เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Still images of melancholy ภาพนิ่งของความเศร้าjchang
To Sylvia

  • To Sylvia 

    ฉันเรียกมันว่าความรักได้รึเปล่า ?เพราะคนที่ฉันรักตายไปตั้งแต่ปี 1963

    จิตวิญญาณและชีวิตที่จบไปแล้วของเธอถูกถ่ายทอดอย่างงดงามเป็นตัวหนังสือ 

    ทุกครั้งที่ฉันอ่าน

    ฉันรู้ดีว่าฉันไม่ได้ตกหลุมตัวอักษรพวกนั้น

    แต่ตกหลุมรักเธอ.. 

    เธอที่ใช้ชีวิตของตัวเองขีดเขียน ตกแต่ง ประดับประดา สรรสร้างตัวอักษรเหล่านั้นขึ้นมา 

    ตัวอักษรที่เธอเขียนไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง เพราะมันคือตัวเธอในอีกรูปแบบนึง

     มันคือรอยยิ้มของเธอที่อ่านไม่ยาก คือน้ำตาที่เธอไม่ได้ซ่อน คือความอ่อนแอที่กลายเป็นเข้มแข็งเมื่อถูกเปลี่ยนเป็นตัวอักษรสีดำ 



    ฉันยังรู้สึกเหมือนเธอยังไม่หายไปไหน แม้ว่าในความจริงเธอไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว 



    ในบทสัมภาษณ์ เธอบอกว่าอยากใช้ชีวิตเรียบง่ายกับครอบครัวที่เพิ่งสร้าง เธอจะไปอยู่ใน Farmhouse ที่เขตชนบทติดทะเล เธอจะทำอาหาร เธอจะเขียนบทกวี วิพากษ์มันกับสามีนักประพันธ์ make love อบเค้ก มีลูกห้าคน และหันหลังให้ชื่อเสียงกับแสงสีในเมืองใหญ่



    ..เธอฆ่าตัวตายด้วยการรมแก๊สตัวเองในฤดูหนาวที่โหดร้ายที่สุดในรอบหลายปี 


    เธอผู้เฝ้าฝันถึงฤดูร้อนที่พระอาทิตย์ไม่มีวันตก
    กลับค้นพบว่าชีวิตจริงกับจมอยู่ใต้กองหิมะและความโดดเดี่ยว 


    เธอที่ตายอย่างเหน็บหนาว ร่างกายเธอที่เย็นเชียบ ความรักที่พังทลาย 
    แค่คิดว่าเธอเจ็บปวดจนหยิบปากกาขึ้นมาเขียนบทกวีที่เธอชอบไม่ได้ มันก็ทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ 



    อย่างน้อยเธอน่าจะรอให้ฤดูร้อนปีนั้นมาถึงเสียก่อน


    อย่างน้อยถ้าเธอตัดสินใจจะจากไป ร่างกายของเธอควรละลายไปในแสงตะวัน ไม่ใช่ถูกกลบฝังด้วยหิมะและลมหนาว 


    เขาบอกฉันว่ามันเป็นการฆ่าตัวตายอย่างแท้จริง สามีที่มีชู้ของเธอไม่ใช่สาเหตุ นักเขียนสาวสวยที่เป็นรักลับๆของเขาก็ไม่ใช่เช่นกัน เขาบอกว่ามันเป็นจิตใจที่หดหู่ของเธอที่ทำให้เธอตัดสินใจปลิดชีวิตตัวเองในวันนั้น 


    เธอฆ่าตัวตายในแฟลตที่อยู่กับลูกเล็กๆสองคน เธอทิ้งลูกไว้อีกห้องพร้อมน้ำและอาหาร ก่อนจะรมตัวเองด้วยก๊าซและตายไปที่ห้องข้างๆ


    มันเศร้าเกินไป 


    ชีวิตเธอมันเศร้าแต่มันทำให้ตัวอักษรของเธอช่างงดงามอย่างที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน 


    ฉันคิดถึงเธอ ฉันรักเธอ ฉันอยากโอบกอดเธอ ฉันอยากให้เธอยังมีชีวิตอยู่ 


    แล้วฉันมีสิทธิ์จะนิยามความรู้สึกนี้ว่ารักได้รึเปล่า ?

    เพราะจริงๆแล้วเธอจากโลกนี้ไปตั้งแต่ห้าสิบกว่าปีก่อน





    ตอนที่ตอบคำถามตัวเองไม่ได้ ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ชั้นหนังสือ หยิบบทกวีของเธอขึ้นมา


    มันคือไบเบิ้ล คือแผนที่ คือดาวนำทาง คือแสงสว่าง คืออากาศ คือประภาคาร 



    ในงานเขียนของเธอ ฉันค้นเจอคำตอบของทุกสิ่ง. 







    Inspiration: Sylvia (2003), Sylvia Plath 

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in