.

.
เหมือนกับคืนนั้น

สุดท้ายเขาก็พาตัวเองมาที่บริษัทจนได้ เดินดูทุกห้องจนเหลือห้องสุดท้ายซึ่งก็คือห้องเล็กๆ ที่พวกเขาเอาไว้มานั่งเล่นนอนเล่นหลังจากการซ้อม ปู่ฝานผลักประตูเข้าไปกวาดสายตาในความมืดจนทั่วห้องก่อนจะพบกับร่างของคนที่ตามหานอนอยู่บนโซฟา ขายาวก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวจื่อหยาง

ทุกการกระทำเป็นไปอย่างเงียบเชียบที่สุดเพราะเกรงว่าอีกคนจะตื่น

ตอนนี้ความมืดกลืนกินท้องฟ้าเสียจนไม่เหลือแสงสว่างใดๆ เว้นก็แต่แสงจากหลอดไฟตามท้องถนน ปู่ฝานทรุดตัวลงนั่งยองๆ พลางมองใบหน้าของจื่อหยางยามเข้าสู่ภวังค์ จ้องมองอยู่นานกระทั่งเกิดความคิดบ้าๆ ขึ้นมาในหัว

ปู่ฝานชั่งใจและไตร่ตรองอยู่ครู่นึงแต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจประกบริมฝีปากของตัวเองกับคนที่นอนอยู่บนโซฟา ความหนักหน่วงเพิ่มขึ้นตามธรรมชาติของการจูบ มือหนาลูบไล้ยอดอกผ่านเสื้อยืดตัวบางจนมันเริ่มแข็งเป็นไต...

แต่ก็ต้องหยุดไว้แค่นั้นเพราะหมัดขวาที่ซัดใส่แก้มซ้ายของปู่ฝาน

ตัั้งแต่คืนนั้นระยะห่างของเขาก็จื่อหยางก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เช้าของวันถัดไปและต่อๆ ไปเราทำเหมือนกับเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น เราคุยกันแทบจะนับคำได้และส่วนใหญ่ก็เป็นปู่ฝานที่เริ่มบทสนทนาก่อน

จื่อหยางพูดหลังจากที่เป็นฝ่ายเงียบอยู่นาน

"ไม่ใช่แบบนี้ดิ"

"......"

"หมายถึงคุยกันเล่นกัน...เหมือนเมื่อก่อน"

"แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วไง"

"......"

ความเงียบทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดีอีกครั้งในสถานการณ์แบบนี้ จื่อหยางละสายตาจากปู่ฝานแล้วปล่อยให้เพดานขาวเป็นที่ยึดสายตาสักพัก

"การมีโซลเมทเป็นไอ้เด็กยักษ์แบบฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอจื่อหยาง"

ความน้อยใจเจือมาในน้ำเสียงของคนที่ตัวสูงกว่า

"รังเกียจกันขนาดนั้นเลยใช่--"

คำพูดต่อไปของปู่ฝานถูกกลืนหายไปในลำคอ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเขาก็ถูกอีกคนดันจนเซล้มไปนอนอยู่บนโซฟาเสียแล้ว ปู่ฝานรู้สึกถึงรสชาติของโจ๊กอ่อนๆ ยามที่ลิ้นของอีกฝ่ายพยายามรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของเขา

ลิ้นร้อนชื้นของจื่อหยางดูดดุนหยอกล้อกับยอดอกของคนใต้ร่างผ่านเสื้อกล้ามสีดำจนเปียกแฉะ ความเสียวซ่านทำให้ปู่ฝานซี๊ดปากอย่างห้ามไม่ได้ 

อันเดอร์แวร์ของคนที่ตัวสูงกว่าถูกนิ้วเรียวของจื่อหยางเกี่ยวรั้งลงมาพร้อมๆ กับกางเกงขาสั้นสีเทาตัวบาง ปู่ฝานไม่แน่ใจว่าที่เขาขนลุกอยู่นี่เป็นเพราะอุณหภูมิที่ลดต่ำลงในฤดูฝน หรือเป็นเพราะลิ้นอุ่นๆ ของใครอีกคนที่กำลังกระหวัดเลียส่วนกลางลำตัวของเขาอยู่

"ฉันไม่ได้ไปเอากับใครที่ไหนรู้ไว้ซะด้วย"

จื่อหยางคายแท่งร้อนที่เยิ้มไปด้วยน้ำลายออกมาเพื่อพูดกับคนที่นอนหอบฮักก่อนจะกลับลงไปตั้งหน้าตั้งตาทำสิ่งที่ทำอยู่ก่อนหน้านี้อีกครั้ง

ปู่ฝานผงกหัวขึ้นมามองคนที่อยู่ตรงหว่างขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"งั้นก็หมายความว่านายชะ--"

"ไอ่อ้องอูด"

แผ่นหลังหนาแอ่นลอยขึ้นจากเบาะพร้อมเสียงซี๊ดปากเป็นระยะๆ เพราะสัมผัสจากโพรงปากที่กำลังรูดรั้งส่วนนั้นในจังหวะไม่คงที่ มันทำให้เขารู้สึกดีจนต้องสวนสะโพกเข้าหาความอบอุ่นจากโพรงปากของอีกคน

ปู่ฝานนิ่วหน้าทันทีเมื่อรู้สึกถึงนิ้วยาวที่รุกล้ำเข้ามาตรงช่องทางด้านหลัง จิกเกร็งปลายเท้าเมื่ออีกฝ่ายงอนิ้วพร้อมกระแทกเข้าออกและยิ่งจิกเกร็งขึ้นไปอีกเมื่อจื่อหยางเพิ่มจำนวนนิ้ว

คนแก่กว่าเพิ่มความเร็วทั้งสองตำแหน่งขึ้นเรื่อยๆ ปู่ฝานขบกรามแน่นรับทุกสัมผัสที่อีกคนมอบให้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขากำลังรู้สึกดีมากเสียจนอยากหยุดเวลานี้เอาไว้ หยุดมันเอาไว้แค่ห้องนี้

ไม่นานส่วนนั้นของปู่ฝานก็ปลดปล่อยออกมาจนเต็มโพรงปากของคนตัวบางและทุกหยาดหยดถูกกลืนลงคอในวินาทีถัดไป

"กลืนเข้าไปทำไม!"

เอ่ยปากต่อว่าพร้อมกับปาห่อกระดาษทิชชู่ใส่ไอ้คนที่กำลังใช้หลังมือเช็ดสิ่งที่เยิ้มอยู่ที่มุมปาาก

"อยากให้คนอื่นรู้รึไงว่าเรามาทำอะไรกันที่นี่"

"....."

"อีกอย่าง..ก็จะได้รู้ว่าฉันไม่ได้รังเกียจนาย"

นาทีนี้ไม่มีอะไรทำงานได้ดีไปกว่าความเงียบอีกแล้ว ต่างฝ่ายต่างจ้องตาหยั่งเชิงกันว่าใครจะเป็นฝ่ายเปิดปากพูดต่อ

"สำหรับฉันมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะปู่ฝาน"

จื่อหยางสูดเอาออกซิเจนเข้าไปจนเต็มปอดแล้วปล่อยมันออกมารวดเดียวจนหมดก่อนจะเอ่ยปากพูดสิ่งที่เรียบเรียงไว้ในใจ

"เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปี จู่ๆ จะให้เปลี่ยนจากเพื่อนไปเป็นอย่างอื่นมัน...."

"......"

"หลายครั้งที่ตัวฉันเองก็สับสนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคืออะไร บางครั้งก็โหยหาแต่บางครั้งก็กลับผลักไสเมื่อนายเข้ามาใกล้"

"....."

"ยิ่งเราเป็นไอดอล นายก็รู้ว่าความสัมพันธ์มันกระทบกับหน้าที่การงานของเรามากแค่ไหน"

"....."

"ฉันเลยคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าฉันเว้นระยะห่างเพื่อหาคำตอบให้ตัวเอง"

จื่อหยางเงยหน้ามองเพดานเพื่อหยุดความอ่อนแอที่กำลังจะรินไหลลงมา แต่มันมีมากไปจนเกินจะห้ามไหว ปู่ฝานที่จัดการกับท่อนล่างของตัวเองเสร็จถือโอกาสนี้ดึงคนตัวบางเข้ามากอดไว้แนบอกโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะต่อว่าหรือผลักไสเขาหรือไม่ แต่จื่อหยางก็ไม่ได้ทำทั้งสองอย่าง เขายืนนิ่งแล้วปล่อยให้เนื้อผ้าของปู่ฝานซับน้ำตาจนเปียกชุ่ม

จื่อหยางรู้ตัวดีว่าเขาอ่อนแอเกินกว่าจะรับได้ว่าเพื่อนที่คบกันมานานจะกลายมาเป็นโซลเมทของเขา ความรักของจื่อหยางที่มีต่อปู่ฝานมันยังไม่มากพอที่จะทำให้ตัวเขามั่นใจในความสัมพันธ์นี้ แต่ถ้าหากถึงเวลาที่ต้องเลือกว่าจะหยุดแค่นี้หรือเดินหน้าต่อคนขี้ขลาดแบบเขาก็ลังเลที่จะตอบอยู่เหมือนกัน จื่อหยางเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้...

คนแก่กว่าผละตัวออกจากอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม ปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ 

"ขอเวลาให้ฉันหน่อย..."

"......"

"แล้วฉันจะกลับไปเป็นหยางเกอคนเดิมของนาย"

รอยยิ้มเล็กๆ ถูกวาดขึ้นบนใบหน้าของปู่ฝาน นึกย้อนไปถึงวันแรกที่ต่างฝ่ายต่างช็อคไม่แพ้กันเมื่อได้ยินเสียงของโซลเมทในวันที่ฝนพรำ พี่ชายคนนี้ของเขาบอบบางกว่าที่เขาคิดไว้มากและนั่นก็ทำให้เขาอยากปกป้องคนๆ นี้ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใดก็ตาม

"อย่าปล่อยให้ฉันรอนานนะ"

.

.

.

.

.

.

E N D

.

.

.

.

.

.

ปาดเหงื่อแบบปาดแล้วปาดอีก

เป็นเรนเวิร์สที่ไม่ใช่เรนเวิร์สเรยOrz

มีความไม่เมคเซ้นต์ในบางช่วงบางตอนต้องขออภัยด้วยค่ะ /กราบรอบทิศ

พยายามจะเขียนแบบไม่ฟิกโพสิชั่น แต่ก็มีแอบหลุดๆ อยู่นิดหน่อย(?)ในส่วนนี้ก็ต้องขออภัยเช่นกัน

อนึ่ง ฟิคเรื่องนี้คือฟิคแก้บนที่เคยบนๆ บ่นๆ กับตัวเองเงียบๆ ว่าถ้าปู่หยางมีโมเม้นต์ไม่ว่าจะมากหรือน้อยเราจะแต่งวันช็อตหนึ่งเรื่องเพื่อเป็นเกียรติเป็นศรีของกอผักตบนี้

สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคกากๆ ของคนกากๆ นะคะ ติชมกันได้ ด่าได้แต่อย่าแรงเพราะนุ้บอบบาง เริ้บ.

♥ @genonerzou_