“ตะปูกลับไทยน่าจะเสียค่าใช้จ่ายน้อยกว่าพี่มานะ  แต่คงไม่ได้กลับช่วงนี้หรอกค่ะ เพราะเพิ่งกลับไทยเมื่อต้นปีนี้เอง”

 “พี่อยากเจอนะ”

“ตะปูก็อยากเจอ รอก่อนนะคะ”

“พี่คิดถึงตะปูมากนะ ยังไงพี่จะรอนะคะ”

“รู้ป่ะค่ะว่ายิ่งทำให้ตะปูอยากเจอพี่เข้าไปอีก”

“ทำไมหรอคะ”

“ไม่รู้ว่าตัวจริงจะอบอุ่นแบบนี้รึเปล่าไง”

“ตัวจริงอบอุ่นกว่านี้มาก"

“จริงอะ”

“ไม่เชื่อเจอตัวจริงลองกอดดู  อ้อมกอดพี่อบอุ่นนะจะบอกให้”

คงอีกนานเลยทีเดียวกว่าตะปูจะเดินทางกลับไทย บางทีอาจเป็นช่วงปลายปีหน้าหรืออีกสองปีข้างหน้าตามที่ตะปูเคยบอกไว้ ผมคงไม่รบเร้าขอให้ตะปูเดินทางกลับไทยมาหาเพราะความคิดถึงหรือความรักที่มีให้เธอ ผมเข้าใจว่าเราเพิ่งตกลงเป็นแฟนกันได้ไม่นาน และที่สำคัญการเดินทางแต่ละครั้งต้องใช้เงินจำนวนมาก จึงไม่อยากเห็นคนรักต้องเสียเงินโดยไม่จำเป็น ผมสงสารและเป็นห่วงที่เธอต้องทำงานหนักจนมือแตกยับเยินและนิ้วเป็นแผลเกือบทุกนิ้ว เพราะโดนน้ำร้อน น้ำเย็น กาแฟ และนมจากการทำงานเป็นบราริสต้า

และแล้วปาฎิหารย์ก็เกิดขึ้นกับผมอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมจำวันนั้นได้ดีเป็นวันที่ผมไปทำงานต่างจังหวัด ระหว่างที่กำลังเดินเล่นอยู่นั้นเราสองคนโทรไลน์คุยกันในหลายเรื่องเหมือนเช่นทุกวัน ถามสารทุกข์สุขดิบ งาน อาหาร กิจวัตรที่แต่ละคนทำในแต่ละวัน สักพักตะปูก็โพล่งขึ้นว่า “ตะปูอยากไปหาพี่จัง ให้ตะปูไปหาได้ไหมคะ” ผมนึกว่าเธอคงแกล้งอำให้ดีใจจึงได้แต่หัวเราะเป็นการแก้เกี้ยวไปเท่านั้น

“ตะปูพูดจริงนะคะ”

“ตะปูอยากมาหาพี่จริง ๆ หรอ”

“ใช่ค่ะ ตะปูอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง”

“พิสูจน์อะไรหรอคะ บอกพี่ได้ไหม”

“พิสูจน์ความรู้สึกตัวเองนะคะ”

“ยังไงค่ะ”

“ตะปูอยากรู้ว่าถ้าเจอพี่ตัวจริงแล้วจะอบอุ่นเหมือนที่คุยกันแบบนี้หรือเปล่า และอีกอย่างตะปูไม่แน่ใจนะคะ”

“ไม่แน่ใจอะไรคะ”

“ตะปูไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองนะคะ ว่าจริง ๆ แล้วรู้สึกดีกับพี่เพราะความเหงาหรือเปล่า จึงอยากไปพิสูจน์นะคะ”

ผมอึ้งไปชั่วขณะรู้สึกชาไปทั้งตัวกับคำตอบที่ได้ยิน นี่ตะปูคิดยังไงกับผมกันแน่ ที่ผ่านมาเธอไม่ได้รู้สึกเหมือนอย่างที่บอกผมเลยงั้นหรอ ผมยอมรับว่ารู้สึกเสียใจมากและหวั่นวิตกกับสิ่งที่ตะปูกำลังเผชิญหากความรู้สึกดีที่เธอมีให้ผมเกิดจากความเหงาจริง ๆ ล่ะ  เธอจะทำยังไงกับความสัมพันธ์ของเราที่เพิ่งเริ่มก่อตัวขึ้น เธอจะบอกเลิกกับผมงั้นหรือ แล้วเราสองคนจะเดินต่อไปด้วยกันอีกได้ไหม ผมยังสามารถจีบเธอได้อีกหรือเปล่า หรือผมคงเป็นได้แค่เพื่อนที่คุยกับเธอเพื่อคลายความเหงาเพียงเท่านั้น

ผมครุ่นคิดและทบทวนเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะเหตุการณ์ที่ตะปูขอผมเป็นแฟนในวันนั้นว่าเป็นความตั้งใจจริงหรือเปล่า นี่ผมกำลังจะอกหักอีกแล้วใช่ไหม พยายามหักห้ามใจไม่คิดถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จมันวนเวียนอยู่ในหัวไม่สามารถสลัดความคิดเหล่านั้นออกมาได้ ถ้าเป็นความจริงขึ้นมาผมจะทำยังไง

“ตะปูขอโทษนะคะ ไมงั้นคงไม่สามารถตอบพี่ได้ว่ารู้สึกยังไงกับพี่กันแน่”