ฉันไม่เคยออกจากบ้านเย็นขนาดนี้เลย ไม่ได้ออกไปเที่ยวหรือไปไหน แต่ฉันกลับไปสู่ชีวิตการเรียนของฉันดังเดิม... อาม่าบอกกับเราว่าเมื่อไหร่จะไปเดี๋ยวก็จะมืดค่ำไปเสียหรอก แต่ด้วยความขี้เกียจเราก็บอกอาม่าไปว่าง 'เดี๋ยวก่อน' ตั้งแต่บ่ายสาม จนถึงห้าโมงเย็นเราก็ค่อยๆขยับเคลื่อนย้ายร่างกายที่เต็มไปด้วยความขี้เกียจนี้ จัดของแล้วก็ออกจากบ้าน      

เมื่อก่อนตอนที่อยู่บ้านทุกๆวัน ก็จะเกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย อยากออกจากบ้านเต็มที เวลานี้เลยไม่อยากออกเลย อยู่บ้านสบายกว่าเยอะ

        พอออกมาหน้าบ้านก็เจอ "ซีอิ้ว" ลูกแมวอายุไม่ถึงเดือนเดินมาหาพร้อมร้องเสียงดัง (เดาว่าคงหิวแน่ๆ) มาอ้อนไถไปไถมาที่ขาของฉัน ฉันเล่นกับมันซักพักจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปมันไว้ เพราะอะไรหน่ะหรอ ฉันอยากจะลงในประกาศในโลกออนไลน์  ว่ามีใครสนใจรับเลี้ยงแมวจรจัดสีดำอายุไม่ถึงเดือนบ้างไหม... ฉันก็แค่อยากให้ซีอิ้วได้มีบ้านเหมือนกันแมวตัวอื่นๆบ้าง

  "ซีอิ้ว" มีคนเอามาทิ้งไว้หน้าบ้านตอนมันเพิ่งเกิด

        ระหว่างเดินทาง เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเดินขวักไขว่กัน บ้างก็รีบกลับบ้าน บ้างก็มาเดินเที่ยว
ด้วยความที่มองไม่เห็นหน้าคนเหล่านั้น ฉันจึงหยิบแว่นสายตาของฉันขึ้นมาใส่ ทำให้มองเห็นได้ชัดเจนมากขึ้น
      บนรถเมล์ "ยายๆจะกลับบ้านที่ไหน" เสียงดังขึ้นจากข้างๆ "ห้วยขวางๆ" คุณยายตัวเล็กๆที่มีตระกร้าใส่ของรูปทรงสี่เหลียมผืนผ้าสีขาวซึ่งคล้องไว้ที่คอด้วยผ้าตอบ "โหไกลมาเลยนะ" ป้าแกตอบ แล้วบทสนทนาของทั้งสองก็เริ่มต้นขึ้นจนฉันลง ทั้งสองก็ยังไม่หยุดคุยกันเลย    คุณยายอายุราวๆ70  ใส่ผ้าถุง และเสื้อเชิ้ตเก่าๆสีดำ ใส่ที่คาดผมและหนีบผมขึ้นด้วยตัวหนีบอันใหญ่ คงมาขายของจริงๆนั่นแหละ ขอให้คุณยายขายดีดีนะคะ

     ด้วยความที่ฉันไม่ได้รีบไปไหน จึงทำตัวสโลวไลฟ์เดินช้าๆ ซักพักจึงเริ่มรู้ตัวว่าถ้าเดินช้าอย่างนี้คงต้องชนเข้ากับคนอื่นแน่ๆ  ฉันจึงต้องรีบสาวเท้าให้ทันกับจังหวะชีวิตคนกรุงยามเย็นในวันนี้
ถุงเท้าที่ใส่มาภายใต้รองเท้าผ้าใบเริ่มร่นลง และหลุดลงไปใต้ฝ่าเท้าในที่สุด ทำให้กวนใจเหลือเกิน จะใส่ใหม่ระหว่างเดินก็คงไม่สะดวก ฉันจึงเดินต่อไปทั้งอย่างนั้น

     เมื่อใกล้ถึงจุดหมาย "ถึงบ้านหรือยัง?" อาม่าโทรมา "ยังเลย..ใกล้แล้วม่า ถ้าถึงแล้วจะโทรไปนะ" หลังจากวางสายได้ไม่นานก็ลงจากรถ แล้วเดินเข้าที่พัก ระหว่างทางก็มีคนออกมาทานข้าว ซื้อของมากมาย เป็นภาพที่คุ้นตา 

เมื่อถึงห้องพักก็รีบยกโทรศัพท์ 

"ถึงแล้วนะอาม่า"  เราพูด

"ถึงแล้วใช่มั้ย..รีบไปอาบน้ำแล้วเข้านอนนะ" 

ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ทุกคน :)

ปล. อยู่ดีดีก็มีความคิดผุดขึ้นมา คนที่มีบุญอาจจะไม่ใช่อาม่าคนเดียวหรอก เราก็มีบุญมากเช่นกันถึงได้ใช้ช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตของเรา ที่เราสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว ได้ดูแลอาม่าบ้าง เป็นห่วงอาม่าบ้าง แค่นี้ก็มีความสุขดี