มีเด็กชายคนหนึ่ง อาศัยอยู่ ณ หมู่บ้านหลังเขาอันไกลโพ้น
ทุกวันที่ฝนตก เขาจะมานั่งรอคอยเฝ้ามองสายรุ้ง
เขารู้สึกหลงไหลในแถบแสงเจ็ดสี ที่เปล่งแสงประกายพาดผ่านภูเขาโค้งขึ้นไปบนท้องฟ้า 
มองดูคล้ายสะพานที่เชื่อมระหว่างโลกมนุษย์กับสวรรค์

เขารู้สึกมีความสุขกับการชื่นชมเส้นแสงอันน่าอัศจรรย์นั้น
เขาจมอยู่กับความสุขนั้น จน ณ ชั่วขณะหนึ่ง
เขาอยากจะได้สายรุ้งนั้น เอามาไว้ครอบครอง
เขาฝันว่าเขาได้เป็นเจ้าของสายรุ้งนั้น
ได้สัมผัสและกอดสายรุ้งที่น่าอัศจรรย์
เขาได้พบความสุขชนิดหาที่สุดมิได้

วันหนึ่ง เขาตัดสินใจ เดินทาง ออกตามหาสายรุ้ง
เขาบอกลาพ่อแม่ เพื่อที่จะไปตามหาความฝันของตัวเอง
ในวันที่สายรุ้งปรากฏ เขาออกเดินทางมุ่งหน้าไปหาสายรุ้ง เข้าสู่หุบเขาอันกว้างใหญ่ไพศาล
เวลาผ่านไป แม้สายรุ้งจะหายไปแล้ว แต่เขายังจำทิศทางของมันได้
และยังรอให้สายรุ้งนั้นปรากฏขึ้นมาครั้งใหม่

เขารอนแรมในป่ารกชัฏ ฝ่าสัตว์ร้ายและอันตรายเหลือคณานับ
บางครั้งเกือบเอาชีวิตไม่รอด
แต่เมื่อนึกถึงความสุขที่ได้จากการครอบครองสายรุ้ง
มันทำให้เขามีพลังในการเดินต่อ

ผ่านวัน ผ่านเดือน ร่างกายเขาเริ่มอ่อนล้า
เขายิ่งเดินใกล้สายรุ้งเท่าไหร่ สายรุ้งก็จะจางหายไป
หรือไม่ก็ปรากฏตัวออกห่างเขาออกไปอีก