ปีนี้อายุเยอะขึ้นอีก 1 ปี และยอมรับว่าความตื่นเต้นกับวันเกิดนั้นได้ลดลงไปตามวัยที่เพิ่มขึ้น บางครั้งก็คิดว่าตัวเองยังอายุน้อยอยู่ แต่บางครั้งก็คิดว่าเราโตพอควรที่จะคิด หรือตัดสินใจอะไรให้มันเด็ดขาดด้วยตัวเองได้แล้ว ยิ่งมาทำงานอยู่กับเด็กๆที่อายุ 18-22 แล้วบางทีก็เหมือนเห็นตัวเองตอนเด็กๆเลย บางอย่างเราก็เคยทำผิดพลาดแบบนี้เหมือนกัน แต่อย่างว่าละนะคนเราก็ต้องเรียนรู้ไปตามวัยของตัวเองนั้นแหละ 

และวันนี้ก็ยังเป็นวันทำงานเหมือนเดิมเหมือนกับปีที่แล้ว ปีที่แล้วทำงานหนักยังไง ปีนี้ก็ทำงานหนักอย่างนั้น แต่หนักคนละแบบและต่างกันด้วยเรื่องสถานที่ เมื่อ 2 ปีที่แล้วไปฉลองวันเกิดที่ซีแอทเทิล ปีถัดมากลับมาทำงานที่ไทยเลยได้ฉลองที่ไทย ส่วนปีนี้ก็มาฉลองที่เซบู เอาซะอดคิดไม่ได้เลยว่าปีหน้าจะไปลงเอยที่ไหน 

ตื่นมารับโทรศัพท์ตอนตีหนึ่งเพราะว่าตอนนั้นมันเป็นเที่ยงคืนของไทย ขอบคุณคนที่ตื่นเต้นกับวันเกิดแทนเราด้วยนะคะ ทั้งนี้ เราได้เริ่มต้นวันใหม่กับนักเรียน 2 คน พอดีลงมาส่งผู้จัดการคนญี่ปุ่นกลับประเทศเขาพอดี น้องนักเรียนเลยยื้อยึงให้อยู่ต่ออีก 15 นาทีจน 00.00 น. ขอบคุณมากที่เป็น 2 คนแรกของวัน 

หลังจากที่เลิกงานเลยได้ไปทานข้าว ซึ่งบอสเกาหลีอนุมัติให้เป็น seafood ที่นายเค้าคง งง ว่าทำไมถึงโปรดปรานนักโปรดปรานหนา พูดถึงทีไรตาเป็นประกายทุกที ขอบพระคุณมากเลยค่ะ แถมนายยังใจดีให้ใช้รถของโรงเรียนในการไปครั้งนี้ด้วย ทำงานกับนายเกาหลีคนนี้ยอมรับว่าไม่ง่ายเลยสักนิด ไม่เคยเจอคนที่เฮี้ยบเบอร์นี้มาก่อน แต่บทจะรีแลกซ์เค้าก็มีความเป็นอปป้าที่ใจดีเหมือนกัน 

พอกลับมาถึงห้องก็เจอความน่ารักของรูมเมท ซึ่งรูมเมทให้เพื่อนญี่ปุ่นบอกว่ามีปัญหาให้ลงมาหาหน่อย เออซึ่งมันก็มีปัญหาจริงๆแต่เรื่องมันเล็กน้อยมากจนเรายังคิดในใจว่า เรื่องแค่นี้เอ็ง text มาหาเราก็ได้นะ แต่เออสงสัยเป็นวันเกิด นักเรียนเลยอยากจะ happy birthday อีกที นี่เลยไม่ได้ติดใจอะไร มันแปลกใจตั้งแต่นักเรียนมันเดินมาส่งที่ลิฟต์ละ คือเด็กมันก็เดินมาส่งเป็นปกติ แต่มันไม่เคยถึงขั้นกับกำชับว่า ให้ไปห้องเลยนะ นี่ก็คิดในใจ ไม่ให้กลับห้องแล้วจะให้กลับไหนวะ... 

นี่ยังเดิน งง เข้าห้องอยู่เลย จนกระทั่งเห็นภาพนี้ตรงหน้าเลยถึงบางอ้อละ นังเตี๊ยมกันมานี่เอง ขอบคุณมากละกันค่ะ นี่ยังคิดเลยว่าถ้าตอนนั้นส้มบอกว่ายังไม่ขึ้นห้อง เดี๋ยวคุยโทรศัพท์กับพ่อก่อน รูมเมทก็ต้องนั่งรอจนกว่าเราจะขึ้นห้องเนี้ยนะ... *หัวเราะ* 

วันก่อนได้มีโอกาสเขียน essay เรื่อง what do you think about change is important ปกติส้มจะเป็นคนที่ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงเท่าไหร่ แต่เมื่อโตขึ้นมันทำให้เรารู้ว่าคนที่เปลี่ยนแปลงและปรับตัวได้เร็วคือคนที่สามารถพัฒนาตัวเองได้ดี การที่เราอยากอยู่หรือทำอะไรแบบเดิมเหมือนเมื่อก่อน มันจะทำให้เราหยุดพัฒนาตัวเองแล้วทำใจยอมรับกับชีวิตที่นิ่ง ๆ เรียบ ๆ ไม่เดินหน้าไปไหนต่อไปเรื่อย ๆ  ซึ่งที่นี่ ทั้งวัฒนธรรม การเป็นอยู่ ในแต่ละวันมีอะไรให้ทำอีกมาก เรายังมีบ้าน มีครอบครัว มีเพื่อน มีงาน มีเรื่องเรียน มีเรื่องอื่นๆอีกมากมายที่รอให้เราเอาใจไปใส่มันอยู่ ให้คิดถึงแต่สิ่งที่มีความสุข อย่าเอาใจไปใส่กับเรื่องที่ไม่ควรเลยนะ ขอให้เป็นปีที่เติบโตขึ้นอีกปี ทำอะไรก็ทำให้เต็มที่

นี่ก็คิดเหมือนกัน ในเมื่อเลือกที่จะมาอยู่ที่นี่แล้ว ก็ต้องไปให้สุด

แล้วสักวันจะกลับมาขอบคุณตัวเองที่ยังอดทน

ปล. ทุกคนล้วนให้ของขวัญเป็นชานมไข่มุก หรือของกินอร่อยๆ ยังงี้จะให้น้ำหนักลงได้ยังไง 

See you, then

S.