"มันงี่เง่าออกที่ต้องมาหมดสนุกกับสิ่งที่ตัวเองชอบเพราะคนอื่น!"

          คอเมดีแนว “คุณลุงผู้มีความลับ” ที่เราไม่ได้ expected ว่าจะชอบอะไรขนาดนั้น แต่ไปๆ มาๆ ดันพบว่านี่คือมังงะที่เราชอบที่สุดในเซ็ทที่ซื้อมาจากงานหนังสือครั้งนี้เลย

          อันที่จริงเรื่องนี้ไม่อยู่ใน wishlist แต่ตอนไปที่บูธ Dex หยิบเล่มในลิสต์มาแล้ว แต่รู้สึกเหมือนอยากได้อะไรเพิ่มอีก เห็นเรื่องนี้ออกใหม่พอดีเลยลองหยิบมาดู ตอนแรกเฉยๆ ไม่คิดว่าจะซื้อ แต่พอพลิกไปปกหลังเท่านั้นแหละ เห็นสีหน้าคุณลุงที่คอนทราสต์กับปกหน้าแบบนี้ปุ๊บก็คือหยิบไปจ่ายเงินเลยทันที

ไม่คีพลุคแล้ว

          หลังจากอ่านแล้วประทับใจมากกกก เรื่องราวของ โอจิ มิตสึทากะ อายุ 40 ปี พ่อหม้ายหย่าหมาดๆ ที่อยู่คนเดียวและมีความลับคือเป็นรุ่นใหญ่ที่ชื่นชอบข้าวของน่ารัก!

          เพราะเติบโตมาด้วยการที่ครอบครัวบังคับให้ "สมชาย" เวลาชอบข้าวของน่ารักก็มักถูกเพื่อนล้อเลยต้องโบ้ยไปว่าเพราะคนนั้นคนโน้นให้มาต่างหาก ตัวเองไม่ได้ชอบของแบบนี้สักหน่อย หลังจากนั้นมาก็ต้องพยายามปกปิดเรื่องที่ตัวเองชอบของน่ารักมาตลอด เพราะบรรทัดฐานสังคมมักมองว่าคนอายุเท่านี้ไม่ควรชอบ "ของไร้สาระ" จำพวก "ของน่ารัก" แล้ว

          แต่คุณลุงโอจิชื่นชอบของน่ารักเป็นชีวิตจิตใจโดยเฉพาะ "ปั๊กทาโร่" หลังหย่ากับภรรยาก็สามารถอาศัยในสวรรค์น้อยๆ อย่างห้องตัวเองได้อย่างสบายใจเพราะสามารถตกแต่งบ้านด้วยปั๊กทาโร่ได้

          แต่จู่ๆ วันหนึ่งหลานชายคนเดียวก็มาขออยู่ด้วยเพราะเรื่องเกี่ยวกับที่เรียน คุณลุงโอจิกดดันมาก เพราะเขาต้องหลบซ่อนพฤติกรรมนี้ไม่ให้หลานชายของตนรับรู้

          นอกจากในบ้านจะต้องกังวลกับหลานชายแล้ว ในที่ทำงานก็ยังต้องกังวลเพื่อนร่วมงานที่มักชอบจับผิด เถรตรง และดูถูกผู้ใหญ่ที่ชื่นชอบของน่ารัก รวมไปถึงชายหนุ่มพนักงานบริษัทในตึกเดียวกันที่เหมือนจะบังเอิญรู้ความชอบของลุงโอจิเข้า!?

          เนื้อหาเรื่อยๆ สบายๆ เพราะ Gerne มันคือคอเมดี เราต้องมาดูกันว่าวันๆ หนึ่งลุงโอจิจะคีพลุคผู้ใหญ่สุดแสนจะพึ่งพาได้ทั้งที่อยากเสพของน่ารักเพื่อเยียวยาจิตใจได้หรือไม่ แต่นอกจากความบันเทิงแล้วเราอ่านแล้วก็ย้อนนึกมองตัวเองว่ามันก็มีจริงๆ นะที่บางครั้งเราชอบของน่ารักมาก (หรือติ่งอะไรสักอย่างมากๆ) แต่ต้องพยายามปิดบังไว้เพราะหากเปิดเผยออกไปก็จะถูกคนรอบข้างมองว่า "อายุเท่านี้แล้วยังชอบของไร้สาระอยู่อีกเหรอ"

          ลุงโอจิเองก็มีความกดดันในแง่นี้เหมือนกัน และบางครั้งก็คิดทดท้อและตั้งคำถามกับความชอบของตัวเอง แต่สุดท้ายก็มาคิดได้ว่าตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กน้อยคนเดิมที่พอถูกมองว่าชอบตุ๊กตาก็จะต้องรู้สึกอับอายอีกแล้ว "มันงี่เง่าออกที่ต้องมาหมดสนุกกับสิ่งที่ตัวเองชอบเพราะคนอื่น!"

          ในโลกนี้ยังมีลุงโอจิอีกหลายคนที่มีสิ่งที่ชอบมากๆ อยู่แต่กลับไม่สามารถเปิดเผยออกไปได้ว่าชอบ เพียงเพราะกังวลกับสายตาคนนอกที่มองเข้ามา หลังจากอ่านจบแล้วเราก็อยากเชียร์อัพคนอื่นที่ยังกังวลอยู่ว่า อย่าให้สายตาคนนอกมาทำให้ตัวเอง feel down นักเลย ก็เหมือนลุงโอจิที่ทั้งวันต้องคีพลุคตัวเองตลอดเวลา แต่สุดท้ายก็กลับมาสนุกสนานกับของน่ารักได้อีกครั้งหนึ่งไงล่ะ

twitter : @malavitabb