.

.

.

.

สองขายาวก้าวสลับกันในความเร็วที่คงทีก่อนจะหยุดพักโกยเอาออกซิเจนเข้าปอด เสื้อยืดสีขาวยามเปียกเหงื่อเรียกความสนใจจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นไม่น้อย แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจนัก

เดินเรื่อยๆ เอื่อยๆ จนมาถึงร้านpet shopเล็กๆ หมิงฮุยหยุดมองเจ้าก้อนขนที่วิ่งดุ๊กดิ๊กอย่างสนุกสนานอยู่ในร้าน ตอนเด็กๆ เขาอยากเลี้ยงหมามากเพราะมันน่ารักและขี้อ้อนเวลามันวิ่งมาพันแข้งพันขาถึงจะดูน่ารำคาญไปบ้างแต่เขาก็ชอบ น่าเสียดายที่พ่อของเขาไม่อนุญาตให้เลี้ยงด้วยเหตุผลที่ว่าเขายังเด็กเกินกว่าจะรับผิดชอบชีวิตคนอื่นหรือตัวอื่น

.

.

.

หมิงฮุยวางถุงวัตถุดิบต่างๆ ลงบนโต๊ะก่อนจะเดินย่องไปเปิดประตูห้องนอนอย่างเงียบเชียบเพื่อดูว่า 'แมว' ของเขาตื่นรึยัง

ตอนนี้เขาก็โตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้แล้ว ก็คงไม่เป็นไรถ้าหากเขาอยากจะมีอีกหนึ่งชีวิตมาใช้ชีวิตร่วมกับเขา...ถึงมันจะไม่ใช่ลูกหมาเหมือนอย่างที่เขาตอนเด็กๆ อยากได้ก็ตาม

ก้อนผ้าห่มบนเตียงนั่นบ่งบอกว่า 'แมว' ของเขายังหลับฝันหวานอยู่ในนิทรา หมิงฮุยอมยิ้มเบาๆ ให้กับความน่ารักตรงหน้าพลางเดินเข้าไปใกล้แล้วเอื้อมมือไปลูบหัวอย่างทะนุถนอม

"อื้ออออ"

ครางในลำคอประท้วงเบาๆ เมื่อถูกรบกวนเวลานอน

"ตื่นได้แล้วเจ้าแมวขี้เซา"

หมิงฮุยยีความนุ่มในมืออย่างหมั่นเขี้ยว หัวเราะคิกคักเมื่อเจ้าแมวที่ว่าทำหน้าดุใส่เขาทั้งที่ยังไม่ลืมตา

"งั้นฉันให้เวลาแค่--เหวออ..."

หมิงฮุยร้องเสียงหลงเมื่อโดนฉุดแขนจนเซล้มลงมานอนอยู่บนเตียง 

"จื่อหยางปล่อยก่อน"

'แมว' ของหมิงฮุยชื่อว่า จื่อหยาง

"ฉันเพิ่งไปวิ่งมามีแต่เหงื่อเต็มไปหมด มันเหม็น"

หมิงฮุยพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนกับขายาวที่เกี่ยวรัดร่างกายของเขาอยู่ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลยสักนิด

จื่อหยางเป็น 'แมว'  พันธ์ุปลาหมึก 

"ไม่เห็นจะเหม็นเลย"

พูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับกดจูบลงไปที่หลังคอขาวเนียน จูบย้ำๆ อยู่หลายทีจนพอใจ จื่อหยางจับอีกคนให้พลิกตัวกลับมามองหน้ากัน ริมฝีปากอวบอิ่มเคลื่อนตัวเข้าไปช้าๆ จนประกบกับริมฝีปากบางของอีกฝ่าย

"Morning Kiss"

จื่อหยางเป็น 'แมว' เอาแต่ใจ

"หยุดเลยนะ"

หมิงฮุยตีเพี๊ยะเข้าที่อุ้งมือซุกซนของเจ้าแมวตัวนี้ที่กำลังบีบเค้นสะโพกของเขาอยู่

"เช้านี้จะกินอะไรจะได้ไปทำให้"

"อยากกินหมิงฮุย...ได้ไหม"

"บ้า"

คนถูกถามเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาเจ้าแมวที่ตอนนี้กลายเป็นราชสีห์ไปเสียแล้ว

.

.

.

หลังจากปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระมู่จื่อหยางหยิบโทรศัพท์มาอัพเดทข่าวสารอยู่สักพักแล้วจึงลุกขึ้นบิดตัวไล่ความขี้เกียจไปหนึ่งที จัดแจงเก็บที่นอนให้เรียบร้อยแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นโพสอิทสีเหลืองที่มีตัวหนังสือน่ารักเหมือนกับคนที่เขียนมันแปะไว้อยู่บนหัวเตียง

จื่อหยางอดที่จะยิ้มให้กับโพสอิทใบเล็กใบนี้ไม่ได้ แล้วก็ต้องส่ายหัวเบาๆ เมื่อเจอรูปแมวที่ถูกวาดอย่างบรรจงตรงมุมกระดาษ 

หมิงฮุยชอบบอกว่าเขาเหมือนแมว ที่บางครั้งก็เย่อหยิ่งบางครั้งก็ขี้อ้อนคาดเดาอารมณ์ยาก แต่รู้ไหมว่าหมิงฮุยคิดผิดเพราะอันที่จริงแล้วเขาน่ะคือราชสีห์ที่อยู่ภายใต้ร่างของแมวต่างหาก

ยืนเท้าแขนกับกรอบประตูพลางมองคนรักที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าของเราสองคน ทุกการเคลื่อนไหวของหมิงฮุยอยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด ถ้าเป็นคนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ามองไปเสียหมดให้มองไปทั้งชีวิตก็ยังได้

"ทำอะไรให้ผมกินเหรอครับคุณกระต่าาย"

คนตัวสูงเดินมาช้อนอยู่ข้างหลังเงียบๆ ก่อนจะกอดหมับเข้าที่เอวพร้อมกับวางคางลงบนลาดไหล่ของอีกฝ่าย หมิงฮุยย่นคอลงเล็กน้อยตอนลมอุ่นๆ กระทบเข้าที่คอ

"มะเขือเทศผัดไข่ที่นายชอบไง เสร็จพอดีเลย อ่ะ เอาไปวางที่โต๊ะให้หน่อย"

อาหารเช้าวันนี้เป็นเมนูง่ายๆ เหมือนดั่งเช่นทุกวันแต่เพราะมีเยว่หมิงฮุยทุกๆ มื้อจึงกลายเป็นมื้อที่พิเศษสำหรับมู่จื่อหยาง

เช้านี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ต่างฝ่ายต่างแชร์เรื่องราวของตัวเองออกมาอย่างออกรส ถึงแม้คนที่พูดจะเป็นหมิงฮุยเสียส่วนใหญ่ก็เถอะ

จื่อหยางเอามือเท้าคางจ้องมองปากเล็กๆ ที่ขยับมุบมิบส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างไม่วางตา มือยาวเอื้อมไปเล่นจุกผมเล็กๆ ที่ถูกรวบอย่างลวกๆ บนศีรษะของอีกฝ่ายด้วยความเคยชิน จื่อหยางมองว่ามันเหมือนกับหางกระต่ายไม่มีผิด แต่พอบอกว่ามันคือหางกระต่ายทีไรก็โดนอีกคนก็ทำหน้ามู่ทู่ใส่กลับมาทุกที

.

.

.

หมิงฮุยอาสาเป็นคนล้างจานในเข้าวันนี้เพราะไม่อยากให้จื่อหยางพลาดรายการโปรดที่กำลังฉายอยู่ในทีวี

ความว่างเปล่าก่อนหน้านี้ภายในอ้อมแขนของจื่อหยางถูกเติมเต็มด้วยร่างของหมิงฮุย จื่อหยางกระชับอ้อมกอด โน้มตัวเข้าไปใกล้ซอกคอขาวเนียนพร้อมกับสูดดมกลิ่นครีมอาบน้ำที่ไปซื้อด้วยกันเมื่อสัปดาห์ก่อน หมิงฮุยจั๊กกะจี้จนต้องดันหัวของอีกฝ่ายออกแล้วก็โดนเจ้าแมวยู่หน้าใส่มาหนึ่งที

"นี่...อาทิตย์หน้าลางานไปเที่ยวกันไหม"

"หื้ม?"

หมิงฮุยรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่อยู่ๆ คนชอบอยู่ติดบ้านอย่างจื่อหยางเอ่ยปากชวนเขาออกไปเที่ยว ตอนที่เขาล้างจานอยู่อีกคนเผลอลื่นล้มหัวฟาดพื้นหรือเปล่านะ

"ก็..พักผ่อนไง"

"ที่ไหนล่ะ"

"พูดแบบนี้แสดงว่าไปใช่ไหม"

"ก็บอกมาก่อนสิว่าอยากไปไหน"

"ที่ไหนก็ได้ที่มีนาย..."

เป็นอีกครั้งที่หมิงฮุยเลือกที่จะหันหน้าเพื่อหลบสายตาของอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้จื่อหยางคงจะเบื่อกับการเขินแล้วหนีของเขาแล้วจึงได้ล็อกใบหน้าเขาไว้ก่อนที่เขาจะได้หันหนีเสียอีก

"ที่จริงก็แค่อยากเปลี่ยนที่........"

"ทะลึ่ง"

"ฉันหมายถึงที่กินข้าว คิดไรเนี่ย"

จื่อหยางลูบแขนตัวเองปอยๆ หลังจากโดนอีกคนฟาดอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ให้จริงเหอะ แต่ก็..เอาสิ"

"หมายถึงไปเที่ยวหรือ......โอ๊ยย กินข้าวไง กินข้าว"

หมอนที่พิงอยู่ข้างๆ โซฟาถูกหยิบมาเป็นโล่กันบังฝ่ามืออรหันต์จากอีกฝ่าย แต่หมอนใบเล็กนิดเดียวมันจะไปบังแมวปลอมๆ ที่สูง188ซม.แบบเขาได้ยังไงกันล่ะ

.

.

.

ช่วงเวลากลางคืนเดินทางมาถึงเร็วจนน่าตกใจแต่ลิสต์สถานที่ท่องเที่ยวเกือบสิบประเทศของหมิงฮุยทำให้จื่อหยางตกใจมากกว่า หมิงฮุยในตอนนี้ตั้งใจหาข้อมูลไปเที่ยวมากกว่าตั้งใจทำงานเสียอีก

หมิงฮุยรับแก้วนมอุ่นๆ จากอีกคนมาไว้ในมือก่อนจะส่งยิ้มกลับจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ โผล่ออกมาเล็กน้อย นิ้วยาวยังคงเคาะคีย์บอร์ดแทรกความเงียบเป็นระยะๆ อยู่บนเตียง โดยมีคนที่ถือแก้วนมมาให้เขาเมื่อกี้นอนมองอยู่ข้างๆ

"ฉันนอนไม่หลับ"

แล็ปท็อปบนตักหมิงฮุยกลายเป็นศีรษะของอีกคนมาแทนที่

"โทษที งั้นเดี๋ยวฉันปิดไฟให้นะ"

"ไม่ต้อง..ขอนอนแบบนี้แปปนึง"

มือข้างหนึ่งของหมิงฮุยถูกจื่อหยางกุมขึ้นมาก่อนจะประทับริบฝีปากลงไปเบาๆ บนรอยแผลที่นับไม่ถ้วนที่อยู่บนมือนั้นในขณะที่เขาเองก็ใช้มือข้างที่ยังว่างลูบกลุ่มผมนิ่มของจื่อหยางเล่นอย่างที่ชอบทำ

จื่อหยางเป็น 'แมว' ขี้อ้อน

หมิงฮุยเล่นมือถือแทนการใช้แล็ปท็อปเพราะเจ้าแมวยังคงยึดพื้นที่ตรงหน้าตักของเขาอยู่ ตอนนี้ก็รู้สึกว่ามันเริ่มจะชาหน่อยๆ แล้วสิ

เวลาล่วงเลยมาถึงสี่ทุ่มกว่าดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะต่อสู้กับความง่วงไม่ไหวแล้ว

"จื่อหยางไปนอนดีๆ"

ก้มหน้าลงไปกระซิบกับอีกคนอย่างแผ่วเบาแต่หารู้ไม่ว่านั่นคือกับดักของแมวเจ้าเล่ห์

คอขาวของหมิงฮุยถูกอีกฝ่ายล็อกเอาไว้เพื่อที่จะได้รับสัมผัสที่นุ่มละมุนและอ่อนโยนจากคนที่แกล้งหลับ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วแต่กระทำไปอย่างเนิบนาบ

"อืออ"

ครางต่ำในลำคอเพื่อเป็นการปรามอีกคนเมื่อรู้สึกถึงมือที่รุกล้ำเข้ามาใต้เสื้อตัวบางของเขา แต่...

จื่อหยางเป็น 'แมว' ดื้อ

จื่อหยางถอนริมฝีปากออกก่อนจะยันตัวเองขึ้นมาเพื่อดันหมิงฮุยที่ไม่ทันตั้งตัวให้ล้มลงไปนอน แขนทั้งสองข้างถูกพันธนาการไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียวของจื่อหยาง เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่รอยสักรูปหมาป่าตรงท้องแขนข้างซ้ายของหมิงฮุยได้ทำความรู้จักกับสัมผัสที่นุ่มหยุ่นจากริมฝีปากของจื่อหยาง

เมื่อหยอกล้อกับรอยสักตรงนั้นจนพอใจแล้วเป้าหมายต่อไปของจื่อหยางจึงเป็นซอกคอขาวที่เขาชอบทำรอยรักสีกุหลาบฝากไว้อยู่บ่อยๆ 

"จื่อหยาง..."

"ขอนะ"

"จื่อหยาง..หยุดก่อน"

"....."

"พรุ่งนี้ฉันมีประชุมเช้า...จื่อหยาง"

คนถูกเรียกผงกหัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทำหน้ามู่นิดหน่อยเพราะถูกขัดใจ

"ไว้.....วันอื่นนะ..."

หมิงฮุยแทบจะหมุดเข้าใต้ผ้าห่มทันทีที่พูดจบ ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยแต่ของแบบนี้ให้มาพูดมันก็เขินไหมล่ะ

"อื้อ"

ตอบรับคำขอของอีกฝ่ายอย่างว่าง่ายพร้อมกับมอบจุมพิตสุดท้ายของค่ำคืนนี้ให้คนรักก่อนที่จะถูกพระอินทร์เรียกตัวไปเข้าเฝ้า

"Goodnight Kiss"

.

.

.

ทั้งคู่เข้าสู่นิทราในอ้อมกอดของกันและกัน อ้อมกอดที่ไม่มีผ้าห่มผืนใดบนโลกใบนี้จะอุ่นได้เท่า ท่ามกลางความมืดและความเงียบ มู่จื่อหยางยังพร่ำบอกกับตัวเองในใจว่าให้อดทน ถึงตอนที่ไปเที่ยวกันเมื่อไหร่เขาคนนี้จะทบต้นทบดอกอีกคนจนส่าแก่ใจเลย คอยดูเถอะ!

.

.

.

.

มู่จื่อหยางน่ะเป็นราชสีห์จริงๆ

.

แต่ที่ยอมทำตัวเป็นแมว

.

ก็เพื่อที่จะทะนุถนอมกระต่ายตัวเล็กๆ อย่างเยว่หมิงฮุยให้อยู่กับเขาให้นานที่สุดก็เท่านั้นเอง. . .

.

.

.

.

.

.

E N D

.

.

.

.

.

.

มู่จื่อหยางในร่างแมวยังขนาดนี้ แล้วในร่างราชสีห์พี่หมิงจะโดนรังแกขนาดไหนล่ะ คิดดู๊ววววววว

ฟิคเรื่องนี้ก็ยังกากเหมือนเดิมค่ะ อย่าได้คาดหวังอะไรกับไรท์เตอร์มือสมัครเล่นคนนี้

เป็นฟิคที่อยู่ๆ ก็มีพล็อตขึ้นมาแต่ก็แค่หางอึ่งเพราะมีน้องในกระชังปลาแห้งเป็นคนจุดชนวนไว้ ใช้เวลาโซโล่ฟิคเรื่องนี้อยู่ประมาณ 3 วัน เพราะมู้ดมันไม่มาดูหนังก็แล้ว หาเพลงฟังก็แล้วแต่สุดท้ายมู้ดก็หายต๋อม แต่ก็ยังทู่ซี้เขียนจนจบ ถ้าตรงจุดไหนมันแปลกๆ ก็เป็นเพราะเหตุผลนี้แหละค่ะ ดั้ยป่ดให้อภัยนุ้ด้วย /ก้มกราบ ;____;

สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคกากๆ ของคนกากๆ นะคะ ติชมกันได้ ด่าได้แต่อย่าแรงเพราะนุ้บอบบาง เริ้บ.

ปล. มู่จื่อหยางฝากบอกมาว่าไม่ต้องรอฉากไปเที่ยวนะคะ เพราะไม่มี เรื่องแบบนี้ใครเขาจะมาเปิดเผยให้คนอื่นรับรู้กันล่ะ วู้ว

♥ @genonerzou_