To Sylvia 

ฉันเรียกมันว่าความรักได้รึเปล่า ?เพราะคนที่ฉันรักตายไปตั้งแต่ปี 1963

จิตวิญญาณและชีวิตที่จบไปแล้วของเธอถูกถ่ายทอดอย่างงดงามเป็นตัวหนังสือ 

ทุกครั้งที่ฉันอ่าน

ฉันรู้ดีว่าฉันไม่ได้ตกหลุมตัวอักษรพวกนั้น

แต่ตกหลุมรักเธอ.. 

เธอที่ใช้ชีวิตของตัวเองขีดเขียน ตกแต่ง ประดับประดา สรรสร้างตัวอักษรเหล่านั้นขึ้นมา 

ตัวอักษรที่เธอเขียนไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง เพราะมันคือตัวเธอในอีกรูปแบบนึง

 มันคือรอยยิ้มของเธอที่อ่านไม่ยาก คือน้ำตาที่เธอไม่ได้ซ่อน คือความอ่อนแอที่กลายเป็นเข้มแข็งเมื่อถูกเปลี่ยนเป็นตัวอักษรสีดำ 



ฉันยังรู้สึกเหมือนเธอยังไม่หายไปไหน แม้ว่าในความจริงเธอไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว 



ในบทสัมภาษณ์ เธอบอกว่าอยากใช้ชีวิตเรียบง่ายกับครอบครัวที่เพิ่งสร้าง เธอจะไปอยู่ใน Farmhouse ที่เขตชนบทติดทะเล เธอจะทำอาหาร เธอจะเขียนบทกวี วิพากษ์มันกับสามีนักประพันธ์ make love อบเค้ก มีลูกห้าคน และหันหลังให้ชื่อเสียงกับแสงสีในเมืองใหญ่

..เธอฆ่าตัวตายด้วยการรมแก๊สตัวเองในฤดูหนาวที่โหดร้ายที่สุดในรอบหลายปี 

เธอผู้เฝ้าฝันถึงฤดูร้อนที่พระอาทิตย์ไม่มีวันตก

กลับค้นพบว่าชีวิตจริงกับจมอยู่ใต้กองหิมะและความโดดเดี่ยว 

เธอที่ตายอย่างเหน็บหนาว ร่างกายเธอที่เย็นเชียบ ความรักที่พังทลาย 

แค่คิดว่าเธอเจ็บปวดจนหยิบปากกาขึ้นมาเขียนบทกวีที่เธอชอบไม่ได้ มันก็ทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ 



อย่างน้อยเธอน่าจะรอให้ฤดูร้อนปีนั้นมาถึงเสียก่อน

อย่างน้อยถ้าเธอตัดสินใจจะจากไป ร่างกายของเธอควรละลายไปในแสงตะวัน ไม่ใช่ถูกกลบฝังด้วยหิมะและลมหนาว 


เขาบอกฉันว่ามันเป็นการฆ่าตัวตายอย่างแท้จริง สามีที่มีชู้ของเธอไม่ใช่สาเหตุ นักเขียนสาวสวยที่เป็นรักลับๆของเขาก็ไม่ใช่เช่นกัน เขาบอกว่ามันเป็นจิตใจที่หดหู่ของเธอที่ทำให้เธอตัดสินใจปลิดชีวิตตัวเองในวันนั้น 

เธอฆ่าตัวตายในแฟลตที่อยู่กับลูกเล็กๆสองคน เธอทิ้งลูกไว้อีกห้องพร้อมน้ำและอาหาร ก่อนจะรมตัวเองด้วยก๊าซและตายไปที่ห้องข้างๆ

มันเศร้าเกินไป 

ชีวิตเธอมันเศร้าแต่มันทำให้ตัวอักษรของเธอช่างงดงามอย่างที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน 

ฉันคิดถึงเธอ ฉันรักเธอ ฉันอยากโอบกอดเธอ ฉันอยากให้เธอยังมีชีวิตอยู่ 

แล้วฉันมีสิทธิ์จะนิยามความรู้สึกนี้ว่ารักได้รึเปล่า ?

เพราะจริงๆแล้วเธอจากโลกนี้ไปตั้งแต่ห้าสิบกว่าปีก่อน

ตอนที่ตอบคำถามตัวเองไม่ได้ ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ชั้นหนังสือ หยิบบทกวีของเธอขึ้นมา

มันคือไบเบิ้ล คือแผนที่ คือดาวนำทาง คือแสงสว่าง คืออากาศ คือประภาคาร 

ในงานเขียนของเธอ ฉันค้นเจอคำตอบของทุกสิ่ง. 







Inspiration: Sylvia (2003), Sylvia Plath