ใช่แล้ว ฝนกำลังตก 

ค่ำคืนนี้ชุ่มฉ่ำไปด้วยสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างหนัก เสียงฟ้าพิโรธดังก้องโสตประสาท มีข่าวน้ำท่วมหนักหลายแห่งออกทางทีวี กรมอุตุฯ แจ้งเตือนภัยจากพายุดีเปรชชั่นที่กำลังจะเคลื่อนเข้าสู่ภาคอีสานของไทย ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

หล่อนนั่งมองสายน้ำที่ร่วงหล่นมาจากหลังคา พลันมีสายน้ำสายเล็กๆ ค่อยๆ ไหลรินออกจากดวงตาอาบแก้มทั้งสอง แววตาที่เศร้าหมอง กับสายตาที่เหม่อลอยคู่นั้น เหมือนหล่อนกำลังคิดถึงอะไรบางอย่างในอดีต

หล่อนเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว ตั้งแต่เขาจากไปพร้อมกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง หล่อนนึกถึงฉากรักอันแสนหวานในอดีต ที่หล่อนและเขาร่วมสร้างด้วยกัน คิดถึงใบหน้าที่คุ้นเคย คิดถึงกลิ่นไอที่ไม่มีวันลืม คิดถึงค่ำคืนเริงรมย์ที่ตราตรึงใจหล่อนไปจนวันตาย ภาพความหลังต่างๆ มากมาย ผุดขึ้นมาดังสายน้ำไหล ทั้งๆที่หล่อนตั้งใจจะลืมมันทั้งหมด

หล่อนคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น ภาพของของผู้หญิงคนหนึ่งเปลือยเปล่า กำลังนอนหลับใหลอยู่ในตำแหน่งที่เธอเคยนอนทุกวัน ข้างๆเป็นภาพของผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่หล่อนคิดว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต มันเป็นภาพที่บาดตาบาดใจ ทันทีหล่อนก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่หัวใจ พลันน้ำใสๆ ก็ไหลลงจากดวงตา เสมือนสายฝนที่กำลังหลั่งรินอยู่ในค่ำคืนนี้

หลายวันมานี้ หล่อนกินอะไรไม่ลง หล่อนดูซูบไปมาก ใบหน้าที่เคยสวยงาม กลับทรุดโทรมและซีดเซียวเหมือนเป็นคนละคน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตาแดงก่ำ ขอบตาคล้ำและบวม เพราะการร้องให้มาหลายวัน

หล่อนยังคงมองสายฝนที่ริมหน้าต่าง น้ำตายังคงไม่ขาดสาย ตั้งแต่เขาจากไป หล่อนก็อยู่คนเดียว พยายามที่จะเข้มแข็งกับที่ชีวิตที่เหมือนขาดอะไรไป 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกแล้ว เป็นเขาที่โทรมา เขาพยายามโทรหาหล่อนหลายครั้ง หล่อนพยายามห้ามใจตัวเองเพื่อที่จะไม่รับโทรศัพท์ แต่ก็อดใจไม่ได้

หล่อนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา หลังจากการคุยโทรศัพท์กับเขา

หากย้อนเวลากลับไปได้ หล่อนจะไม่ทำอย่างนั้นเป็นอันขาด

หล่อนหันกลับไปยังข้างในบ้าน มองดูร่างของตัวเองห้อยอยู่บนคาน คอพับ หน้าตาเหยเก ลิ้นจุกปาก มีเก้าอี้ตัวเล็กตัวหนึ่งล้มอยู่ใต้ร่างนั้น

หล่อนหันกลับมามองสายฝน น้ำตาไหลเจ้ากรรมไหลลงมาอีกแล้ว พึมพำกับตัวเอง

“ไม่น่าเลยกู”