"ข้าสู้ลิ้มรสทุกข์ทั้งแปดในโลกหล้านี้ มิได้ใฝ่หาพระพุทธองค์ แต่ใฝ่หาเจ้า"

          หลินซงจวิน จิ้งหลิน คือ เทพผู้กำจัดมารพิทักษ์คุณธรรม แต่แล้ววันหนึ่งเขากลับสังหารบิดาผู้ปกครองสามภพจนถูกสวรรค์นำกำลังล้อมปราบ ในขณะที่ทุกคนคิดว่าเขาดับสูญไปแล้วนั่นเอง แท้ที่จริงเขากลับเร้นกายอยู่ในเรือนอย่างสันโดษกับปลาไนสีนามว่า ชางจี้ ที่ปรารถนาจะ ‘กิน’ เขา

          ทว่าคืนวันอันสุขสงบก็คงอยู่ได้ไม่นาน เมื่อศัตรูล่วงรู้ที่เร้นกายของจิ้งหลินเข้า จนเป็นเหตุให้สวรรค์ระแคะระคายและของวิเศษสำคัญหาย ด้วยเหตุนี้ จิ้งหลินกับชางจี้ที่กลายร่างเป็นมนุษย์จึงต้องออกเดินทาง เพื่อตามหา กระดิ่งทองแดง ของวิเศษที่เกี่ยวพันถึงความทรงจำที่หายไปของทั้งสอง


          เอาล่ะ ใครเบื่อเมะลูกหมา มาลองชิมเมะลูกปลาบ้างดีกว่า ปลาในที่นี้คือปลาจริงๆ พระเอกเป็นปลาไนว่ายน้ำต๋อมแต๋ม ส่วนนายเอกตามสไตล์คุณถัง คนงามกระเสาะกระแสะแต่แข็งแกร่งเกินหยั่ง ใครที่อ่าน เชิญร่ำสุรา ของคุณนักเขียนแล้วชอบ เราว่าลองชิมเรื่องนี้ก็ได้นะ เป็นแนวเทพเซียนปีศาจ ออกจากกระท่อมไปตามหาของวิเศษ ระหว่างทางเข้าไปพัวพันกับเรื่องของคนอื่นและได้เรียนรู้กันและกันไปด้วยในระหว่างนั้น

          อันที่จริงตอนอ่านเราเผลอได้กลิ่นความเป็นฮัสกี้มาเล็กน้อยเหมือนกันไม่รู้ทำไม บางทีอาจเพราะพระเอกมันดูคลั่งไคล้นายเอกมากแบบออกนอกหน้า เอะอะก็อยากซบเค้า แต่อีกสักพักก็อยากจะกัดคอเค้าสักคำ ไอ้เจ้าปลาไนตัวนี้มันเป็นปลาไนเก๊ อ่านแนวๆ นี้มาเยอะจะรู้ว่าอีกเดี๋ยวต้องเป็นมังกรแน่ๆ ซึ่งก็มีเค้าลางเฉลยมาตั้งแต่ช่วงต้นละ แต่คือที่บอกว่าพระเอกอยากกินนายเอกนั้นก็คือกินจริงๆ เอะอะเป็นดื่มเลือดกัดคอเป็นว่าเล่น

          เพราะเลือดเนื้อของจิ้งหลินถือเป็นการเสริมพลังปราณให้ชางจี้ในแง่หนึ่ง ตอนชางจี้เป็นปลาก็นึกอยากกินเค้ามาตลอด พอได้ร่างมนุษย์แรกเริ่มเป็นไอ่เด่กจิ๋วก็มีความกระแซะๆ ทำตัวบ๊องแบ๊วน่ารักแต่ใจคิดไม่ซื่อยังคงพยายามหาทางกินเค้าอยู่ เล็มไปเล็มมาจากไอ่เด่กตัวโน้ยก็กลายเป็นผู้ใหญ่ตัวโตภายในเจ็ดตอน สุดยอดไปเลย 5555

          อันที่จริงเมื่อเทียบกับเชิญร่ำฯ เราชอบเชิญร่ำฯ มากกว่าเพราะเข้มข้นกว่า การเมืองจ๋าๆ แต่เรื่องนี้จะเป็นแนวเทพเซียนปีศาจ และเพราะว่ากระดิ่งระฆังของจิ้นหลินหายไปทั้งคู่จึงต้องออกตามหา ไอ้เจ้าสิ่งนี้มันชอบไปเกาะคนนั้นทีคนโน้นที พอตามเจอก็จะมีเรื่องมีราวแล้วพูดถึงแบ็คกราวนด์ตัวละครที่กระดิ่งไปเกาะ จัดการตรงนี้เสร็จกระดิ่งก็แอบแว๊บไปเกาะคนอื่นใหม่ ทั้งคู่ก็ต้องตามไปอีก แต่เนื้อหาทั้งหลายมันมีจุดที่เชื่อมโยงกัน ปกติเราไม่ค่อยชอบอ่านแนวนี้ มักจะเปิดข้ามๆ ไปมากกว่า แต่อันนี้คืออ่านเพลินมากแล้วอินไปด้วยได้ง่ายโดยเฉพาะเคสคนแรกที่กระดิ่งไปเกาะ โคตรจะเศร้า แต่โดยรวมเป็นสตอรี่ที่ทำคนอ่านใจสลายได้ไม่น้อยเลย ถือว่าดี

          จุดที่เราชอบในนิยายคุณถังคือ tension สูงปรี๊ดดดด อิปลาไนได้ร่างมนุษย์อย่างไวก็ทำตัวใสซื่อเกาะแกะเขาอย่างไวเลยเหมือนกัน เอะอะเป็นดูดคอ (ดูดเลือด) เลียตัว (เลียเลือด) กันตลอด อยู่แบบพึ่งพาอาศัยกันโดยแท้ แต่การตีฝีปากนั้นไม่ต่างจากคู่พระนายเชิญร่ำฯ เลย จังกันดีแท้ๆ

          ปกอาจไม่ได้หวือหวาอะไร ยิ่งเห็นเวอร์ชันประเทศเค้ายิ่งรู้สึกอันนั้นเค้าว้าวกว่าแต่ของเราก็นับว่าโอเคนะ (อยากโฟกัสน้องคนแคระก้อนหิน ใจละลายมาก ลูกรักขโมยซีนที่แท้) เรื่องเดียวที่ทำยิ้มไม่ค่อยออกคือสำนักพิมพ์ไม่มีกำหนดเวลาออกหนังสือที่แน่นอน อีกอย่างเราไปซื้อเล่มนี้ที่บูธงานหนังสือวันแรก ตอนเปิดเข้างานของวันแรกคนมันจะเยอะ มีคนไปซื้อกันที่บูธในช่วงนั้นมาก เลยพอจะได้ยินคนซื้อคนอื่นถามหยอกๆ กับพนักงานในบูธว่าเล่มนี้กำหนดออกคือยังไง หรือว่าจะออกปีละเล่ม? คนตอบก็หัวเราะแหะๆ ตอบมาว่าอาจจะเร่งไม่ได้นิดนึงนะคะแต่จะพยายามออกปีละเล่มให้ได้ นี่ฟังแล้วก็แอบซี๊ดปากเหมือนกัน ตำนานปีละเล่มนี่นึกถึงแค่สารบัญชุมนุมปีศาจที่เล่มหนาชนิดปาหัวหมาหมายังสลบ แต่อันนี้ค่อนไปทางบาง อย่างน้อยปีละสองเล่มไม่ได้เรอะ...

          ยังไงก็ตามรู้สึกว่ากระแสไม่ค่อยมี ทั้งที่อันที่จริงนับว่าสนุกอยู่นะ มีไวบ์ของเชิญร่ำฯ กับฮัสกี้ฯ อยู่รางๆ อาจไม่ได้สนุกเทียบเท่าแต่ก็ถือว่าเป็นอีกเล่มในนิยายช่วงนี้ที่เราอ่านแล้วรู้สึกเอ็นจอยค่ะ ลองหามาอ่านกันเยอะๆ บอกต่อกันเยอะๆ เผื่อสำนักพิมพ์จะเร่งงานให้ออกไวได้หน่อย

twitter : @malavitabb