6 ปีแล้วนะกับประธิปไตย(ไม่)เต็มใบ
6ปีกับคำถามที่ว่าชาติไทยเป็นของใครกันแน่
22 พฤษภาคม 2014 - 22 พฤษภาคม 2020
ทำเป็นเล่นไปตอนนั้นเรายังเป็นเด็กเสี่ยวอยู่เลย จำได้ว่าในทีวีฉายว่ายิ่งลักษณ์ประกาศยุบสภา จำได้โครงการจำนำข้าวของนางบ้งมาก ไม่นานจอทีวีก็เป็นสีฟ้ามีตราทหารและธงชาติ ทีวีไม่ฉายอะไรทั้งวันมีแต่ทำนองเพลงอะไรไม่รู้ ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรแต่ตอนนี้เราเข้าใจแล้วว่านั่นเป็นจุดเริ่มต้นของการปิดหู ปิดตา ประชาชน ไม่นานนักก็มีคณะ คฉอ. เราไม่แน่ใจว่าเราจำสลับกับเหตุการณ์ทางการเมืองเก่าๆหรือเปล่า โฆษกเป็นทหารมีฉายาว่าไก่อู่ฉกหัวใจ (ขำ) สักพักคณะคสช.ก็ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างออกมาประกาศว่ามารักษาความสงบ"ชั่วคราว" ตอนนั้นเราดีใจนะเราคิดว่าทหารมีหน้าที่รักษาความสงบของชาติ เวลาผ่านไป 1-2 ปีแรก คนก็เริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับการเมืองมากขึ้น ผู้เคลื่อนไหวทางการเมืองก็มีมากขึ้น มีเพจ มีคอมมูนิตี้ มีมีมล้อรัฐบาลตลกๆ
ในที่สุดเวลาแห่งการปิดปากประชาชนก็คืบคลานเข้ามา "หนีเข้าป่าก็รอดไป"เรามักจะคุยกับพ่อในยุคเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ ที่ผ่านมาเราไม่เคยรู้ว่ามีคนเห็นต่างทางการเมืองหนีออกนอกประเทศไปเท่าไหร่ บางคนอยู่ บางคนตาย น่าเสียใจเนอะเห็นต่างแต่ไม่มีจุดยืนต้องวิ่งหนีความจริงที่ไม่อาจยอมรับได้ ชีวิตคนของเรามันมีค่าเท่าไหร่เราไม่เคยรู้เราไม่ใช่นักเรียนปรัชญาสาย moral ขนาดนั้นแต่คุณค่าของความเป็นคนมันจะหายไปอย่างง่ายดายเพราะความเห็นต่างหรือเปล่า ความกลัวว่าอำนาจจะหลุดมือมันต้องแลกมาด้วยชีวิตคนเลยหรือ #saveวันเฉลิม #saveนิรนาม
"อย่าไปเดินประท้วงกับเขานะลูก วันพรุ่งนี้เราก็ต้องตื่นเช้าไปทำมาหากินเหมือนอย่างเดิมทุกวัน"
ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งได้บอกกับเราแล้ววางสายไป มันเป็นทุกวันที่ไม่เหมือนเดิมมานานแล้ว ก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่อาจจะเป็นเกมการเมืองของใคร ระบบอำนาจการปกครองเชิงซ้อน หรืออะไรก็แล้วแต่ประชาชนไม่ได้มีอำนาจสูงสุดมาตั้งนานแล้ว ประชาชนอย่างเราๆต้องเป็นหมากในกระดานให้ใครเขาทอยลูกเต๋าเล่นต่อไปอีกเมื่อไหร่ ทุกเช้าเราต้องออกไปหากิน ไปกินข้าว ใต้ท้องฟ้าแห่งความเหลื่อมล้ำทางอำนาจ แสงแดดที่ไม่ยุติธรรม และน้ำตาของประชาชน น่าเศร้าใจเนอะ
เวลาผ่านไปไวอย่างน่าใจหายตรงที่เราค่อยๆลืมเหตุการณ์ในอดีต ถ้าไม่ดูรูปคนอื่น #6andtried เราเกือบลืมไปแล้วว่ารัฐบาลสั่งให้หยุดเรียนเพราะเหตุการณ์ชาติไม่สงบ เราจำได้ว่ามันมีชนวนอะไรสักอย่างถึงมีรัฐประหารนี่แหละ เห็นป่ะลืมไปแล้วจริงๆ.. ความลืม ความเนียนๆ ความเถลิงระบอบใหม่ ความที่กำอำนาจไว้ในมือ ความนิ้วนนทกชี้ใครเป็นชี้ใครตาย กลับกลายมาเป็นความเคยชิน มันน่าใจหายนะนี่เราชินระบอบเผด็จการมา6 ปีแล้ว ได้แค่ขำกับมีมการเมืองแต่ในชีวิตจริงมันกลับขำไม่ออก ขมขื่นน่าระทม 6 ปีที่ผ่านมามีคนเข้ามาในชีวิตและออกไปมากมาย แต่คนบางคนกลับพอใจในความจมไม่ลงของอำนาจ
ความบกพร่องของคณะราษฏร์
ความละเลยในอำนาจที่ประชนพึงมี
ความใช้อำนาจในทางที่ผิด
อนาจประเทศไทย ๒๕๖๓
ทุกอย่างล้วนเขียนผ่านความทรงจำกับความเป็นประชาธิปไตยอันเลือนลางของเรา
เลือนลางแต่อย่าจางหายไปเลยนะ
15.07.2020
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in