ไม่เคยลบท้องฟ้าแม้สักภาพ              

เพราะว่าทราบท้องว่าฟ้าไม่เหมือน-

                               แม้สักรูปเมื่อลอยดั้นตะวันเดือน                   

เมฆเคลื่อนเปลี่ยนไปไม่มีซ้ำ

                                            แต่ละก้าวยาวไกลล้วนไปถึง              

ความคำนึงไม่ลืมได้ดื่มด่ำ                                   

เดินอยู่ใต้ดาวเหนือที่คอยนำ                       

ความทรงจำนักเผชิญการเดินทาง

                                             อยากพิชิตทุกเส้นชัยเมื่อไปถึง            

แต่แล้วจึงได้เป็นแขกกลับแตกต่าง

                               ยิ้มต้อนรับประทับใจยังไม่จาง                     

เครื่องของว่างเต็มสำรับประทับตา

                                              อยากเรียนรู้เรื่องใหม่ใหม่ที่ไม่คุ้น         

แต่กลับงุนงงใจแปลกใหม่กว่า             

                               ได้รู้จักตัวเองกว่าเคยมา                            

ได้รู้ว่านอกจากชื่อคือผู้ใด

                                             เราคือคนหนึ่งคนในล้านล้าน              

เมื่อมองจากจักรวาลอันกว้างใหญ่

                               เหมือนสัตว์เซลล์เดียวท่องเที่ยวไป                         

จนหมดสิ้นอายุขัยอันน้อยนัก

                                            แต่ความหมายใจกลางระหว่างนั้น                 

ถือเป็นความความสำคัญอันแน่นหนัก

                               สังเกตสุขเมื่อเริ่มรู้ที่จะรัก                                   

ได้รู้จักต่อเติมเริ่มแบ่งปัน

                                            รักดอกไม้เบ่งบานแต่งลานหญ้า

                               กลีบเกสรเบิกบานตาแต้มฟ้าฝัน                    

                               รักนกน้อยชีพดำรงนอกกรงกัน                                      

                               เวิ้งสวรรค์หลัดหลีกมีปีกบิน

                                  รักสายน้ำเนานานลำธารน้อย           

                     รักสัตว์ปล่อยในป่าภูผาหิน

                               รักดาวตกดาษดื่นเหนือผืนดิน                      

                               รักดาวดิ้นกระพริบตาในฟ้าดำ

                                            รักไออุ่นตะวันอยู่ฤดูหนาว                         

                               รักจันทร์วาวว่ายฟ้าฟ้อนในตอนค่ำ

                               รักทางออกจากทุกข์ในพระธรรม                 

                               รักเหล่านี้สุขล้ำประจำกาย

                                             อยากเก็บหินเก็บดอกไม้ไว้ทุกอย่าง                 

                               แต่รู้วางปล่อยให้อยู่ในรูปถ่าย

                               อยากทิ้งความเหนื่อยยากไว้มากมาย           

                               ทิ้งเพียงลายรอยเท้าที่ก้าวมา

                                            นักเดินทางดั้นด้นมาค้นพบ               

                               เหมือนประสบทรัพย์สินซุกซ่อนค่า

                               เริ่มสืบเท้าก้าวแรกย่ำจะนำพา                    

                               ไปค้นหาความหมายสุดท้ายเอย.

                                                                                                                              ธนบัตร ใจอินทร์                                                                                                                                          (2561)