เจ้าหน้าที่ได้ทำการจับแก๊งค์ชำแหละเนื้อหมา ได้ของกลางเนื้อหมาร่วม 100 กิโลกรัม แพ็คแช่เย็นเตรียมที่จะจำหน่าย และซากสุนัขอีกจำนวนมาก อีกทั้งมีสุนัขที่กำลังจะโดนเชือดอีกราว 20 ตัว เจ้าหน้าที่ได้รวบตัวผู้ต้องหาได้ 2 คน สอบสวนเบื้องต้นให้การว่า ทำเพื่อนำไปขายในหมู่บ้านเท่านั้น...

ในวงสนทนาของเหล่าสัตว์กลุ่มหนึ่ง ต่างวิพากษ์วิจารณ์ข่าวนี้ไปต่างๆนานา 

"แล้วหมูอย่างกูล่ะ ทำไมไม่จับคนเชือดหมูบ้าง พวกกูโดนเชือดทุกวัน พวกคนมันคิดว่า กินหมานั้นเป็นการทารุณสัตว์ อย่างนั้นอย่างนี้  พวกมันก็เลยกินแต่พวกกู ลูกหลานกูเกิดมาไม่รอดสักตัว  พวกกูยอมตายเพื่อให้พวกมันอิ่มมาหลายพันปี ก็น่าจะสงสารพวกกูไปกินตัวอะไรแทนพวกกูบ้าง กูน้อยใจนะเว้ย" 

"แล้วไก่อย่างพวกข้าล่ะ ในแต่ละวันพวกข้าโดนเชือดหลายล้านตัวทั่วโลก มากกว่าหมูกว่าหมาเยอะนัก ทุกคนทุกศาสนา ยกเว้นคนเป็นเก๊าท์ กินพวกข้าได้หมด ไก่อย่างพวกข้าถือว่ามีบุญคุณต่อคนมากที่สุด ฉะนั้นคนก็ควรสำนึกในบุญคุณ ควรจะออกกฎหมายคุ้มครองสิทธิไก่ ให้องค์กรพิทักษ์สัตว์โลกเข้ามาดูแลป้องกันการทารุณไก่ การเข่นฆ่าไก่  การทรมานไก่ รวมทั้งห้ามนำพวกข้าไปหย่อนบ่อไอ้เข้ มันเสียว" 

"แล้วตั๊กแตนอย่างพวกข้าล่ะ พวกข้ามีเปลือกที่แข็ง คนก็ยังอุตส่าห์จับไปกินอีก พวกข้าเกิดมาไม่ได้เป็นของกินของมนุษย์ แต่ก็ถูกจับไปคั่วจับไปทอดแล้วฉีดซีอิ๊วใส่ วันๆนึงก็หลายล้านตัว จนตอนนี้ใกล้จะสูญพันธุ์อยู่แล้ว พวกข้าขอเรียกร้องให้สัตว์อื่นเห็นใจบ้าง ข้าเกิดมาบนโลกไม่กี่วัน ยังไม่ทันได้ผสมพันธุ์ ก็ถูกจับไปทอดแล้ว ยังใช้ชีวิตบนโลกไม่เต็มที่  เมื่อเทียบกับพวกท่านที่มีชีวิตอยู่บนโลกเป็นเดือนเป็นปี" 

"ท่านทั้งหลายฟังก่อน พวกข้ามีบุณคุณกับคนมาช้านาน ช่วยเขาไถนาทำนา แต่มนุษย์ก็ยังกินพวกข้าได้ลงคอ เอาไปทำเป็นลูกชิ้นเด้ง กินกันอย่างอร่อย  ชีวิตข้านี้เดินสายกินเจมาตลอด อาหารก็มีแต่ใบไม้ใบหญ้า ไม่เคยกินเนื้อและฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเลย ทำไมพวกข้าจึงโดนเข่นฆ่าทุกวัน มันไม่ยุติธรรมสำหรับพวกข้า ข้าอยากให้คนเลิกกินเนื้อพวกข้า ไปกินสัตว์อื่นที่ไม่มีบุญคุณกับคนแทน" 

"พวกเจ้าทั้งหลายต่างพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ข่าวแก๊งค์เชือดหมาถูกจับ แล้วเจ้าคิดว่าต่อไปนี้ หมาอย่างข้าและหมาตัวอื่นจะรอดน่ะเหรอ? คิดผิดแล้วพวก แล้วที่ยังจับไม่ได้มีอีกเท่าไหร่ ถึงจะจับได้ ก็จับแค่คนเชือด คนกินไม่ถูกจับ ยังไงหมาอย่างพวกข้าก็ยังต้องเป็นอาหารของมนุษย์ต่อไปอีก ไม่แม้แต่พวกเจ้า และสัตว์อื่นๆ ต่างก็ถูกมนุษย์กินเรียบเหมือนกันหมด ไม่เว้นแม้แต่แมลงสาปและใส้เดือน เราควรจะทำใจให้สงบ ปลงสังขาร  ยอมรับในชะตากรรม เราเลือกไม่ได้และไม่มีสิทธิเลือก จงทำหน้าที่เป็นอาหาร เสริมโปรตีนเลี้ยงคนกันต่อไป..." 

สักพักพอหมาตัวนั้นพูดจบ มันก็ถูกยกไปพร้อมกรงโดยคนสองคน หายเข้าไปในโกดังเล็กๆ สักพักได้ยินเสียงร้องอันโหยหวนแว่วมา แล้วก็หายเงียบไป ชายคนหนึ่งเดินออกมา ที่มือของเขามีรอยเลือดเปรอะเปื้อน เจือด้วยกลิ่นคาวคละคลุ้ง เขาล้วงเข้าไปในสุ่มจับไก่สองสามตัวที่พูดคุยกันอยู่นั้นแล้วเดินเข้าไปในโกดัง สักพักก็ได้ยินเสียงร้องโอ้กอ้ากกระโต๊กกระต๊ากของไก่เหล่านั้น แล้วเสียงก็เงียบหายไป...

ชายสองคนเดิม เดินออกมาพาหมูตัวนั้นเข้าไปในโกดัง ไม่กี่อึดใจเสียงกรีดร้องแหลมอันเปรี๊ยบอย่างเจ็บปวดรวดร้าวของหมูตัวนั้นได้ดังออกมา เสียงนั้นแหลมกังวาลบาดลึกเข้าขั้วหัวใจ ก่อนที่จะหายเงียบไปตลอดกาล แล้วชายหน้าเดิมสองคน เดินออกมาจากโกดัง ต้อนวัวตัวนั้นเข้าไปในโกดัง ก่อนที่เสียงแผดร้องของวัวตัวนั้นจะดังออกมาสนั่นหวั่นไหว สักพักเสียงนั้นก็เบาลงและเงียบไปเช่นเคย...

เหล่าตั๊กแตนต่างก็รู้ชะตากรรมของตัวเอง หลายตัวจิตตกและเศร้าหมอง เพราะอีกไม่นานก็คงได้ไปแด๊นซ์อยู่ในกะทะ และถูกย่อยอยู่ในท้องของมนุษย์ พลันชายสองคนเดินออกมา ตรงมาที่ถุงตาข่ายใส่ตั๊กแตน ชายคนนึงบอกว่า 

"เฮ้ย! ตั๊กแตนล็อตนี้กูจะเอาไปปล่อยนะโว้ย ช่วงนี้ตั๊กแตนล้นตลาด"

"เอ่อ ก็ได้ ให้มันไปออกลูกออกหลานกันก่อน เดี๋ยวค่อยจับมาใหม่"

หมู่ตั๊กแตนได้ยินบทสนทนานั้นก็พากันดีใจ ดิ้นพล่านไชโยโห่ร้องฉลองชัยที่ได้รอดตายแบบไม่คิดไม่ฝันมาก่อน พวกตั๊กแตนวัยรุ่นหนุ่มสาวก็เล็งกันไว้แล้วว่า เมื่อถูกปล่อยแล้วจะไปฟีชเจอริ่งผสมพันธุ์กันที่ไหน บางกลุ่มก็เมาส์มอยกันว่า เมื่อรอดแล้วจะไปเล่าประสบการณ์เฉียดตายนี้ให้พรรคพวกที่บ้านฟัง บางตัวเตรียมนัดเพื่อนเย็นนี้จะไปฉลองกันที่ไหนดี เสียงอื้ออึงในถุงตาข่าย ทุกตัวต่างสดใสร่าเริง ดิ้นพล่าน ระรี่ระริก เหมือนได้เกิดใหม่

ระหว่างที่เหล่าตั๊กแตนกำลังบันเทิงระเริงใจอยู่นั้น พลันมีแสงวาบซาบซ่าเจิดจ้าผ่าเข้ามาในหมู่ตั๊กแตนอย่างไม่ทันตั้งตัว  แล้วทุกตัวก็กรอบเกรียม ลอยอยู่ในน้ำมันเหลืองอร่าม ส่งกลิ่นหอมยั่วยวน

ชายคนหนึ่งพูดกับอีกคนหนึ่งว่า

"เดี๋ยวมึงลองชิมดูนะว่าอร่อยไหม ที่เตรี๊ยมกันเมื่อกี้ มันเป็นเคล็ดลับ ทำให้พวกมันคิดว่ารอดตาย แล้วพวกมันก็จะอารมณ์ดีระรี่ระริก”

“ทอดตอนพวกมันอารมณ์ดีนี่แหละ มันจะอร่อยมาก อย่าไปบอกใครนะโว้ย..."

อย่าไปบอกใครนะโว้ย...