ว่ากันว่า คนเรามักจะบอกไทป์คนที่ชอบ จากสิ่งที่เราต้องการแต่มันไม่มีในตัวเจ้าของหัวใจคนเก่า 

จริงๆก็ไม่รู้หรอกว่ามันจริงมั้ย แค่อ่านเจอในหนังสือน่ะ

แต่สิ่งที่เคยเจอ เคยประสบมากับตัวเองก็คือ 

เขาพยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้น

ในเรื่องที่เคยทำผิดพลาดกับคนเก่า

เพื่อไม่ให้มันซ้ำรอยเดิมอะไรแบบนี้หรือเปล่า?

ไม่รู้สิ

ถึงแม้จะบอกว่ามนุษย์แต่ละคนไม่เหมือนกัน

แต่คนเราก็มักจะใส่ใจในเรื่องที่เคยผิดพลาดมาแล้วเป็นพิเศษ

แม้ว่าจะไม่ใช่กับคนเดิมก็ตามที

เอาจริงๆที่กลับมาเขียนเพราะเราอกหักนั่นแหละ ฮ่า

เจ็บนะ แต่ก็ต้องอยู่ให้ได้ปะวะ

เมื่อก่อนก็อยู่แบบไม่มีเขามาตั้ง18ปี

แค่อยู่กับเขา2ปีเอง มันจะสักเท่าไหร่กันเชียว

แต่เป็นธรรมดาของมนุษย์เรา

เมื่อเคยมีสิ่งใดแล้ว พอมันขาดหายไปก็มักจะรู้สึกโหยหา

เรามักจะรู้สึกว่าเราเสียอะไรไป

แล้วก็พร่ำเพ้อเสียใจนึกหาข้อผิดพลาดที่ทำลงไป

บ้างก็อาจจะกลายเป็นคนงี่เง่า คนแบบที่ตัวเองไม่ชอบ

แต่ก็รู้สึกว่าเราต้องทำ เพื่อที่จะให้มีอีกคนอยู่ในชีวิต

ที่ทำลงไปก็อาจจะเป็นแค่สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์เท่านั้น

เราจะเริ่มรั้งและทำแทบจะทุกอย่างเพื่อให้อีกคนอยู่

เรียกร้อง ถามหาเหตุผล หาข้อผิดพลาด

เพราะแค่ไม่อยากให้เขาหายไปหรือ ไปรักคนอื่น

แต่ไม่รักก็คือไม่รักปะวะ

time change people change 

โคตรจะสัจธรรมชีวิตเลยมึง

ไม่มีอะไรเหมือนเดิมไปตลอด

และเมื่อเราเริ่มจะยอมรับได้บ้าง

เราก็ยังยินดีที่จะทำเรื่องโง่งมต่อไปอยู่ดี

เพราะลึกๆก็หวังทั้งนั้นแหละว่าเขายังจะกลับมา

อาจจะเริ่มต้นด้วย

ดื่มเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดในจิตใจในบางครั้ง

ถามว่ามันดีมั้ย

สำหรับเราผู้รักสุขภาพก็คงไม่ดีเท่าไหร่

But alcohol tastes better when life fucking sucks.

แล้วก็อาจจะแกล้งๆโทรหาเขาตอนตีสอง แล้วบอกคิดถึงอะไรแบบนั้น

ถ้าเธอยังมีเยื่อใยอยู่บ้าง

ก็คงจะถามเราล่ะมั้ง ว่าโอเครึเปล่า ให้อยู่เป็นเพื่อนมั้ย

แล้วก็อาจจะได้กลับมาคุยกันและสานความสัมพันธ์ต่อ

ว่ากันว่าคนเรามักเห็นใจผู้ที่อ่อนแอกว่าเสมอนั่นแหละ

แต่โลกเรามันจะมีคนโชคดีแบบนั้นตลอดเลยจริงดิ?

สำหรับกรณีของฉันก็ไม่แหละ

ฮ่าๆ ผู้โชคร้ายลำดับที่หนึ่ง

แต่ก็ไม่เป็นไร ฉันก็ยังยินดีที่จะทำเรื่องโง่งมต่อไป

ถ้าครั้งแรกมันไม่ได้ผล

ก็แค่พยายามต่อไป

ครั้งที่สอง

ครั้งที่สาม

ครั้งที่สี่

.

.

.

.

ครั้งสุดท้าย

คนเรารู้limitตัวเองทั้งนั้นแหละ

ก็คบกันมาตั้งนาน

ก็เคยรู้ใจเขา

ก็พอจะรู้อยู่ ว่าถึงตรงไหนเราต้องพอแล้ว

มาถึงตอนนี้

ก็ถึงจุดที่ควรพอแล้ว

นั่งระลึกและตกตะกอนความคิด

เก็บสิ่งดีๆที่ผ่านเข้ามาในเสี้ยวหนึ่งในชีวิต

พินิจและพิจารณา

ว่าความจริงแล้ว

เราไม่ได้สูญเสียเขาไปหรอก

เราก็ไม่ได้มีเขาอยู่ในชีวิตแต่แรกแล้วหรือเปล่า

ที่ผ่านมาตอนยังไม่มีเขา

เราก็ใช้ชีวิตแบบมีความสุขดี

แต่ความเป็นจริงเมื่อเรารู้สึกเสียใจ เมื่อคนคนนั้นจากไป

มักจะเป็นเพราะแค่เราสูญเสียความเป็นตัวเองไปละมั้ง

แด่ตัวฉันเอง, กลับมาเป็นคนที่ตัวเองชอบไวๆนะ : - )