น้องได้รับการคัดเลือกให้ส่งรูปไปประกวดงานที่ต่างประเทศ  มีกรรมการต่างชาติ 3 ท่าน สัมภาษณ์เค้าดังต่อไปนี้

เมื่อกรรมการดูผลงานภาพชุดเกี่ยวกับแสงดวงดาว..
ภาพธรรมชาติ 10 กว่าภาพแล้ว ก็กล่าวว่า

อึ่ม .. "เทคนิคฝีมือ การใช้แสงดีมาก ภาพคุณสวยมากนะ  ..แล้ว so what .."

กรรมการบอกว่า สำหรับเค้าแล้ว หากเราถ่ายภาพ
แม้เพียงภาพธรรมดาที่คนนั่งดื่มกาแฟยามเช้า แต่ถ้าเราทำให้คนดูภาพ รับรู้ว่ากาแฟนั้นหอมอย่างไร ทานแล้วอิ่มเอมใจมากแค่ไหน..นั่นคือสื่อถึงคนดูแล้ว

กรรมการฝากข้อคิดว่า ถ้าเราถ่ายภาพแล้ว สามารถเล่าเรื่องราวต่างๆได้ดี ความรู้สึก ณ ขณะถ่ายภาพ อยากสื่ออะไรออกไป..ภาพเรา เปลี่ยนโลกนี้ได้ไหม..

(โห เป็นความคิดเห็นที่คมมากเลย) ???

ต่อมา กรรมการให้โชว์ภาพชุดอื่นที่เตรียมมาเผื่อ..
เป็นภาพชุดที่เด็กๆเรียนพิเศษ ขณะติววิชาฟิสิกส์
ส่วนใหญ่จะไม่เห็นหน้าชัดเจน เนื่องจากความเป็นส่วนตัว

มีภาพหนึ่งน้องผู้หญิงก้มหน้ากับโต๊ะเรียนกลางรูป ท่ามกลางเก้าอี้มากมาย..

กรรมการก็บอกว่า ภาพนี้น่าสนใจ เราอยากรู้ต่อว่าเค้าก้มหน้า เพราะอะไร ง่วงนอน..เหนื่อยล้า หรือเบื่อหน่ายการเรียน..

กรรมการแนะนำน้องคนนี้
ซึ่งเค้าเป็นครูติวเตอร์สอนฟิสิกส์เด็กๆด้วยว่า..
คุณสามารถทำกิจกรรมกับลูกศิษย์ ลองตั้งคำถามง่ายๆกับเค้า แล้วได้คำตอบอย่างไร
คุณสามารถสื่อคำตอบเรื่องราวเป็นภาพชุดต่อไป
มันน่าสนุก มีสีสรรนะ ???

น้องเค้าก็มาวิเคราะห์กับตัวเองว่า จริงซินะ หากเราลองตั้งว่า "ความรักคืออะไร"  คงมีคำตอบว่า..
ความห่วงใย ความอาทร
การกิน การเที่ยว อย่างสนุก
การมีคนเข้าใจ
การมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์
การพะเน้าพะนอ จากสัตว์เลี้ยง
ความรู้สึกดีจัง เมื่อรู้ว่ามีคนรักเรา ห่วงเรา
อื่นๆอีกมากมาย..?

แล้วเราสื่อสิ่งเหล่านี้ ภาพสะท้อนปรากฏการณ์ต่างๆ จากกลุ่มคน แล้วถ่ายทอดเรื่องราวให้ผู้ชม ทัศนาภาพแล้ว เกิดความอิ่มเอมใจตามเราไปด้วย

นี่กระมัง passion ในการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง..

กรรมการฝากอีกว่า ในแต่ละภาพเราเขียนคำบรรยายอีกเล็กน้อย เสน่ห์ของคำพูดที่เราบรรยาย
สามารถดึงจินตนาการของผู้ชม ต่อยอดให้มีเรื่องราวต่อไปด้วย

เป็นคำแนะนำที่ทรงคุณค่าจากกรรมการ ที่เค้าเองก็ผ่านเรื่องราวมามากมาย แล้วถ่ายทอดให้กับเด็กรุ่นใหม่ เพื่อสืบทอดสังคมคนเล่าเรื่องผ่านภาพต่อไป
และสื่อความคิดสร้างสรรค์ เราเปลี่ยนโลกได้ไหม?