ คนที่เขาอยากอยู่ด้วยตลอดไป โดอูไม่ได้บอกว่าเธอเป็นคนที่เขาจะรักตลอดไป

โดอูอาจคิดเหมือนฉันก็ได้นะ ฉันคิดว่า ความรักเป็นเรื่องชั่วคราว แต่ความสัมพันธ์เป็นสิ่งยาวนาน คำว่ารักไม่อาจคงอยู่ได้ตลอดไป เหมือนที่กัปตันพัคเลือกที่จะแต่งงานกับซูอา แต่สุดท้ายการผลักไสซูอาให้ไปใช้ชีวิตกับลูกกันเองโดยไม่มีเขา กลับเป็นสิ่งที่เขาต้องการ เพราะเขาไม่ได้ต้องการอยู่กับเธอตลอดไป

ฉันเชื่อว่าการที่เราอยากจะอยู่กับใครบางคนตลอดไป นั่นจะทำให้เกิดพลังบางอย่าง ที่จะทำให้คนสองคน พร้อมที่จะฝ่าฝัน จับมือกัน สร้างความสุขร่วมกัน เพื่ออยู่ด้วยกันตลอดไป และบางทีนั่นก็คงเรียกว่า "ความรัก" เช่นกัน

ความสัมพันธ์ไร้นิยาม

ทุกความสัมพันธ์ล้วนมีรูปแบบของตนเอง ทุกคนมีที่มาต่างกัน เริ่มต้นและพบเจอกันในรูปแบบของตนเอง ไม่มีความสัมพันธ์ใดที่เหมือนความสัมพันธ์ที่เราเคยพบมาก่อน และไม่มีความสัมพันธ์ใดในอนาคตที่เหมือนความสัมพันธ์ที่เรามี หรือเคยมี

สิ่งสำคัญไม่ใช่ว่าความสัมพันธ์จะเริ่มขึ้นอย่างไร แม้มันจะไม่มีชื่อ ไร้นิยาม และไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้ แต่หากความสัมพันธ์นั้น สำคัญมากพอที่เราจะรักษาเอาไว้ หากความสัมพันธ์นั้น งดงามและทำให้เรามีความสุข ไม่ว่ามันจะเรียกว่าอะไร ย่อมเป็นสิ่งที่สวยงามอย่างแน่นอน

**** ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ได้คิดจากการดูซีรี่ส์เรื่องนี้ บวกกับประสบการณ์ชีวิตส่วนตัวของผู้หญิงอายุ 30 ปีคนหนึ่ง ****

โพสที่เคยเขียนไว้ตอนดู 6 ตอนแรก

On The Way To The Airport : ความชอบธรรมในการนอกใจ...?