#fictober

Day 6 — My Therapy

JOHNNY x TAEYONG

ความเงียบสงบไม่เคยมีอยู่จริงในหอพักแห่งนี้ ซอยองโฮผู้รักเสียงเพลงคลาสสิคและบรรยากาศแสนผ่อนคลายที่เกิดจากความเงียบจึงไม่เคยอยู่ที่ห้องได้นานครึ่งวัน

เขาเข้าใจดีว่าพวกเพื่อนๆ รวมไปถึงรุ่นน้องภายในวงที่อยู่ด้วยกันมานานต่างก็มีงานอดิเรกและกิจกรรมยามว่างส่วนตัวที่แตกต่างกัน แต่การที่เขาเข้าห้องมาแล้วได้เห็นเด็กสามคนพร้อมใจกันยกโน้ตบุ๊คของตัวเองมาตั้งเรียงรายกันตรงหน้าเตียงนอนของเขากับรูมเมทแบบนี้มันดูจะเกินไปหน่อย

“ไปเล่นข้างนอก พี่จะนอน” คนแรกที่โดนยองโฮเอ่ยปากไล่คือรุ่นน้องคนสนิทอย่างแจฮยอน เจ้าเด็กตัวขาวมองหน้าเขาด้วยสีหน้าเลิกลักพร้อมส่งยิ้มเจื่อนมาให้ ก่อนจะพยักหน้ารับคำแล้วรีบสะกิดบอกวินวินกับแฮชานที่กำลังจะเสียบปลั๊กเข้ากับเต้าเสียบให้หยุดการกระทำนั้นลงและรีบเก็บของลุกออกจากห้องไป

แน่ล่ะว่าอดีตรูมเมทอย่างเจ้าเด็กนั่นรู้จักนิสัยเขาดีพอๆ กับคิมดงยองที่ปัจจุบันเป็นรูมเมทกับเจ้าตัว

“มาละ- อ้าว เจ้าพวกนั้นหายไปไหนอะยองโฮ”

แต่ก็ยังมีคนซื่อบื้ออย่างอีแทยงเหลืออยู่ในห้องนี้อีกคน

“ถ้าจะใช้เสียงเชิญข้างนอก ฉันจะงีบ”

“ยองโฮใจร้ายตลอดแบบนี้แล้วใครจะกล้าเข้ามาในห้องของเราล่ะ”

พูดเองกับปากว่าห้องของเราแล้วยังจะต้องมีคนอื่นในห้องอีกอย่างเหรอ? อีแทยงคนซื่อบื้อไม่เคยเปลี่ยนแถมดูท่าแล้วคงไม่มีวันเปลี่ยนด้วย

“ก็เล่นข้างนอกกันไปสิ ฉันไม่ชอบเสียงโวยวายของพวกนาย”

“ไปก็ได้! คนน่าเบื่อ!”

แถมยังเอาแต่ใจเก่งพอๆ กับคิมดงยองจนน่าตีเสียให้เข็ด — แต่คิมดงยองดูจะอยู่ในขั้นสุดของการงอแงเอาแต่ใจจนทำให้แจฮยอนต้องมาถามวิธีรับมือกับเขาบ่อยๆ

แปลกแต่จริงที่ถึงแม้พวกเขาจะอายุเท่ากันแต่รูมเมทของเขากลับมีนิสัยที่เด็กกว่าเขาค่อนข้างมาก และทุกคนในวงรู้จักนิสัยของอีแทยงที่เป็นน้องเล็กของแก๊งปี95 กันดี จึงทำให้การแชร์ห้องครั้งนี้ เขาต้องตกเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปโดยปริยาย

“ยองโฮดูสิๆ น้องเต่าน่ารักเนอะ~”

“ไม่ให้เลี้ยง”

“ทำไม? !”

นอกจากเหนื่อยใจกับเรื่องเสียงเอะอะที่แทยงใช้เวลาเล่นเกมกับน้องๆ เขายังต้องมานั่งรับมือกับความเอาแต่ใจในเรื่องงานอดิเรกอีกอย่างหนึ่งของเจ้าตัวอีก

แทยงเป็นคนรักสัตว์ และมักจะสรรหารายชื่อสัตว์ที่อยากเลี้ยงมาตื๊อขอเขาเสมอโดยเฉพาะสัตว์เลี้ยงประเภทที่ต้องดูแลเอาใจใส่มากเป็นพิเศษ อย่างครั้งก่อนที่โดนถามความเห็นก็คือน้องกุ้งที่เจ้าตัวชอบนักชอบหนา

“มันดูแลยาก พวกเรามีตารางงานต่างประเทศตลอดแบบนี้จะเลี้ยงเขาให้ดีได้ยังไง” ดูเหมือนนี่จะเป็นข้ออ้างที่เขาใช้กล่อมแทยง แต่มันคือเรื่องจริงที่เขาคิดว่ารูมเมทแสนดื้อกำลังมองข้ามอยู่

“ก็ฝากป้าแม่บ้านเลี้ยงก่อนก็ได้นี่นา”

“เลี้ยงอย่างอื่น อันนี้ให้ไม่ได้”

“ยองโฮใจร้าย! ทำไมต้องใจร้ายกับเราตลอดเลยก็ไม่รู้!”

สุดท้ายก็โดนงอนตุ๊บป่องใส่เหมือนเดิม คงจะเดินหนีไปเล่นเกมที่ห้องแฮชานอีกแล้วล่ะมั้งนั่น

“พี่จอห์น ไปแบกพี่แทยงหน่อย พวกผมจะนอนแล้ว” แล้วเขาก็ไม่ได้ง้อรูมเมทแสนดื้ออีกเหมือนเคยเพราะเจ้าตัวมัวแต่สนุกกับเกมจนเผลอไปหลับที่ห้องของแจฮยอนกับโดยอง

เขาไม่ได้อยากขัดใจอะไรแทยงขนาดนั้นหรอกแต่รูมเมทคนนี้ชอบด่วนตัดสินใจโดยขาดการไตร่ตรองให้รอบคอบที่สุดก่อนเสมอ เรื่องการเลี้ยงสัตว์ที่รักความสงบตัวนี้เป็นอีกเรื่องที่เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเพียงเพราะแทยงต้องการจะเอาใจเขาโดยไม่คำนึงถึงชีวิตของเพื่อนร่วมโลกอีกตัวที่ต้องอยู่เหงาๆ เวลาที่พวกเขาไม่อยู่ที่ห้อง

เขารู้เจตนาที่แท้จริงของคำขอครั้งนี้ของอีแทยงดี

“ฉันชอบความสงบก็จริงแต่ไม่ได้แปลว่าฉันยึดติดกับมัน”

“เสียงบ่นของนายน่ะเพิ่มพลังให้ฉันได้ดีกว่าความสงบเสียอีก เจ้าบื้อ”

แต่ก็อย่างว่า — อีแทยงก็คืออีแทยง

“จอห์นซอ~ ฉันซื้อกระบองเพชรมาเลี้ยงล่ะ ฮี่ฮี่”

“อืม ดูแลดีๆ ก็แล้วกัน ตายขึ้นมาอย่ามาร้องไห้เสียใจใส่ฉันก็พอ”

“อะไรนะ! นี่นายดูถูกฉันอย่างนั้นเหรอ หน็อยแน่ะ!”

คนมันจะซื่อบื้อ ต่อให้เขาพูดอะไรไปก็คงไม่มีทางรับรู้หรอก

please tag #octody or comment below these.

Thank you for your reading :)