ลมหนาวโชยมาแล้ว... 

     กลิ่นดอกไฮเดรนเยียโชยคละคลุ้งมาจากหน้าบ้านช่างหอมล้ำชวนฝันกลิ่นของมันชวนให้นึกถึงคืนวันเก่าๆของคุณในยามที่เฝ้าดูแลเอาใจใส่มัน กลีบดอกที่แสนเปราะบางของมันทำให้ผมคิดถึงช่วงเวลาในยามที่มีคุณคอยอยู่เคียงข้างกาย 

   ฝ่ามือบางๆ ที่คอยประคองโอบอุ้มดูแลต้นไฮเดรนเยียต้นนั้น...คือมือคู่เดียวกันกับที่คอยดูแลผมเช่นกัน...ยังคงจำสัมผัสแสนนุ่มนวลจากมือคู่นั้นได้อย่างไม่ลืมเลือน ปลายนิ้วของคุณมักจะเย็นเล็กน้อยเพราะสุขภาพของคุณนั้นอ่อนแอลงมากหลังจากถูกจับในค่ายกักกันนั้นจนทำให้ผมเป็นห่วงคุณอยู่บ่อยๆ 

     แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังชอบกุมมือของคุณเอาไว้แม้ในยามหลับ...มันทั้งนิ่มทั้งอบอุ่นในคราวเดียวกันและยังย้ำเตือนบอกกับผมว่าคุณยังอยู่ตรงนี้...อยู่กับผมไม่ไปไหน

     หากแม้นผมลืมทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจแน่ๆว่าไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามผมก็จะไม่มีวันลืมสัมผัสของคุณอย่างเด็ดขาด

     ...ทุกสัมผัส...ทุกการกระทำมันตราตรึงอยู่ในหัวใจของผมเสมอ...

     ผมละสายตาจากพุ่มดอกไฮเดรนเยียสีม่วงแซมน้ำเงินนั่นก่อนที่จะหันมาให้ความสนใจกับเนคไทสีดำเจ้าปัญหาที่ไม่ว่าผมจะผูกมันตามหนังสือหรือตามคำแนะนำของเพ็กกี้สักแค่ไหนมันก็ออกมาไม่สวยงามอยู่ดี...ไม่เหมือนกับที่คุณทำให้ผมเลยสักนิด

     ยอมรับว่าหัวเสียหน่อยๆ...เนคไททุกเส้นที่ผมมีมันช่างดื้อด้าน...เหมือนกับคุณในวันที่เราง้องอนกัน

     ‘พรึ่บ...’

     มือคู่ขาวๆของคุณสอดลอดใต้วงแขนของผมขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าอ่อนสะท้อนแววความใสบริสุทธิ์ของคุณก็เอาแต่จ้องมองที่กระจกบานเท่าตัวคนตรงหน้าผม 

     ริมฝีปากบางซีดๆเม้มเข้าหากันเหมือนเวลาที่คุณกำลังมีสมาธิกับอะไรสักอย่าง...ชักจะไม่ชอบใจแล้วสิคุณสนใจอย่างอื่นมากกว่าผมเสียอีก

     “ขอโทษที่รบกวนนายอยู่เรื่อยนะแต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ถูกโรคกับเนคไทอยู่ดี”     ในตอนที่คุณละมือออกไปผมก็กลับตัวหันหลังไปกล่าวขอโทษคุณแต่คุณก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิมนอกจากจะไม่ต่อว่าผมแล้วคุณยังมอบรอยยิ้มให้ผมเสียอีก...ยิ้มที่เป็นยิ้มในเชิงขำขันเสียด้วย 

     ตาคู่สวยของคุณเรียวลงจากการยิ้ม อันที่จริงตอนแรกผมก็หงุดหงิดนะแต่เพราะคุณยิ้มได้...ผมเลยโอเค

     “ฉันว่าจะแวะซื้อดอกไม้สักหน่อยนายอยากได้ไหม”     ผมถามคุณในขณะที่คว้าเอานาฬิกาเรือนโปรดมาใส่...เป็นเรือนเดียวกับที่คุณซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้ผมตั้งแต่ปีแรกที่เราคบกัน 

     ผมจำได้ดีในวันที่คุณมอบมันให้กับผมคุณบอกว่าให้มันเป็นของต่างหน้าตอนคุณไปสงคราม...

     ส่วนตัวคุณนั้นทำท่าคิดนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้ารับแบบเร็วๆ ราวกับเด็กๆ จนผมนุ่มๆ สีดำปลิวไหวไปตามแรงลม...อ่าผมว่าผมปิดหน้าต่างดีแล้วนะถ้าคืนนี้คุณเป็นหวัดขึ้นมาจะทำอย่างไรดีล่ะ...ผมนี่แย่ที่ดูแลคุณได้ไม่ดีเลยทำได้ไม่เท่าครึ่งนึงที่คุณดูแลผมด้วยซ้ำ

     แต่แล้วสัมผัสเย็นๆ ที่ข้างๆ แก้มกลับทำให้ผมยิ้มได้...คุณน่ะชอบเอามือมาลูบแก้มผมนี่นะถ้ารู้ว่าผมคิดมาก...น่ารักที่หนึ่งเลย

     “ฉันว่าน่าจะโอเคแล้วนะ” ผมว่าหลังจากที่ลองเขย่าประตูหลังจากล็อกแล้วแต่คุณกลับเล่นซนกระโดดลงบันได มีบางจังหวะที่ทำท่าคล้ายกลับจะลื่นหิมะที่จับตัวกันเป็นน้ำแข็งที่ขอบบันไดทำเอาผมใจหายใจคว่ำไปหมด...จนสุดท้ายแล้วผมก็ต้องคว้ามือของคุณมากุมไว้คอยดูแลไม่ให้คุณเล่นซนอีก

     คุณเบะปากเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ

     “ไม่เอาอย่าดื้อสิเดี๋ยวฉันพาไปซื้อดอกไม้นะ”     เท่านั้นแหละคุณก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส...สดใสเสียยิ่งกว่าพระอาทิตย์ในยามเช้าเสียอีกนะ

     ผมเดินจูงมือคุณมาร้านขายดอกไม้ร้านประจำของคุณ คุณป้าคนขายจำผมได้แถมยิ้มทักทายให้ผมด้วยก่อนที่จะเชื้อเชิญให้ผมดูดอกไม้ที่เข้ามาใหม่ 

     ผมกวาดสายอย่างคร่าวๆ ไปทั่วร้านก่อนจะสะดุดตาเข้ากับเจ้าดอกไม้สีน้ำเงินแซมม่วงคล้ายกับที่บ้านของเรา

     “นายชอบไฮเดรนเยียนี่ปีนี้อยากได้ไฮเดรนเยียหรือเปล่าล่ะ” 

     ผมถามคุณแต่ไม่ได้หันไปมองคุณหรอกนะเพราะผมกำลังสาละวนอยู่กับการหาดูดอกไม้สวยๆ ที่จะให้คุณ แต่แรงกระตุกที่เสื้อโค้ททำให้ผมหันกลับไปมองคุณ...อ่า คุณยิ้มอีกแล้วยิ้มแบบที่ผมชอบ แถมทำมันไปพร้อมๆ กับพยักหน้าหงึกๆ ไปด้วย...ใจผมเต้นแรงจนจะพังอยู่แล้ว

     ในขณะที่ผมกำลังจะหันไปสั่งดอกไม้ที่คุณชอบนั้นผมกลับถูกดึงดูดความสนใจจากเจ้าดอกลิลลี่สีขาวสวยใกล้เคาน์เตอร์คิดเงิน...ทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาที่ผมพบคุณครั้งแรกขึ้นมา

     เอาละผมตัดสินใจได้แล้ว

     ปีนี้...ผมจะไม่ตามใจคุณหรอกเพราะผมน่ะมีดอกไม้ที่จริงๆ แล้วไม่ว่าจะยังไงก็อยากซื้อให้คุณอยู่

     “ไม่ล่ะ...ปีนี้ฉันจะเลือกดอกไม้ให้นายเอง”      คุณทำหน้ามุ่ยอย่างคนถูกขัดใจใส่ผมก่อนจะก้าวเดินฉับๆ แบบไม่รอใครออกจากร้านไปทำให้ผมต้องรีบจ่ายเงินรีบรับช่อดอกไม้ที่สั่งเอาไว้มาแล้วรีบก้าวเดินให้ทันคุณ 

     แต่สุดท้ายแล้วคุณก็เดินทอดน่องรอผมอยู่ดี...ถึงจะแสนงอนอย่างไรก็น่ารักที่หนึ่งเลย

     เราสองคนกลับมาจับมือกันอีกครั้งในตอนที่ผมก้าวขึ้นบันไดตรงตีนเขา...บันไดสูงเรื่อยไปจนสุดสายตานั่นเป็นสิ่งที่ผมเกลียดมาก...แต่คุณกลับชอบเพราะว่าคุณน่ะชอบที่จะก้าวมันขึ้นไปพร้อมๆ กับนับตัวเลขไปด้วย

     ...โอเค ถ้าคุณชอบ...ผมก็ชอบมันเหมือนกัน...

     “อากาศบนเขายังดีเหมือนเดิมเลยนะ”     ผมพูดขึ้นหลังจากที่ถึงยอดเขาแล้วบิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยล้า มองคุณที่พยักหน้ารับก่อนจะทำท่าสูดอากาศเข้าไปเฮือกใหญ่นั่นทำให้ผมส่ายหัวไปยิ้มไปด้วย 

     ไม่ว่าจะโตแค่ไหนคุณก็ยังคงเป็นเด็กในสายตาของผมอยู่ดี...เด็กชายจากบรู๊คลินที่คอยปกป้องผมจากเด็กเกเรที่เข้ามาหาเรื่องผม

     ผมเดินนำคุณออกมาก่อนปล่อยให้คนชอบอากาศบริสุทธิ์ได้ดื่มด่ำกับธรรมชาติไปก่อน  ใช้สายตาควานหาสิ่งที่คุ้นเคยก่อนจะเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยหลังจากเจอสิ่งที่ต้องการ

     ผมวางช่อดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ลงบนพื้นหญ้าที่ดูก็รู้ว่าได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี ย่อตัวลงนั่งยองๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบแท่งหินอ่อนสลักสีขาวสวยเบาๆ อย่างทะนุถนอม

‘James B. Barnes

Rest In Peace’

     สัมผัสเปียกชื้นที่ข้างแก้มทำให้ผมรู้สึกตัว

     น้ำตาของผมไหลอีกแล้ว...น่าตลกทั้งๆ ที่สัญญากับคุณไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะไม่ร้องอีกแต่ก็ไม่เคยรักษาสัญญาข้อนี้ได้เลย 

     ...ห้าปีที่ไม่มีคุณน่ะมันช่างทรมาณเหลือเกินแม้แต่หายใจในครั้งต่อๆ ไปก็ยากเสียยิ่งกว่าการก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่างเราเพื่อไปหาคุณเสียอีก

     “สงครามสงบลงไปแล้วนะตอนนี้ประเทศเรากำลังพยายามอย่างหนักที่จะฟื้นฟูตัวเอง...แต่ไม่ใช่กับฉันหรอก”

     ผมเกลียดสงครามไม่ใช่เพราะมันโหดร้ายรุนแรง...แต่เกลียดเพราะมันพรากคุณไปจากผม

     สัมผัสเย็นๆ ที่ข้างแก้มเกิดขึ้นอีกครั้ง 

     ฝ่ามือคู่นั้น คู่ที่ผมโปรดปรานเหลือเกินกำลังไล้วนอยู่บนแก้มของผม...คุณเช็ดน้ำตาให้ผม...ในที่ตรงนี้ทุกๆ ปีคุณจะอยู่ที่เดิมคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ 

     แต่ตอนนี้คุณไม่ยิ้มอีกแล้ว...รอยยิ้มสวยๆ ของคุณมันไม่มีอีกแล้วริมฝีปากของคุณปิดสนิทเรียบนิ่ง...เหมือนที่เป็นมาตลอดห้าปี

     แววตาของคุณเศร้าเหลือเกินคนดี ถ้าหากผมขอพรได้สักหนึ่งประการ...ผมน่ะอยากได้ยินเสียงคุณอีกสักครั้งเหลือเกิน

     แต่แล้วผมกลับต้องหัวเราะให้กับความคิดของตนเองลืมไปได้อย่างไรกันนะ

     ...ว่าวิญญาณน่ะ...พูดไม่ได้หรอก...

     ร่างบอบบางที่ผมเฝ้าถะนุถนอมของคุณค่อยๆเลือนลางลงก่อนจะหายไปกับอากาศในที่สุดในช่วงเวลาสุดท้ายผมพยายามไขว่คว้าคุณเอาไว้อยากจะจับมือของคุณเป็นครั้งสุดท้ายเหลือเกินที่รัก...แต่มันกลับสายเกินไป...นอกจากอากาศแล้วผมก็ไม่สามารถคว้าอะไรเอาไว้ในฝ่ามือคู่นี้ได้เลย

     ...ขนาดคุณที่เป็นทั้งชีวิตของผม...ผมยังเหนี่ยวรั้งให้คุณอยู่กับผมไม่ได้เลย...

     อาจจะถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องตื่นจากฝัน...เหมือนกับที่เพื่อนของผมบอกว่าผมหลอกตัวเองว่าคุณยังอยู่กับผมแต่ผมน่ะรู้ดีที่สุดว่าคุณเองยังคงไม่ไปไหนยังคงอยู่รอบๆ ตัวผม...เพียงแต่ผมไม่เคยได้เห็นคุณก็เท่านั้นเอง

     ผมใช้ฝ่ามือข้างซ้ายที่นิ้วนางมีแหวนสีเงินเกลี้ยงใส่เอาไว้ยกขึ้นลูบป้ายสลักหินอ่อนเป็นครั้งสุดท้าย...

     “ไม่ต้องห่วงที่รัก...ความรักของฉันจะอยู่กับนายเสมอ...”

                  Until We Meet Again ...

          จนกว่าเราจะได้เคียงข้างกันอีกครั้ง...

end.

————————————————————

ดอกลิลลี่สีขาว : แสดงออกถึงความรักที่บริสุทธิ์ความรักแบบอ่อนหวานจริงใจและเทิดทูนจึงมักถูกใช้แทนประโยคที่ว่า"ฉันรู้สึกดีที่ได้รู้จักและอยู่ใกล้คุณ"

มาลองคิดดูน่ะค่ะว่าถ้าวันนั้น วันที่บัคกี้ตกรถไฟแล้วไฮดร้าไม่ได้มาเจอมันจะเป็นยังไง 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ<3

hashtag: #myboyfic