เราขึ้นมหาลัยที่นี่ ก่อนหน้านั้นไม่กี่ปีเราเคยมาเข้าค่ายที่นี่ เรารักกิจกรรมสันทนาการมาก เราตั้งมั่นว่าเราจะเป็นพี่เชียร์เหมือนพี่เขาให้ได้ เราเฝ้าคอยเสมอ เราประทับใจ เรายึดมั่นฝังในจิต วาดฝันให้เราไปอยู่จุดนั้นเสมอ ในที่สุดเราก็ได้มาเป็นน้องเชียร์ฝึกหัดแต่แท้จริงแล้วหนทางนั้นไม่ได้สวยหรูเหมือนภาพที่เราเห็น นายเข้าใจเราไหม มันไม่เหมือนในการ์ตูนทุกสิ่งทุกอย่างนั้นมีขวากหนาม แต่ในที่สุดเราก็ล้มลง อาจเป็นเพราะเราเป็นคนไม่สดใสเหมือนพวกนาย เราตกอยู่ในหลุมดำ เรารักแต่เราทรมาน เราออกมาแต่เรายังโหยหา เราเสียใจที่เราไม่มองแก้วใบเดิมสวยและใสสะสะอาดอีกต่อไป ด้วยความโลภของเราเองที่ลงเรียนเยอะไปหมด ไม่มีเวลาให้ตัวเอง แก้วใบนั้นกลับค่อยๆขุ่นลง ขาดสติ เราเขวี้ยงแก้วใบนั้นลงพื้น ทันใดได้ยินเสียงเศษแก้วบาดไปในหัวใจ เราต้องการพวกนายเหลือเกินตอนนั้นเราแค่เหนื่อย เราแค่ต้องการคนพยุง หนูอยากเข้าไปกอดพี่ทุกคน ขอโทษขอบคุณเป็นล้านๆครั้ง เพื่อนๆด้วยขอโทษที่ไปแกงหม้อใหญ่นะ เราแค่อยากให้นายรับฟัง จับมือเรา เราแค่ต้องการเพื่อนสักคนเป็นมือเล็กๆค่อยๆก้าวไป ตอนนั้นเราก็ไม่สุงสิงกับใครสะด้วย ทำโลกตัวเองให้มืดดำจนแก้วใบนั้นก็ขุ่นตามไปด้วย

      คิดถึงนะแต่กลับไปก็ไม่ได้เดินต่อไปก็ไม่ถึง เราใจหายมากเลย สิ่งที่เราตั้งมั่นไว้ตลอดมันทลายเพราะความคิดชั่ววูบ ความไม่อดทนเพียงครู่เดียว เราขอโทษนะแค่อยากถามว่ากลับไปได้ไหม มันคงน่าสมเพชน่าดู ไม่เป็นไร ถึงเราจะแยกกันเดินไปคนละทางเรายังเฝ้าดูกันและกันเสมอแต่มันคงจะดีถ้าเราได้เดินร่วมกัน เหนื่อยด้วยกัน ได้รุ่นมาด้วยกัน อยากพัดพาความรู้สึกของเราไปให้พวกนายแต่มันคงเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด ในวันสุดท้ายที่เราลาออกเราเพิ่งรู้ว่าคุณค่าของความรักมันไม่ต้องได้รับการยอมรับ เราไม่ต้องสนิทจนพูดคำหยาบกับเพื่อน เรามักน้อยใจที่ไม่ได้ไปนอนหอเพื่อนเสมอ ความจริงทุกๆสำคัญหมดแหละ จุดเล็กๆหลายๆจุดมารวมกันจะกลายเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ 

     สองมือของเราที่เคยเขวี้ยงแก้วลงพื้นกลับค่อยๆประติดประต่อเศษแก้วน้อย เลือดไหลอาบมือ เหมือนจะก่อเป็นแก้วได้แต่ก็พังลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนกับใจของเราที่กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้

      ยินดีที่ได้รักพวกนาย  PRECHEER 52 พวกนายเป็นความทรงจำที่โครตล้ำค่า เราจะจำพวกแกรวมไปถึงพี่ๆทุกคนแม้ใจเราจะเจ็บปวดจนกรีดร้องออกไปไม่ได้ก็ตาม 

ความทรงจำแรกสวยงามเสมอ ลาก่อนนะ ปิดผนึกพวกแกด้วยรอยยิ้มของพวกเรา