ช่วยจริงไหม ไม่รู้ สำคัญที่ว่าเราได้เรียนคือจบ

และ ตอนนั้นแกมีดราม่าหนักมาก แต่การที่เราลงเรียน คือได้ข่าวจากเพื่อนๆ ที่เรียนแล้วเหมือนเห็นการบ้านที่คนอื่นทำส่งในเฟสมาพักนึงแล้ว เรียนกับแกคือต้องส่งการบ้านนะ

เราก็เลยลองลงเรียนดู ปรากฏ การบ้านวันแรก ผกบ. แกให้ไลฟ์สด สรุปสิ่งที่ได้จากการเรียนวันนั้นเลยจ้า แล้วคือฉันต้องผ่านเรื่องแบบไหนรู้ไหม มันไม่ใช่แค่การไม่กล้าพูดหน้ากล้องอย่างเดียวนะ แต่เขาเป็นประเด็นดราม่าอยู่ในเฟส แล้วเพื่อนฉันแต่ละคนออกตัวด่าแรงๆ ทั้งนั้นเลยอ่า

บอกตรงๆ ว่าตอนนั้นคือกลัวจริงๆ แต่คือ ตอนไลฟ์ก็... เอาวะ ความรู้สึกตอนนั้นคือ กลัวมากอ่ะ กลัวจริงๆ อ่ะ กลัวไม่ไหวแล้วอ่ะ 

รีบๆ ไลฟ์รีบๆ พูดให้มันจบๆ ไปเนอะ 

ทุกคน เบาได้เบานะ นี่ปอเองจ้ะ ปอเองเว้ย 

ไม่ใช่ผู้กองเบนซ์นะ ไม่ต้องด่าเรานะ โอเคมะ

พอไลฟ์จบปุ๊บ รู้สึกมันโล่งอ่ะ แบบ ก็ไม่มีใครมาว่าอะไรเรานี่นา... มีมาคุยมาให้กำลังใจด้วยซ้ำไป

เออๆ มาๆ การบ้าน DAY2 อยู่ไหน พร้อมบวกละ มันเป็นฟิลลิ่งนี้จริงๆ

คือก็ค่อยๆ มาตกผลึกแล้วก็มาเข้าใจทีหลังอ่ะ

ไอ้ที่เรากลัวน่ะ คิดไปเองทั้งนั้น

ทั้งหมดทั้งมวลอาจเป็นเพราะ ก่อนหน้านี้นะ เราขยันเสพดราม่าตามเพจต่างๆ มาก

หรือไม่ว่าในดินแดนทวิตภพเอยอะไรเอย

แล้วเราจะมีตรรกะประหลาดอย่างนึงคือ เราคิดว่า ในบรรดาเพื่อนที่เรามีน่ะ

พวกเขาจะมีความคิดแบบคนในเพจ ซึ่งเป็นสาธารณะ คนติดตามหลักแสนขึ้นไป

หรือในทวิต ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้มาพิมพ์ๆๆๆ แบบที่เราไม่รู้ตัวตนเขาเลย

มันทำให้เราได้อ่านคอมเม้นท์วิจารณ์มามากเกินไป

โดยที่เราลืมไปไง ว่า เพื่อนที่เราแอดในเฟสเราเนี่ย เราเลือกแล้วนะ ว่าจะแอดใคร

พวกเขาคือคนละกลุ่มจากคนที่เรามักเห็นตามเพจอ่ะ

อย่าเอาประสบการณ์จากคนเผ่าอื่นมาตัดสินอีกเผ่าดิ มันคนละเผ่ากัน มันเหมารวมไม่ได้

และจากการกล้าไลฟ์ในวันนั้น มันทำให้เราเริ่มกล้าที่จะออกมาทำ มาโพสเฟสอะไรมากขึ้นจากเมื่อก่อนมาก เรากลัวว่าคนจะตัดสินเราอ่ะ กลัวสายตาทุกคนมาก (เคยโดนโซเชียลบุลลี่ไง ถึงแม้ไม่นาน แต่ก็ยังจำมันได้นะ)

สิ่งที่เราจะระวังสุดๆ ในการสื่อสารออกมา คงหนีไม่พ้นเรื่องการใช้คำพูดเนี่ยแหละ

แต่ เรารู้สึกว่า เรื่องของคนอื่น เราก็ยังรู้น้อยเหลือเกิน ทำยังไงถึงจะทำความเข้าใจรู้สึกผู้คนได้ดีกว่านี้อีกนะ ต้องเริ่มจากการทำความเข้าใจตัวเองก่อนไหม (?)

ไหนๆ ช่วงนี้ก็ต้องหยุดทำแทบทุกสิ่งเพราะโควิดแล้วล่ะก็...

ลองมาศึกษาแนวคิดให้ตัวเองเปลี่ยนไปเป็นอีกคนเลยดีกว่า เพราะไม่อย่างนั้น เราอาจจะเพื่อนน้อยแบบนี้ไปตลอดก็ได้

เฮ้อ

อ่านมาถึงตรงนี้ ทุกคนอาจจะสงสัย

ปอ เธอก็เป็นในแบบที่เธอเป็นสิ ทำไมจะต้องเพื่อนเยอะขนาดนั้น มันจำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ?

เราก็ตอบเลย เรารู้สึกขาดสิ่งนี้จริงๆ 

(ด้วยความสัตย์จริงและไม่ได้อ้าง ฉันเป็นลักษณ์ 4 ที่รู้สึกว่าเราขาดสิ่งนี้มาโดยตลอด)

แล้วการพัฒนาตัวเองของคนลักษณ์นี้ในช่วงแรกที่แบบ 

มึนๆ เลยก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของ การตามหาสิ่งที่ขาดไป นั่นแหละ ขาดเพื่อนไง หาเพื่อนสิ

เชื่อไหมว่าหาจนรู้วิธีเลยนะ ว่าคนๆ นึงจะเป็นเพื่อนกันได้ มันต้องประมาณไหนบ้าง

คือเก็ทฟิลลิ่งเลย จนเอาไปสอนต่อได้ แต่ไม่แน่ใจว่าคนอื่นจะเข้าใจไหม และจะทำได้หรือเปล่า?

แต่พอไปๆ มาๆ กลับรู้สึกว่า คนทุกคนเขาก็มีเจตจำนงเป็นของตัวเอง

มันยากมาก ที่จะทำให้เขาคิดอะไรเหมือนเรา ในขณะที่ก็เป็นเรื่องยาก ที่คนอื่นจะทำให้เราเหมือนเขา

คนบางคนไม่มีความเห็นอกเห็นใจและพร้อมพูดจาเชือดเฉือนหัวใจกันเหลือเกิน

หรือว่าเราต้องเลือกคบคนไปก่อนนะ เอาแค่คนที่แบบ เป็นเหมือนกับเราอะไรแบบนี้

แต่พอได้เจอคนที่เป็นเหมือนๆ กับเรา พูดจากันรู้เรื่อง

แต่กลับเป็นทะเลาะต่อได้เหมือนกันนะ ด้วยความหวังดี ที่กลายเป็นเจ้ากี้เจ้าการ

ไม่ว่าจะเข้ากันได้หรือไม่ได้ สุดท้ายพวกเขาก็มีเจตจำนงของตัวเองอยู่ดี

แล้วเราควรจะทำตัวแบบไหน? เลียนแบบทุกคนมันเหนื่อยมากเลยแหละ

อย่าว่าอะไรเราเยอะนะ เพราะว่าเรานี่เหมือนเพิ่งมาเรียนรู้ชีวิตเอาก็ปีนี้อ่ะ

ที่ผ่านมานี่คือแบบ อยู่แต่กับงาน กับเกม กับโลกส่วนตัวมานาน

จนลืมในเรื่องของการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนเหลือเกิน

เรากลัวการเข้าหาคนอีกครั้ง

แต่คราวนี้ไม่ได้นานเท่าครั้งก่อนๆ

เพราะอะไร เฉลยตอนหน้า อิอิ