หมดสมัยไม้เรียวหวดเควี้ยวขวับ        ฝุ่นลงจับตำราใหญ่ในห้องสมุด
                    อีกไม่นานกระดานดำคงชำรุด                           เพราะว่าหยุดใช้งานนานเต็มที
                    ความกังวลเริ่มมีทีละนิด                                    บรรดาศิษย์ต้องการครูอยู่ไหมนี่
                    เขาประณามการลงโทษโหดสิ้นดี                       และบัดนี้วิทยาหาง่ายดาย
                    อินเทอร์เน็ตความรู้เยี่ยมทัดเทียมปราชญ์         ครูมิใช่ผู้ผูกขาดศาสตร์ทั้งหลาย
                    สื่อใหม่ใหม่สีสันพรรณราย                                 เข้าใจง่ายกว่าสาระบนกระดาน
                    แต่ถึงโลกเปลี่ยนแปรสักแค่ไหน                         มิแปรใจโฉดเขลาของเราท่าน
                    จิตมนุษย์ที่เห็นยังเป็นพาล                                 ยังต้องการผู้ที่จะชี้ทาง
                    หมดสมัยไม้เรียวหวดเควี้ยวขวับ                       เอาไม้อ่อนเข้าระงับดับกระด้าง
                    พรหมวิหารครูถือแน่นเป็นแก่นกลาง                 หักมล้างความเห็นผิดของศิษย์รัก
                    ถึงบัดนี้วิทยาจะหาง่าย                                       แต่ข้อร้ายมีให้เห็นเป็นประจักษ์
                    ความจริงเท็จแย้งย้อนซับซ้อนนัก                      ครูต้องชักนำใจให้วิจารณ์
                    เมื่อโลกเปลี่ยนครูก็พร้อมจะยอมรับ                   และเปลี่ยนปรับใช้สื่อใหม่สื่อสาร
                    เมื่อใจครูเปิดกว้างอย่างสายธาร                        ศิษย์ซาบซ่านใจชื่นระรื่นครัน
                    กี่สมัยก็มีครูไว้คู่ศิษย์                                          ดั่งเข็มทิศนำเรือไปไม่ผิดผัน
                    พระคุณครูงามกระจ่างอยู่อย่างนั้น                     ทั้งอดีต ปัจจุบัน นิรันดร.

หมายเหตุเกี่ยวกับงานเขียน:   ได้รับรางวัลชนะเลิศอันดับ 1 การประกวดคำประพันธ์พิธีไหว้ครู

                                                   ปีการศึกษา 2562

ภูริทัต หงษ์วิวัฒน์
ปีที่สร้างสรรค์ผลงาน:                2562
บรรณาธิการต้นฉบับ:                 หัตถกาญจน์ อารีศิลป
กองบรรณาธิการ:                       ธัญวรัตม์ วงศ์เรือง บุษกร บุษปธำรง วรนุช ขาวเกตุ
                                                     ธีรศักดิ์ คงวัฒนานนท์ จุฬารัตน์ กุหลาบ

                                   ร้อยสำเนียงเรียงวจีมาลีตรลบ        มาน้อมนบกราบเท้าครูผู้สั่งสอน
                    ผู้เปี่ยมด้วยเมตตาเอื้ออาทร                          แต่กาลก่อนตราบปัจจุบันไม่ผันแปร
                    ในท่ามกลางสังคมขุ่นที่มุ่นมั่ว                       เห็นแก่ตัวใครต่อใครไม่แยแส
                    ยังมีรักของครูที่ดูแล                                     อย่างแน่วแน่ไม่ผิดเพี้ยนหรือเปลี่ยนไป
                    เพื่อเติมเต็มความฝันอันวิจิตร                      แก่ปวงศิษย์มีอนาคตอันสดใส
                    ครูจึงเป็นแสงสว่างส่องทางไกล                    เป็นเชื้อไฟโชติช่วงไม่ร่วงโรย
                    เป็นหลักชัยให้ศิษย์พึ่งคำนึงนึก                     หวนระลึกยามดวงใจจะไห้โหย
                    เมื่อยามศิษย์พลาดพลั้งครั้งโอดโอย              ครูต้องโปรยกำลังรักเพื่อผลักดัน
                    เป็นแรงรักน้อยน้อยค่อยค่อยหวาน               ค่อยค่อยสานส่งศิษย์สู้สู่ทางฝัน
                    และยืนมองศิษย์ผู้กล้าฝ่าประจัน                    ด้วยใจอันเมตตาและปรานี
                    ครูจึงเป็นผู้นำทางสร้างชีวิต                          แนะถูกผิดคุณธรรมนำวิถี
                    วิชาการมโนธรรมสำนึกมี                             จึ่งสมที่ครูคาดหวังและตั้งใจ
                    ท่ามกลางยุคปัจจุบันอันแปรเปลี่ยน               แต่แสงเทียนยังนำทางสว่างไสว
                    ความสัมพันธ์ครูกับศิษย์มิผิดไป                     เป็นสายใยทอถักรักมั่นคง
                    ท่ามกลางโลกยุคใหม่ในกระแส                      ความจริงแท้หรือมายาที่พาหลง
                    ครูจักยืนหยัดต่ออย่างทระนง                         เพื่อคอยส่งศิษย์เดินหน้าหาปลายทาง.

หมายเหตุเกี่ยวกับงานเขียน:      

ได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 1 การประกวดคำประพันธ์พิธีไหว้ครู

ปีการศึกษา 2562

ณัฐกฤช ตะเภาน้อย
ปีที่สร้างสรรค์ผลงาน:               2562
บรรณาธิการต้นฉบับ:                หัตถกาญจน์ อารีศิลป
กองบรรณาธิการ:                       ธัญวรัตม์ วงศ์เรือง บุษกร บุษปธำรง วรนุช ขาวเกตุ
                                                     ธีรศักดิ์ คงวัฒนานนท์ จุฬารัตน์ กุหลาบ

                         เสียงวอนหา         วาจาฮ่ำฮ้อง                ไห้ฮึกกึกก้อง                 ทุกห้องแห่งหน
           เสียงละอ่อนน้อย                 เศร้าสร้อยสับสน         หวังไผสักคน                ยินยลตนเจ้า
           ใคร่ได้อ่านเขียน                 ฮ่ำเฮียนแบบเบ้า         มืดมั่วมัวเมา                 เสี้ยงพ้น
                         โอกาสศึกษา         เสาะหาคว้าค้น           เขียมนักแต่ต้น              เดิมมา
           หนทางบรรลุ                      ครุ-ศึกษา                    คณะวิชา                       ผญาก่อสร้าง
           โฮงเฮียนหัดครู                   ความฮู้แผ่กว้าง           กำเนิดแนวตาง             พร่ำพร้อม
                         ครูฉายแสงผาง     ส่องตางศิษย์น้อม        มโนเนาต้อม                 โตยเฮียน
           ได้อ่านได้คิด                       ถูกผิดขีดเขียน           ง่ายยากพากเพียร         มีเทียนนำหื้อ
           ส่งศิษย์ถึงฝัน                       ค่าอนันต์กว่าตื้อ         โกฎิคำกองกือ               มากไซร้
                         ยึดมั่นอุดมการณ์   หมายมานฮับไจ๊         ผูกจิตชิดใกล้                 ราษฎร
           บ่แบ่งชนชั้น                        มุ่งมั่นสั่งสอน              ประโยชน์นาคร             มาก่อนตัวข้า
           ใจเด่นดำรู                           เพราะชูชนกล้า          ใช่สูงศักดา                    เดชฮ้าย
                         เวลาเปลี่ยนผัน      คืนวันเคลื่อนย้าย        ศรัทธาอาจได้              เหงี่ยงคลอน
            มีแหล่งความฮู้                    อยู่มากสลอน               บ่ต้องไหว้วอน             หื้อสอนก็ได้
            ไม้แส้ตีเตือน                       ป่าเถื่อนต่ำใต้              สมเปิงเลิกไป               งดเว้น
                        ข้อมูลหลากหลาย    มากมายซ่อนเร้น        ศิษย์บ่ฮู้เจ้น                  ชำนาญ
             ครูควรช่วยชี้                      วิธีฮับสาร                    วิเคราะห์ด้วยญาณ-     พิจารณ์เก่งกล้า
             ใจเปี่ยมกุศล                       บ่หม่นมัวบ้า                ตั้งมั่นเมตตา                ศิษย์น้อย
                        เวลาเปลี่ยนผัน        คืนวันเคลื่อนคล้อย      ครูตึงบ่ด้อย                 คุณลง
             ค่าควรบูชิต                        จงจิตประสงค์              ชูชาติอาจอง               ดำรงคู่หล้า
             คงคำครูไทย                       แสงไขเจิดจ้า              “ครูของประชา”           ชนฮ้อง
                        ลูกศิษย์ลูกหา           ไหว้สาจาซ้อง              ทุกโขงเขตห้อง            วันตา
             ค่าววาจา                            เขียนมาเต้าอี้             เต้านี้วาดวางลง            ก่อนแลนายเฮย.

หมายเหตุเกี่ยวกับงานเขียน:     แต่งโดยใช้รูปแบบคำประพันธ์..... สำหรับขับ โดยใช้คำเมือง

ข้อมูลเกี่ยวกับผู้เขียน:                

วัสสา ชาวคำเขต
นิสิตชั้นปีที่ 1 ระดับปริญญาตรี ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นิสิตทุนโครงการส่งเสริมพัฒนาสมรรถนะนิสิตทางด้านศิลปะระดับชาติ นานาชาติ สนใจวัฒนธรรมวายใน 

วรรณกรรมและสื่อร่วมสมัย ส่วนมากรับหน้าที่เป็นผู้เสพ มากกว่าผู้ผลิต ติดตามการผลิตวาทกรรมและอารมณ์ขันในสื่อสังคมออนไลน์

ปีที่สร้างสรรค์ผลงาน:                2563
บรรณาธิการต้นฉบับ:                 หัตถกาญจน์ อารีศิลป
กองบรรณาธิการ:                       ธัญวรัตม์ วงศ์เรือง บุษกร บุษปธำรง วรนุช ขาวเกตุ
                                                     ธีรศักดิ์ คงวัฒนานนท์ จุฬารัตน์ กุหลาบ

                                   กักเก็บกายหายห่างใช่ร้างรัก        ยังประจักษ์แสงสว่างกลางวิถี
                    คือรักและเมตตาปรารถนาดี                        ยังอบอวลควรที่จะมีพลัง
                    ส่ง “อักษร” แทนรักจาก “ชาวอักษร”            เป็นคำกลอนแวววามแทนความหวัง
                    ความห่วงใยสานต่อพอประทัง                      ให้เรายังยิ้มได้ไม่ยากเย็น
                    คงมีบ้างบางคราชีวามนุษย์                          ถูกยั้งหยุดความชื่นจนขื่นเข็ญ
                    สักวันฟ้าจะกระจ่างอย่างเคยเป็น                  เพียงเราเห็น... เรียนรู้... สู้ต่อไป...

หมายเหตุเกี่ยวกับงานเขียน:   กวีนิพนธ์ในโครงการ Healing Arts ซึ่งริเริ่มโดยคณะอักษรศาสตร์
                                                  โครงการนี้มุ่งหมายส่ง ถ้อยคำแห่งความปรารถนาดี ความหวัง
                                                  และกำลังใจจากชาวอักษรฯ สู่สังคมไทยเพื่อร่วมก้าวผ่านวิกฤตการณ์ 

                                                  การแพร่ระบาดของไวรัสโควิด-19 ไปด้วยกัน

ข้อมูลเกี่ยวกับผู้เขียน:               

ณัฐกฤช ตะเภาน้อย 
ศิษย์เก่านิสิตทุนโครงการสู่ความเป็นเลิศด้านภาษาและวรรณคดีไทย   ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มีความสนใจในวรรณคดีโบราณ ภาษาและ วรรณกรรมเขมร การแต่งคำประพันธ์

ปีที่สร้างสรรค์ผลงาน:                2562
บรรณาธิการต้นฉบับ:                หัตถกาญจน์ อารีศิลป
กองบรรณาธิการ:                      ธัญวรัตม์ วงศ์เรือง บุษกร บุษปธำรง วรนุช ขาวเกตุ
                                                    ธีรศักดิ์ คงวัฒนานนท์ จุฬารัตน์ กุหลาบ

                                                     คนต่อคนห่างร้าง            สัมพันธ์
                                           ตาต่อตามองกัน                        สั่นสะท้าน
                                           ปากต่อปากรำพัน                     พร่ำทุกข์ ระทมแฮ
                                           คอยสว่างสักด้าน                      เจ็ดด้านจาบัลย์ ฯ
                                                    วันต่อวันผ่านพ้น             เพียงลม พัดเอย
                                           ลิ่วลิ่มคืนวันระทม                     เร่งสิ้น
                                           หากจิตจ่อมเจ่าจม                    ทะเลโศก
                                           อยู่ก็ดุจดับดิ้น                           ดิ่งช้ำขวัญสลาย ฯ
                                                    กายต่อกายห่างร้าง         แรมไกล
                                           ใจส่งใจถึงใจ                             สนิทแท้
                                           ความหวังเมื่อสว่างใน              หทัยมนุษย์
                                           มือต่อมือเข้าแก้                       ร่วมกู้ภัยมหันต์ ฯ

                                   ท่ามกลางห้วงราตรีที่มืดมิด         เมื่อชีวิตพลิกผันสะท้านไหว
                    เราต่างมีความกลัวในหัวใจ                        มันเติบใหญ่เป็นกำแพงแบ่งแยกเรา
                    จะปีนหนีทางใดไม่เห็นหน                          ต่างสับสนอยู่ในโลกอันโศกเศร้า
                    แต่ทุกใจยังมีหวังอยู่บางเบา                       รอคอยแสงแรกเช้าอรุณราง
                    ท่ามกลางห้วงราตรีที่มืดมิด                        จุดดวงจิตให้เจิดจ้ารอฟ้าสาง
                    รัก เมตตา นี่ล่ะหนอจะทอทาง                     พังกำแพงที่พาดขวางระหว่างเรา ฯ

ภูริทัต หงษ์วิวัฒน์ 
นิสิตชั้นปีที่ 4 ระดับปริญญาตรี ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์  จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย นิสิตทุนโครงการสู่ความเป็นเลิศด้านภาษา  และวรรณคดีไทย  มีอัสสาสและ ปัสสาสเป็นวรรณคดี มีใจเสน่หาภาษาและวรรณคดีบาลี-สันสกฤตพ้นประมาณ  หลงรัก วรรณคดีไทยมาเนิ่นนานหนักหนาโดยเฉพาะลิลิตพระลอ  ชอบอ่านและแต่งคำประพันธ์ ร้อยกรองประเภทต่าง ๆ ทั้งกลอน กาพย์ โคลง ฉันท์ มาแต่น้อย  เริ่มเผลอมีใจให้วรรณคดีอังกฤษ เพราะแอบอ่านบทละครเชกสเปียร์ เล่นเป็นบางเวลา ชื่นชอบซีรีส์วายเป็นชีวิตจิตใจ
บรรณาธิการต้นฉบับ:                 หัตถกาญจน์ อารีศิลป
กองบรรณาธิการ:                        ธัญวรัตม์ วงศ์เรือง บุษกร บุษปธำรง วรนุช ขาวเกตุ
                                                      ธีรศักดิ์ คงวัฒนานนท์ จุฬารัตน์ กุหลาบ