เสียงเพลงดังออกมาจากวิทยุ น้อยครั้งที่จะได้รู้ว่าในสมัยนี้ยังมีคนเปิดวิทยุฟังอยู่ คนรอบข้างฉันแทบไม่มีใครฟังกันแล้ว นอกจากเขาคนนี้ เวลาที่ฉันแวะไปนั่งเล่นที่ห้องเขาทีไร เขาก็ยังคงเปิดวิทยุฟังอยู่เสมอ บางครั้งก็เป็นคลื่นเพลงไทย เพลงสากล เพลงเก่า เพลงใหม่ หรือแม้แต่ช่องความรู้

"นี่ ทำไมถึงยังฟังวิทยุอยู่ล่ะ ทั้งๆ ที่มันก็มีสตรีมมิ่งให้เลือกฟังอยู่เยอะแยะเลยนะ" ฉันถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้

"ก็เพราะมันเยอะนี่แหละ มันก็เลยน่าเบื่อ ฉันก็เลยอยากกลับไปหาอะไรเก่าๆ ดูบ้าง อย่างวิทยุนี่แหละ กว่าจะหาคลื่นเจอ แล้วก็รอจดเพลงที่ชอบ เพลงไหนไม่รู้ชื่อเพลงก็จดเนื้อเพลงไปเสิร์ชหา เหมือนตอนสมัยเด็กดี แต่เธอก็รู้นี่นา ว่าฉันฟังวิทยุแค่ช่วงที่อยู่ห้องนี่เอง"

"ก็เพราะรู้นี่ไง ถึงได้อยากรู้เหตุผล"

"อ๋อ แล้วเธอล่ะ ปกติฟังเพลงจากไหน" เขาถาม

"อืม ก็พวกสตรีมมิ่งต่างๆ นี่แหละ"

"ฉันก็ใช้พวกสตรีมมิ่งเหมือนกัน แค่บางครั้งฉันก็อยากใช้อะไรเดิมๆ บาง ฉันชอบเวลาที่ได้ยินเพลงที่ไม่เคยได้ฟัง หรืือไม่ก็เพลงที่เคยฟังมานานมากแล้วจนลืมแล้วก็ได้กลับมาฟังอีก เธอรู้มั้ยว่าฉันได้เพลงดีๆ กลับมาฟังตลอดเลยนะ แต่เอาจริง โทรศัพท์เดี๋ยวนี้ก็ไม่มีวิทยุให้ในเครื่องแล้ว" ฉันพูดด้วยเสียงเบื่อหน่าย

"นั่นสินะ"

"ว่าแต่ เพลงเมื่อกี้คือเพลงอะไรหรอ"

"แป๊บนะ" ฉันเสิร์ชชื่อเนื้อเพลงบนมือถือ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเพลงนั้นคือเพลงอะไร ไม่นานฉันก็ส่งมือถือพร้อมคำตอบไปให้อีกฝ่าย

"อ๋อ เพลงนี้นี่เอง ก็ว่าเสียงคุ้นๆ"

"เธอรู้จักหรอ"

"ช่าย แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนฟังเหมือนกัน"

"จริงๆ ฉันก็ชอบเพลงของเฉลียงนะ นานๆ ทีจะหาคนรุ่นเดียวกันฟังเหมือนกัน" ฉันรู้ว่าฉันอาจจะพูดเหมือนคนแก่ แต่เอาจริงๆ ฉันก็แทบไม่ค่อยเจอคนฟังเพลงรุ่นพ่อแล้วฟังวงเดียวกันเท่าไหร่เลย ไม่รู้สิ ฉันกลับดีใจซะด้วยซ้ำที่รู้ว่าอีกฝ่ายเคยฟังเหมือนกัน

"พูดเวอร์ไปปะ" เขานั่งคิดอยู่พักนึง "แต่ก็จริงอะ ไม่ค่อยเจอคนฟังวัยเดียวกันเท่าไหร่เลย"

"ตอนนี้เธอก็มีฉันคนนึงแล้วนะที่ฟังเหมือนกัน"

"ไม่เอาอะ เบื่อหน้าแล้ว"

"งั้นหนังสือเล่มนี้ไม่ต้องมายืมนะ"

"โห ใจร้ายอะ"

"เธอเริ่มก่อน"

"เดี๋ยวเหอะๆ" ฉันหัวเราะร่า แล้วเขาก็ตัดบทด้วยการออกปากว่าเขาหิวแล้ว ฉันก็เลยต้องลุกออกไปหาอะไรกินด้วยกัน

อันที่จริงฉันเป็นคนนึงที่มักจะฟังเพลงเวลาออกไปด้านนอกและเปิดฟังผ่านสตรีมมิ่งทุกครั้ง มีหลายแอพลิเคชั่นจนเลือกไม่ถูกว่าจะใช้อันไหนดี บางอันเพลงเยอะ บางอันคุณภาพเสียงดีกว่าอันอื่นๆ แต่เพลงไม่เยอะเท่า บางอันมีเพลงอินดี้เยอะแต่ไม่มีเพลงอื่นๆ ที่อยากฟังต่อกัน เป็นต้น จนบางครั้งมีเยอะแต่ก็ไม่ประทับใจเพราะไม่มีเพลงที่อยากฟัง

อะไรที่มีให้เลือกเยอะๆ ก็อาจจะทำให้หงุดหงิดใจก็เป็นได้ เราว่าเมื่อมีตัวเลือกให้เราเลือกเยอะๆ แล้ว มันก็มักจะทำให้เราอยากยิ่งกว่าเดิม ไม่เหมือนกับช่วงที่ใช้ชีวิตกับวิทยุ เป็นช่วงเวลาที่เลือกได้แต่คลื่นวิทยุ ว่าอยากจะฟังแนวไหน แต่เลือกไม่ได้ว่าจะฟังเพลงอะไร

ส่วนวิทยุของฉัน ฉันไม่ได้บอกเขาไปว่าวิทยุเครื่องนั้นสำคัญกับฉันมากแค่ไหน รวมถึงเพลงไม่รักแต่คิดถึง ของเฉลียงด้วยเช่นกัน

อันที่จริงมันอาจจะไม่ได้มีความสำคัญกับฉันเลยสักนิด มันเป็นเพียงเศษเสี้ยวความทรงจำที่ไม่จำเป็นต้องมีก็เป็นได้ เหมือนบางฉากบางตอนที่มีอยู่ในหนังสือ แม้มันจะถูกตัดออกไปเมื่อเอาไปทำเป็นหนัง เป็นละคร มันก็ไม่ได้กระทบกับสิ่งอื่นๆ มากมาย เพียงแต่ว่าวิทยุเครื่องนั้น และเพลงๆ นั้น เป็นเพียงสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะได้ฟังจากการที่ใครบางคนเปิดเทปให้ฉันฟัง ครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้าย

ฉันเพิ่งมานึกถึงเพลงๆ นี้ได้เมื่อไม่นาน เพราะคลื่นเพลงเก่าที่ได้ฟังจากวิทยุเครื่องนั้นนี่แหละ แหล่งรวมความทรงจำอันเล็กน้อยของฉัน ฉันเคยนั่งร้องไห้เป็นวันๆ เพราะได้ฟังเพลงๆ นี้ อาจจะเพราะด้วยความที่คิดถึงเพื่อน เป็นครั้งแรกในวัยเด็กที่จะต้องแยกจากกัน เมื่อไหร่ที่ได้ฟังเพลงนี้ มันจะคอยย้ำเตือนฉันถึงวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ร่วมกันกับคนสำคัญในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ ที่โรงเรียน เพื่อนแถวบ้าน หรือแม้กระทั่งเขา ที่อยู่ตรงหน้าฉัน

ฉันไม่รู้ว่าเราจะมีโอกาสที่จะได้อยู่ข้างๆ กันไปแบบนี้อีกนานเท่าไหร่ และเมื่อวันที่เราจะไม่ได้อยู่ข้างๆ กันแล้วนั้น เราจะยังคงติดต่อกันอยู่หรือไม่ หรือว่าเราจะไม่ได้พบกันอีกเลยหลังจากนี้ หรือเราจะได้ข่าวคราวจากอีกฝ่ายในยามที่เกิดปัญหา (ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ต้องการแบบนั้น) ฟังทีไรก็ทำให้อดใจหายไม่ได้ว่าถ้าวันหนึ่งเราจะไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันเหมือนเดิมกับคนที่อยู่ข้างๆ แล้ว มันจะเป็นอย่างไร