เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วที่รู้สึกหมดไฟในการแต่งหน้าแต่งตัว วันดีคืนดีเราไปเจอโพสต์พี่โบว์ตามติดชีวิตผีบ้า พี่เค้าเขียนเรื่องการรักตัวเองกับคำวิจารณ์ก้นแตก เราแบบเห้ยยย พี่ไม่เขินหรอวะ5555555รู้สึกสปาร์คจอยกับโพสต์พี่โบว์มาก เราไม่เคยมั่นใจในตัวเองเลย ที่เราเรียนอักษรเรียนด้านมานุษวิทยาแต่เราไม่เคยยอมรับตัวเอง วิชาที่เด็กอักษรรู้กันดีก็คือ critical thinking กับจิตวิทยาเบื้องต้น เป็นวิชาที่ทำให้เราได้รู้จักตัวเองได้เรียนรู้ logic ความคิด คำพูด การกระทำของคนอื่น เราได้เกรดสวยๆด้วยแต่เราไม่เคยรู้สึก"รัก"ตัวเองเลย ตกผลึกกับข้อสอบแต่ไม่ตกผลึกในชีวิตจริงที่แท้ทรู

เหมือนเห็นตัวเองอยู่ในบทประพันธ์ อ้วนขึ้น หน้าเทา ผมก็บาง เป็นคำพูดจากคนอื่นที่เราเอาเก็บมาคิดไม่เคยปล่อยว่างมองลึกลงไปในใจเห็นแต่ความบิดเบี้ยว หลีกหนี จนตรอกในความน้อยเนื้อต่ำใจที่แบกเอาไว้ ทำอะไรไม่ได้ก็ก่นด่าโชคชะจาและคนช่างติเหล่านั้น เมื่อก่อนเราเป็นคนที่หุ่นดี หน้าตาน่ารักในความเห็นของคนอื่น หนัก 43 กิโลกรัม เอวบางๆ 24-25 ผิวขาวแก้มใส ชีวิตในโรงเรียนมีแต่ความสุขแต่ต้องแลกมากับการที่ต้องกินอาหารกลางวันเหลือๆข้าวมื้อละน้อยๆ เหมือนคนอดมื้อกินมื้อทั้งๆที่มีอันจะกิน ภายหลังช่วงโค้งสุดท้ายก่อนเข้ามหาวิทยาลัยเราเครียดมาก เราเริ่มปลดแอกตัวเองเริ่มจากกิน chocolate เราค้นพบตัวเองว่ากินแล้วมีความสุข ก็กินๆๆๆ เลยอ้วนขึ้น เป็นธรรมดาที่เราร่างกายผิดแปลกไปคนก็จะทัก เรารู้สึกเสียใจเหมือนเราไม่ได้รับการยอมรับ เราผิดจากบรรทัดฐานของสังคมที่เด็กอายุ 17 ต้องหนัก 45 กิโลกรัม ตัวบางๆ คือน่ารัก เรารู้สึกอับอายไม่อยากไปเจอใคร เอาแต่วิ่งหนีคำวิจารณ์ เราอิจฉาเพื่อนคนหนึ่งที่เคยอ้วนถูกคนอื่นบูลลี่จนลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองสำเร็จ เราเป็นเด็กอ้วนขี้อิจฉาเราพยายามทำแบบเพื่อนแต่เราเป็นคนคิดมาก เหมือนเดินทางมาเรื่อยๆจนถึงทางแยกแห่งความสับสน จะลดอาหาร(ที่เรารัก)ให้ผอมก็ไม่เอา จะไม่สนคำวิจารณ์ เชิ่ดๆเราก็ไม่เอา วิ่งกลับมาถอยหลังเข้าคลองด้วยทัศนคติเดิมๆ(เหมือนนายกบางคน.....) ด้วยความที่เรายังไม่ทันจะได้คุยกับตัวเองจริงๆว่าเราต้องการอะไรกันแน่ในตอนนั้นจะทำอะไรเกี่ยวกับการ diet ก็เก้ๆกังๆไปหมดว่าจะผอมจะสวยจะได้ผลมั้ย สุดท้ายก็ล้มเลิก เหมือนคนจะเคี่ยวกะทิตั้งไฟพร้อม กะทิพร้อมเคี่ยวไปแปปๆก็กลัวกะทิไหม้กะทิยังไม่ทันตกมันปุดๆก็ดับแก๊สหนี หนีมันทุกอย่าง กลับไปกินเหมือนเดิม โดนคนทักเหมือนเดิม ด่ากราดเหน็บแนมคนช่างติช่างทักในโลกออนไลน์เหมือนเดิม เหมือนเราจะปกป้องตัวเองว่าอ้วนแล้วไง?แต่สุดท้ายเราไม่เคยพอใจตัวเองเลย มองใครในกระจกก็ด่าตัวเอง ไอ้อ้วน เนี่ยดูดิ๊ผมก็บาง จมูกก็แบน ปากก็หนา แต่งหน้าก็เทา(ครั้งนึงเคยโดนเพื่อนทักจนไม่ลงจากหอเพราะเช็ดหน้าทิ้ง) ใส่เสื้อกล้ามแขนนี่ยังกะงวง ออกกำลังกายแต่ไม่คุมอาหาร ชาตินี้แกคงเจริญด้านความงามหรอกมั้ง สาธุเถอะ เหมือนเป็นบ้าแต่เรื่องจริงคือเราพูดแบบนี้กับตัวเองทุกคืนตอนหวีผมก่อนนอน