เก็บความทรงจำที่อาจหายไป..

น้องไม่สบาย ต่อมาพูดไม่ได้ ไม่สามารถสื่อสารกับเราได้ ได้แต่มองตาเรา และบางครั้งเหมือน
รับรู้ว่าใครมาเยี่ยม.. พวกเราก็ดีใจแล้ว

เราเห็นภาพอย่างนี้ เลยเป็นแรงบันดาลใจในการขีดเขียนบันทึกเรื่องราวต่างๆไว้ ในวันที่เรายังสื่อสารได้ทุกอย่าง และบอกเล่าเรื่องราวประสบการณ์ต่างๆ ที่คนๆหนึ่งได้เจอ ได้เรียนรู้มามากมาย ถ่ายทอดให้ลูก คนรอบข้าง และถ้าดีคือแบ่งปันให้ผู้อ่านได้ข้อคิดตามไปด้วย แม้เพียงน้อยนิด เราก็ปลื้มใจแล้ว

ภายในเวลา 3 เดือน แรกๆเรา post ลง FB วันละบท รวมๆแล้ว 100 บทได้ ต่อมาเราก็เปิด page "Once a Passion" เขียนเองบ้าง ให้เพื่อนๆ แบ่งปันเรื่องราวที่หลากหลายบ้าง ผู้อ่านจะได้สนุกและครบรส หลากสีสรร

เป็นความสนุก .. คือก่อนจะได้บทความ ก็ line พูดคุยกัน โทรคุยกัน ปรับแก้บทความกัน ความเป็นเพื่อนในวันเก่าๆ ย้อนกลับมา ..มีคุณค่าจริงๆ

แล้วมีรุ่นน้อง เค้าลงบทความใน minimore อยู่แล้ว ก็แนะนำเราให้ลุยเลย ..
มาวันนี้ เราก็ลงครบ 34 บทแล้วนะ ภายในเวลา 10 วัน ..so amasing ? ขอบคุณด้วยนะ

เรามาเก็บความทรงจำที่อาจหายไปเมื่อไรก็ไม่รู้