เจิ้นหยางก้าวถอยหลังออกห่างจากปู่ฝานช้าๆ ทีละก้าว

ให้พวกเราย้อนกลับไปยังวินาทีนั้น

รั้งให้อีกคนกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง

"ฉันขอโทษ"

"..."

"ขอโทษกับสิ่งที่ฉันทำลงไป"

"..."

"ขอโทษที่ใช้เวลานานเกินไปกว่าจะได้พูดมันออกมา"

"..."

"ถ้าหากครั้งนี้มันเป็นครั้งสุดท้าย...ฉันอยากจะขอให้ฉันได้ทำในสิ่งที่ตัวฉันเมื่อสามปีที่แล้วไม่ได้ทำจะได้หรือเปล่า"

ปู่ฝานผละออกจากคนในอ้อมแขนแล้วเปลี่ยนมาเป็นกุมมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายไว้หลวมๆ พลางจ้องเข้าไปในดวงตาเรียวคู่นั้น

เจิ้นหยางเม้มริมฝีปากเข้าหากันเบาๆ มองใบหน้าของปู่ฝานที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เหมือนครั้งก่อนหน้า

เพียงแต่ครั้งนี้เขาเลือกที่จะไม่หลบ

. . .เป็นอีกครั้งที่เจิ้นหยางพ่ายแพ้ให้กับความรู้สึกของตัวเอง

เจิ้นหยางหลับตาลงช้าๆ ปู่ฝานพินิตทุกส่วนที่อยู่บนใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนที่ความอบอุ่นจะถูกประทับลงบนหน้าผากกว้างของคนตัวบางอย่างแผ่วเบา

"โชคดีนะเจิ้นหยาง..."

บอกพลางถอนจุมพิตออกอย่างอ้อยอิ่ง ราวกลับจะยื้อเวลา

"สิ่งที่ตัวฉันเมื่อสามปีที่แล้วอยากจะทำ...คือขอให้นายโชคดี"

"..."

"มีความสุขให้มากกว่าตอนที่อยู่กับฉันนะ"

พูดพลางคลี่ยิ้มให้กับคนตรงหน้า แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้นเขากำลังแตกสลาย

เจิ้นหยางพยักหน้ารับเบาๆ

ดูเหมือนว่าถึงเวลาที่จะต้องปล่อยให้คนตรงหน้าไปจริงๆ แล้ว แต่ถึงจะอยากให้อยู่มากแค่ไหนก็คงรั้งเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี

เขาฝืนยืนมองแผ่นหลังของเจิ้นหยางที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ก่อนที่อดีตคนรักของเขาเดินกุมมือหายไปกับผู้ชายอีกคนที่มีแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายเช่นเดียวกัน

มิลานคือจุดหมายที่เจิ้นหยางกำลังจะไปและดูเหมือนว่าอีกนานกว่าจะกลับมา...หรืออาจจะไม่กลับมาอีกเลย

.

.

.

.

พระอาทิตย์ก็ยังคงทำงานอย่างตรงเวลาเช่นเดิม เวลาหกโมงเช้าวันอาทิตย์เพดานขาวคือสิ่งที่ปู่ฝานมองมันมาได้สักพักแล้ว ปกติเขาไม่ใช่คนที่ตื่นเช้าขนาดนั้นในวันหยุดแบบนี้ ใช่..เขายังไม่ได้นอน เพราะทุกครั้งที่หลับตา ภาพรอยยิ้มรวมถึงภาพที่เจิ้นหยางร้องไห้ก็จะแวบเข้ามาในหัว เสียงของเจิ้นหยางที่บอกให้เขาโชคดียังดังก้องอยู่ในโสตประสาท กลิ่นประจำตัวของเจิ้นหยาง ทุกอย่างที่เกี่ยวกับบเจิ้นหยาง เขาลืมมันไม่ลงสักอย่าง

.

.

.

เขาหวังว่าวันหนึ่งตัวเขาจะสามารถเดินไปข้างหน้าได้อย่างที่อีกคนบอก

เรื่องราวของอดีตคนรักอย่างหลี่เจิ้นหยางถูกเก็บเอาไว้ในลิ้นชักชั้นในสุดของความทรงจำและความรู้สึกของปู่ฝานอีกครั้ง และมันจะคงอยู่ในนั้นตลอดไป

.

.

.

.

.

.

E N D

.

.

.

.

.

.

ปาดเหงื่อกันอีกรอบ

ในที่สุด OS แก้บนที่เป็น OS จริงๆ ก็ออกมาสักที กัปตันก็คือจะทุ่มสมอเรือใส่นุ้อยู่แร้วจ้า

ใจนึงก็คิดว่ามันแปร่งๆ แต่อีกใจก็คิดว่าเอ่อออออ มันก็น่าจะได้อยู่หนา

ความจริงฟิคเรื่องนี้ก็ไม่ได้ตั้งใจให้ค้างนานขนาดนี้ แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่างก็เลยดองจนเกือบหมดฟิลและส่วนที่แต่งนานที่สุดก็ยังคงเป็นตอนจบเช่นเดิม เพิ่มเติมคือเรื่องนี้ดันคิดตอนจบไว้สองแบบแต่ไปๆ มาๆ ก็ได้ตอบจบแบบนี้มาแทน ซึ่งคิิดว่ามันน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีให้กับทั้งคู่ ((หรืออาจจะไม่วะ....))