"ผมโดนรีไทร์ตอนปี 2 ครับ ไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรดี" กระทู้ปลายเปิดขอความคิดเห็นและความเห็นใจถูกหยิบยกมาเป็นประเด็นคุยกันเมื่อหลายปีก่อน 

ในหน้ากระดานอันเวิ้งว้างชวนให้ผู้คนต่างเข้าไปแสดงความเห็นอกเห็นใจ บ้างมีเหน็บแนมการศึกษาไทยว่าเน้นการท่องจำมากไป จนทำให้นักศึกษาบางกลุ่มถูกแบ่งแยกออกจากมาตรฐานที่สังคมยุคเก่าตีตรากันเอาไว้

ไม่มากก็น้อยที่ผลการเรียนโดดเด่นในตอนมัธยมปลาย แล้วมาตกต่ำในช่วงปีหนึ่ง บางกลุ่มอ้างว่ากิจกรรมนักศึกษาใหม่นั้นถูกเจียดออกไปจากเวลาว่างจนไม่มีเวลาทบทวนตำรา อีกทั้งการศึกษาแบบมหาวิทยาลัยนั้นเน้นไปที่กระบวนการเสาะหามากกว่ารอให้อาจารย์มาป้อนข้อมูลใส่ การปรับตัวในช่วงแรกเริ่ม อาจทำให้เกรดสะดุดลงไปบ้าง แต่อย่างน้อยมันก็ยังสามารถกลับมาสู่วงจรชีวิตและการศึกษาที่ต้องเรียนรู้ควบคู่กันไป

หากการศึกษาคือรากฐานของชีวิต "การโดนรีไทร์ตอนปี 2 นั้น จะส่งผลกระทบต่อนาคตมากน้อยเพียงใด" บางคอมเม้นท์ยังคงให้กำลังใจ ว่ามันก็แค่เหมือนการกลับไปเริ่มต้นลงเรียนใหม่ตามสิ่งที่ถนัดจริงๆ การที่น้องไปต่อไม่ไหว นั่นอาจจะหมายความว่าน้องอาจจะยังไม่ได้ใส่ใจกับเนื้อหาการเรียนอย่างแท้จริงก็ได้ ลองมองหาสิ่งที่รักแล้วอยากจะอยู่กับมันไปตลอดชีวิต การเสียเวลากลับมาเริ่มต้นใหม่ ยังดีเสียกว่าการทู่ซี้ไปจนถึงวันรับปริญญา

การรีไทร์ในช่วงแรกของชีวิตนั้นยังเริ่มต้นได้ใหม่ คล้ายกับชีวิตจะบอกเป็นนัยว่าอีกไม่กี่สิบปีหลังเรียนจบ เรายังคงจะต้องพาลพบกับการรีไทร์ครั้งที่สองในช่วงปลายของชีวิต ระยะห่างระหว่างการรีไทร์ทั้งสองอาจเป็นตัวแปรที่สำคัญและกำหนดว่าเรานั้น ได้ใช้ชีวิตให้บรรลุไปตามวัตถุประสงค์อันเหมาะอันควรแล้วหรือยัง หากการรีไทร์ออกจากการศึกษาจะทำให้ชีวิตซวนเซแถมเสียกระบวนไปบ้าง แต่สุดท้ายแล้วเราจะกลับลำมาใหม่ พร้อมใช้เวลาระหว่างการรีไทร์ทั้งสอง นำพาชีวิตให้ก้าวไปอยู่ในจุดที่ตอบโจทย์อันสำคัญของชีวิตได้ก็คงดี

"เกษียณอายุคือการรีไทร์ครั้งสุดท้ายที่ไม่มีสิทธิจะกลับไปตั้งต้นใหม่" ขึ้นอยู่กับว่าการเดินทางระหว่างจุดทั้งสอง ว่าเราได้สร้างสรรค์อะไรขึ้นมาบ้าง บางคนเลือกที่จะวางแผนและตั้งเป้าหมายตั้งแต่ยังเรียนจบใหม่ๆ ในขณะที่บางกลุ่มเลือกที่จะใช้ชีวิตอันเสรีโดยปราศจากการมองไปให้ถึงอนาคตในวันข้างหน้าเอาเสียเลย

"เมื่อจบการศึกษาแล้วใช่ว่าเราจะรู้ทุกอย่างไปเสียหมด" เราจึงต้องเรียนรู้สิงรอบข้างให้ทันตามสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป หากมัวแต่เลือกตั้งหน้าตั้งตารับใช้แต่สิ่งที่รู้หรือสิ่งที่เรียนมา โลกที่กว้างใหญ่คงถูกบีบให้แคบลงด้วยสายตาของเราเอง

มีอีกมากมายหลากหลายวิชาที่มหาวิทยาลัยไม่ได้สอน นั่นคือเหตุผลที่เราจำเป็นต้องเรียนรู้ให้มากพอเพื่อตอบโจทย์ของวัตถุประสงค์อันสำคัญในชีวิต วางแผนการเดินทางวันนี้เพื่อมีพอในวันข้างหน้า เผื่อถึงวันนึงที่จะต้องรีไทร์ไปจากชีวิตการทำงานแล้ว เราจะได้ไม่กลับมาตั้งกระทู้อีกครั้ง ว่า

"ผมโดนรีไทร์ตอนอายุ 60ปี ครับ ไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรดี"

ถ้าถึงเวลานั้นแล้วยังจะกลับมาตั้งกระทู้ขอความเห็นใจแบบนี้ 
ชีวิตใครก็ชีวิตมันเถอะครับ !!!