เราว่าเราเป็นคนที่ชอบป้องกันตัวเอง ปกป้องตัวเอง จากคนอื่น กลัวว่าคนอื่นจะมาทำร้ายเรา
พยายามไม่เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับอะไรที่จะทำให้เจ็บปวด
พยายามปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวดต่างๆ รอบข้าง
แต่ความจริงแล้ว . . .
ตัวเราเองนั่นแหละ กลับเป็นฝ่ายทำร้ายตัวเอง
พยายามป้องกันตัวเองจากคนทั้งโลก
แต่แท้จริงแล้ว กลายเป็นตัวเราเองต่างหาก ที่ควรจะป้องกันตัวจาก . . .
ทุกๆวันในชีวิต เหมือนเราเป็นคนที่พยายามมองไปข้างหน้า " อนาคตที่ยั่งยืน "
เหมือนคนที่มองการณ์ไกล . . . พยายามเลือกทำอะไรก็ตามที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขสบาย
" ในระยะยาว "
จะได้ไม่ต้องมาเสียอกเสียใจกับการกระทำของตัวเองในภายหลัง
อะไรที่คิดว่าจะสร้างความทุกข์ ความไม่ยั่งยืนให้กับชีวิตในภายภาคหน้า " เราจะตัดทิ้ง "
แต่ความจริงแล้ว . . .
ทุกวันนี้ สิ่งที่เราเลือกทำ จริงๆแล้วก็แค่อะไรก็ตามที่จะทำให้เรา " มีความสุขไปวันๆ "
เหมือนการติดสารเสพติด . . .
ไม่อยากจะมีวันไหนที่ไม่มีความสุข ไม่อยากจะมีวันไหนที่ต้องพบกับความเจ็บปวด
เราจึงยืมความสุขของวันพรุ่งนี้ มาใช้ในวันนี้ ต่อไปเรื่อยๆ
ยืมมันมาจนไม่รู้ว่า " ความสุขของอนาคตที่ยั่งยืน "
ยังเหลืออยู่อีกเท่าไหร่ ?
ไม่เคยได้คำนวนหรอก เพราะยังไงก็ไม่ยอมให้หมดไป
ที่คิดได้วันนี้จึงมีแค่ว่า . . . วันนี้จะทำยังไงให้กลับไปนอนหลับได้ โดยไม่ต้องร้องไห้
อืม . . . มันเป็นอย่างนั้นแหละ
พยายามป้องกันตัวเองจากความเจ็บปวดมากขนาดไหน
ก็ทำให้ภูมิต้านทานในการเผชิญความเจ็บปวดที่ " หลีกเลี่ยงไม่ได้ " ต่ำลงไปเท่านั้น
เพราะตอนนี้เราก็ไม่รู้จริงๆว่าอันไหนมันแย่กว่า
. . . ระหว่างชีวิตที่รักเธอ . . . กับ . . . ชีวิตที่ไม่ได้รักเธอ . . .
ทั้งๆที่ไม่ว่าชีวิตไหน ก็คือ . . . ชีวิตที่เธอไม่ได้รัก . . .
จริงๆก็รู้แหละว่ามันก็เจ็บพอๆกัน ไม่ว่าทางไหนมันก็เจ็บ
แต่เรา . . . ก็ยังอยากที่จะรักเธอ
มากกว่า > >
. . . การเกลียดเธอ
เรามันโง่ใช่มั้ยล่ะ ?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in