ไม่อินก็แค่ลาออก - สมุดปกสีน้ำตาล

เคยรู้สึกว่าเรียนๆไปแล้วเหนื่อยหรือเปล่า
เราบอกกับตัวเองนี่แหละ มันไม่ได้เหนื่อยแค่ไม่อิน ไม่อยากไปต่อ แค่คะแนนถึงแล้วใจไม่เด็ดพอเข้าไปเรียนในกรุงเทพก็เท่านั้นเอง เรามาที่นี่เพราะอยากสานฝันแค่ฝันก็ดับลงเพราะความจับปลาหลายมือของตัวเอง เป็นความรู้สึกโดดเดี่ยวทั้งๆที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน

เราเรียนสายภาษาใช่ปะ โอ๊ยยยยยย เจ้าพระคู๊ณณณ รุ่นพี่กับเพื่อนที่รู้แพชชั่นมาเต็ม ทุกคนมีคำว่าแพชชั่นปาดบนหัวเท่าที่เรารู้แพชชั่นคือแรงผลักดันของทุกคนที่เรียนสายภาษา ความรักจะนำพาไปสู่ความสำเร็จ ต้องตื่นมาอ่านคำศัพท์ทุกเช้า ต้มแบบฝึกหัดแทบจะ~~แดก~~กิน ในคณะที่เราเรียนเรารู้จักแต่คำว่า "แพชชั่น" เราไม่มีในสิ่งที่ทุกคน(มั้ง)มี น้องจะเรียนให้จบน้องต้องมีแพชชั่น ที่พี่มาเป็นติวเตอร์ก็เพราะแพชชั่น หนูอยากได้คะแนนดีๆก็ต้องมีแพชชั่น ให้พยายามรักในสิ่งที่ไม่ได้รักมันไม่ได้อินนะเว้ย มึงแม่งพยายามคูลจนไม่คูลแล้วว่ะ (ทวิตเตอร์) คงไม่มีใครไม่อินในสาขาที่ตัวเองเรียนตั้งแต่ปี1แล้วไม่ซิ่วแบบเราหรอก

จิตใจบางกรอบเหมือนใบไม้แห้งแต่เป็นชนวนที่ติดไฟได้ดี เสน่ห์ของวัยหนุ่มสาวก็แบบนี้ เราเคยได้ยินคุณนิ้วกลมพูดคล้ายๆแบบนี้ เราชอบมากวันหนึ่งเราได้อ่านบทคามที่ว่า"วัยรุ่นมักจะหลงทางเสมอ" โพสต์ที่พี่เขาแชร์มาจากอะไรสักอย่าง มันก็คงจะจริง เราคงเป็นปลาหลงทางในกระแสน้ำที่วกวนในความคิดของตัวเอง ตาพร่ามัวเพราะความเสียดายที่ฝันสลาย เป็นปลาที่ไม่มุปอร passion ความฝัน การมีตัวตน ปัจจัยขั้นพื้นฐานของพัฒนาการวัยรุ่น ในตอนที่มาค่ายของคณะเราคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันคงสมบูรณ์เหมือนภาพต่อของจิ๊กซอว์แต่ในความเป็นจริงมันคงไม่มีอะไรสมบูรณ์ เป็นเพียงกระจกที่ร่วงหล่น บาดตีนไม่พอประกอบต่อก็ไม่สวยงาม(แต่กระทบแสงแล้วสวยนะ)ขอให้วัยรุ่นตอนปลายเป็นปลาที่ได้ใส่ชุดครุย ขอให้ประกอบกระจกที่บูดเบี้ยวๆอย่างพอใจ
รักตัวเองและเคารพคนอื่นเยอะๆ
วันที่หลงทาง7/7/63
ขึ้นปี2แล้วนะ
นี่คงเป็นเรื่องบังเอิญกระมังเรากลับมาที่นี่ในอีก 1 ปีให้หลัง เราผ่านมรสุมแห่งโรคซึมเศร้าและความสงสัยในตัวเอง อย่าว่าอะไรเลยใน 1 ปีที่ผ่านมาเราก็ยังคงเป็นปลาที่ว่ายน้ำอยู่แต่แค่ไม่วกวนอยู่ในความสับสนที่ตัวเองสร้างอีกแล้ว เราเคยได้ยินนิทานเรื่องหนึ่งเล่าว่ามีปลาน้อยในโหลแก้วแสนทะเยอทะยาน อยากผจญโลกกว้างที่เขาใฝ่หา วันนั้นแสนบังเอิญว่าหลุดจากกรงเล็กๆว่ายน้ำจากโถชักโครกที่เจ้าของพยายามจะเปลี่ยนน้ำ เขาออกมาสู่แม่น้ำถามไถ่ปลาทุกตัวที่พบเจอว่า "มหาสมุทรอยู่แห่งใด" ครีบหางเล็กๆและเกล็ดบางๆค่อยๆกลายเป็นหางเสือและใบเรือ จากปลาน้อยกลายเป็นปลาหนุ่ม แม้ว่าจะทะเยอทะยานเพียงใดพยายามมาหลายปีก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่เหนื่อยเลย เขาว่ายน้ำในน้ำในทุกวันว่ายไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ แต่กลับค้นพบว่ามันเหมือนอยู่ที่เดิม ปลาน้อยในร้างปลาหนุ่มบังเอิญเจอปลาชราแล้วถามว่า "มหาสมุทรอยู่แห่งใด" ปลาชราตอบว่า "ที่ท่านว่ายอยู่นี่ก็คือมหาสมุทรไม่ใช่หรอกหรือ"

เรื่องราวจบแต่เพียงเท่านั้น สีหน้าของปลาหนุ่ม เขาจะทำอย่างไรต่อไปไม่มีใครรู้ขึ้นอยู่กับคามคิดและระสบการณ์ของผู้อ่านที่เป็นคนจบเรื่องราวนั้น บ้างก็ตามหามหาสมุทรต่อไป บ้างก็หวีดร้องโวยวายกับปลาชรา บ้างก็สับสนและหลงทางสู้ทะเลสีดำในหัวใจของเขาเอง

ชีวิตของเราคงไม่ต่างจากปลาน้อยตัวสักเท่าไหร่นักเวลาที่ผันผ่านไม่เคยรอรีกลับกลายเป็นปลาหนุ่มที่หัวใจยังไม่รู้เดียงสา ความมุ่งมั่นทะเยอทะยานเป็นสิ่งที่ดีแต่หากไร้จุดหมายเราก็คงหลงทางไม่รู้จบ จากวันนั้นถึงวันนี้เราลาออกและย้ายมาเรียนคณะครุศาสตร์แล้วล่ะ น่าเสียดายที่เราหัวไม่ดีนักเลยไมได้สาขาตามที่คาดหวัง แต่เราจะแหวกว่ายธาราในโลกนี้ต่อไป เราขอให้ตัวเองไม่ยอมแพ้ต่อทะเลสีดำในหัวใจ ความคาดหวังในตัวเองที่มากเกินไปมันพร้อมจะตะครุบเราสู่ทะเลดำอันไร้ที่สิ้นสุดอยู่เสมอ
เป้าหมายของเราจากนี้และอนาคตคงไม่ใช่การถามหามหาสมุทรอีกต่อไปแล้ว เป็นความหวังเล็กๆของครูตัวเล็กๆที่อยากสอนในสิ่งที่นักเรียนต้องการ เป็นตัวตนในตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ

ขอให้การเดินทางนี้ไร้ที่สิ้นสุด
Chervaisbien
7.10.2021

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น