ฉันวิ่งกลับมาถึงห้อง . . . รีบตรงไปคว้าเอาของในลิ้นชักโต๊ะ
ฉันหยิบสารเสพติดประจำตัวขึ้นมา จุดไฟที่ปลายของมัน
และสูบสารพิษของมันเข้าไปในปอด
สารพิษที่ฉันรู้ดีว่ามันกำลังเข้าไปทำลายสุขภาพของฉัน ทีละนิด
แต่รู้ไหม ว่าเวลาต่อจากนี้ คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของสิ่งนี้ ?
เมื่อฉันหลับตา . . . และปล่อยควัน
ควันสีเทาจางๆพวยพุ่งออกจากริมฝีปากของฉัน ช้า . . ช้า
ตลอดเวลาที่ฉันยังหลับตารอคอยโมเม้นที่ต้องการ ที่กำลังจะมาถึง
ช่วงเวลาที่สารพิษเหล่านั้นทำหน้าที่ของมัน , ส่งผลกระทบไปที่สมอง
ผลกระทบที่ทำให้ในโลกของฉันค่อยๆหมุนอย่างเชื่องช้า
ช่วงเวลาแห่งความสุขที่คล้ายๆกับตอนที่เราเมามายแอลกอฮอล์
นอกเหนือจากควันที่ฉันสูบมันเข้าไปคือ . . .
. . . ความน่าสมเพชของชีวิตอันบัดซบ
. . . ความเจ็บปวดที่เหลือเป็นรอยแผลซึ่งถูกสร้างโดยเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
. . . ความเน่าเฟะของชีวิตรักที่ไม่เป็นดั่งฝัน
เรื่องแย่ๆ , สถานการณ์แย่ๆ, คนแย่ๆ
ก็ไม่ต่างอะไรกับสารพิษที่ฉันกำลังสูบมันเข้าไปในร่างกาย
และฉันปล่อยทุกสิ่งเหล่านั้น . . ไปพร้อมกับควันที่ออกมาจากปาก
สูบมันเข้า . . . และปล่อยมันออกมา
หลับตารอคอยเวลาให้ความรู้สึกได้รับการเยียวยา แม้จะเพียงสั้นๆ
ฉันอยากล้มตัวลงนอนบนเตียง ทั้งเสื้อผ้าที่ยังครบชุด
ในช่วงที่สมองยังคงอาการเมามายนั้นอยู่
ฉันอยากจะหลับไป ทั้งๆที่กลิ่นบุหรี่ยังคงลอยคละคลุ้งทั่วห้อง
ยังติดอยู่ที่มือ ที่เสื้อผ้า และที่ลมหายใจ
อีกค่ำคืนที่คาดหวังว่าจะพาตัวเองให้นอนหลับได้ โดยไม่ต้องร้องไห้
แล้วฉันจึงตระหนักได้ว่า . . .
ค่อให้คืนนี้ฉันนอนหลับไป และตื่นมาในวันรุ่งขึ้น
ตอนที่สมองของฉันพ้นจากฤทธิ์ของการเมามายแบบประเดี๋ยวประด๋าว
ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับ
การนอนหลับ สำหรับฉัน ที่เหมือนการช่วยบรรเทาความทรงจำจากความเจ็บปวดของเมื่อวาน
ให้เลือนราง . . .
ฉันจึงตระหนักได้ว่า ทุกครั้งที่ฉันตื่นมา มันก็จะเป็นแบบนั้น
จากเมื่อคืนที่ความเจ็บปวดจากรอยแผลชัดเจนมาก จนคิดว่าจะตัดใจ และเดินหน้า
ความร้าวรานเหลือคณานับที่มากพอจะส่งผลต่อการตัดสินใจ
ว่าจากนี้ไปจะรักตัวเองให้มากพอที่จะเดินออกมาจากพื้นที่แห่งความเจ็บปวด
เมื่อผ่านไปหนึ่งคืนแห่งความเศร้าและควันบุหรี่
เช้าวันต่อมา . . . ทุกอย่างที่เคยคิดว่าจะทำเมื่อคืน
ก็เลือนราง . . . และไม่รู้สึกอยากทำมันอีกต่อไป
ความทรมาณที่สูบมันเข้ามา และปล่อยออกไปเมื่อคืน
มันก็ยังคงลอยอบอวลอยู่ในห้อง วนเวียนอยู่อย่างนั้น
ต่อให้เมามาย ต่อให้นอนหลับไปได้โดยไม่ร้องไห้
แต่เมื่อตื่นขึ้นมาหลังจากนั้น . . .
กลิ่นของบุหรี่ก็จะยังคงอยู่ ไม่หายไปไหน
ทั้งๆที่รู้ว่าบุหรี่ มันมีแต่จะทำร้ายสุขภาพร่างกาย
ทั้งๆที่รู้ว่าการรักเธอ มันมีแต่จะทำลายสุขภาพหัวใจ
แต่ฉันก็ยังสูบมันเข้าไป ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฉันมันโง่ใช่ไหมล่ะ ?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in