Note : it’s so good if you’re a cat-lover
Relationship : Jooheon X Changkyun
Date : 13/4/18
Twitter : @fallinforyuu
#บันทึกจูเอ็ม



‘วิธีเลี้ยงแมวให้อยู่นิ่งๆ’

‘วิธีสอนแมวให้เลิกขี้งอน’

‘วิธีสอนแมวไม่ให้มาวอแว’

‘วิธีสอนแมวให้เลิกขี้อ้อน’

‘วิธีหลอกแมวไปทิ้งแบบแนบเนียน’

จูฮอนย่นหัวคิ้วเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของเดือน เขาเอาแต่พิมพ์คำค้นหาเถือกๆนี้มาหลายวัน ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าชีวิตจะต้องมาค้นหาวิธีตลกๆอะไรแบบนี้ด้วย

ถ้าไม่บังเอิญไปเก็บแมวที่บาดเจ็บมาเลี้ยงไว้ล่ะนะ

“ย๊า!!!อย่าเพิ่งมาวอแวฉันได้มั้ย”

อีจูฮอนก้มลงมองแมวสีขาวที่กำลังซุกไซร้กับขาเขาเหมือนกับเขาให้กำเนิดมันมา ใจจริงแค่อยากจะเอามารักษาให้หายแล้วก็จะไปปล่อยไว้ที่เดิม ทว่าเมื่อเขาบอกกับแมวน้อยว่า ‘กำลังจะเอาไปปล่อยนะ ดูแลตัวเองดีๆและอย่าเจ็บอีก ฉันไม่อยากเจอนายอีกแล้ว’ เหมือนคนบ้าที่ทำเหมือนกับสัตว์จะเข้าใจในภาษามนุษย์ แต่เมื่อเขาพูดจบ แมวน้อยก็วิ่งกรูไปหลบอยู่ใต้ตู้เสื้อผ้าของเขาทันที พยายามจะลากออกมาหลายหน แต่ก็เท่านั้น ทั้งหมดที่ได้มาก็แค่รอยข่วนเป็นทางยาวเท่านั้น

“เมี๊ยว..”

อ้อนหรอ? อีจูฮอนคิดในใจพลางสบตากับดวงตากลมโตคู่นั้น และเขาก็เหมือนคนบ้าเลยที่มักจะคิดอยู่เรื่อยๆเลยว่าเจ้าแมวตัวนี้มันเข้าใจที่เขาพูดจริงๆ

มันค่อนข้างที่จะบ่อยที่เวลาเขาพูดอะไรไปแล้วเจ้าแมวมักจะทำตามบ่อยๆเช่น ตอนที่เขาเข้าห้องน้ำ ด้วยความที่ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดเลยชินที่จะงับประตูไว้เฉยๆแทนการล็อค และเจ้าแมวก็ชอบซนดันประตูเข้ามามองเขานั่งปล่อยปุ๋งๆหน้าตาเฉย แต่ถ้าบอกว่าให้ออกไปก่อน ทำธุระอยู่ เจ้าแมวก็จะเอียงคอไปมาสองสามทีและก็เดินออกไปเหมือนตอนที่มาหน้าตาเฉยเหมือเดิม ตอนที่เขาจะนอนก็ชอบมานอนบนเตียงด้วยใกล้ๆ พอบอกว่าให้มานอนใกล้ๆจะได้ห่มผ้าด้วย เจ้าแมวก็แค่ร้องเมี๊ยวๆเหมือนเข้าใจ แล้วก็เข้ามานอนซบแขนเขาพร้อมกับคลุมด้วยผ้าห่มผืนอุ่นผืนเดียวกับเขา

“ถุงสุดท้าย หมดแล้ว” อีจูฮอนถือถุงอาหารที่มีอาหารเหลือเพียงก้นถุง ในมือก็จิ้มๆพุงน้อยนิ่มๆที่ดูออกได้อย่างชัดเจนว่ามันอ้วนขึ้นกว่าตอนแรกๆที่เจอเยอะเลย

“เมี๊ยว”

“หมดแล้วก็คือฉันจะปล่อยนายไปแล้ว นายวุ่นวายน่ะรู้ตัวใช่มั้ย” อีจูฮอนพูดพลางเทอาหารลงจานเซรามิกที่เบิกตรงมาจากห้องครัวของเขาเอง เขาพูดสารพัดว่าเจ้าแมวเป็นปัญหาให้เขาขนาดไหน ทั้งรบกวนชีวิตชายโฉดที่ต้องนอนดูบอลชิลๆ หรือเล่นเกมส์จอยจนตาแฉะ กลับต้องมาเทอาหารให้ คอยอาบน้ำและพูดคนเดียวเหมือนคนใกล้บ้าไปทุกวัน

เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าเจ้าแมวขี้งอนของเขาหนีไปหลบอยู่ที่ไหนสักที่ตั้งแต่เขาบอกว่าจะเอาไปปล่อยคำแรกแล้ว

“เอาแต่ใจจังโว้ยยยยยยยยยย” ฝ่ามือหนาขยุ้มเส้นผมบนหัวจนผมยุ่งเหมือนศาสตราจารย์ในการ์ตูนที่ทดลองสารเคมีแล้วระเบิดใส่หน้าก็ไม่ปาน

“เออขอโทษ ไม่ปล่อยก็ได้วะ แต่ถ้าอยู่ก็ช่วยทำงานบ้าน กวาดห้องถูห้องบ้างสิโว้ย อยู่ฟรีกินฟรีแบบนี้มันมีที่ไหนกัน คนก็ต้องกินต้องใช้นะ ออกมาได้แล้ว” โอเคบางทีถ้ามีคนบอกว่าจูฮอนบ้าไปแล้ว ตอนนี้เขาก็จะเชื่ออย่างสุดใจ

จูฮอนไม่ได้ออกตามหาแต่ใช้เสียงเรียกหาแทน เชื่อว่าอีกสักพักเจ้าแมวก็คงโผล่หน้าอ้วนๆมาให้เขาเห็นเอง

สองสามนาทีให้หลัง จูฮอนก้มลงมองขาตัวเองที่มีก้อนขาวๆมาวอแวเขาเหมือนเดิม เขาอุ้มมันขึ้นมาอยู่บนตัก อยากจะตีสักทีที่มีนิสัยขี้งอนแบบนี้ ถ้าเป็นคนก็คงจะน่ารำคาญน่าดู เขาคงไม่มีเวลามาตามง้อทั้งวันได้ แต่ติดตรงที่เจ้านี่มันเป็นสัตว์ไง พอเห็นก้นอ้วนๆเดินตูดงอนก้นบิดเดินออกไปแล้วมันก็อดขำไม่ได้

“ไม่ปล่อยโอเคมั้ย ไม่ปล่อยแล้ว ขี้งอนจริงๆเลยนะนาย เย็นนี้จะไปซื้ออาหารให้ใหม่ อยากไปด้วยปะ”

“เมี๊ยว”

“เออให้มันได้อย่างนี้ แมวผีปะเนี่ย ทำไมเข้าใจที่ฉันพูดด้วยวะ”

“เมี๊ยว”

“แมวผี”

“…”

“แมวผี”

ปบ!!!

“โอ๊ย!!! แค่นี้ต้องตะปบเลยหรอวะ” จูฮอนปล่อยแมวอ้วนลงพื้น หน้าตาแมวอ้วนดูนิ่งราวกับสะใจที่เอาคืนเขาได้ จูฮอนเดินไปในห้องนอน ตั้งท่าจะปิดประตูใส่เจ้าแมว และไม่ลืมที่จะทิ้งคำพูดไว้ให้แมวอ้วนหงุดหงิดไว้

“แมวผี! แบร่!”

ปัง!!!!

Cat Part

‘ว่าคนอื่นแล้วหนี..’
‘มนุษย์ อ่อน…’

End Cat Part

ครึ่งชั่วโมงก็เกินพอที่คนอย่างอีจูฮอนจะมาอยู่ในที่แบบนี้ ตอนนี้เขาหงุดหงิดจนอยากจะบีบเจ้าแมวตัวอ้วนที่กำลังเดินนำเขาไปไม่หยุด

“ซักทีเถอะเจ้าแมว ซักที.. เห็นใจฉันก็ได้” จูฮอนโอดครวญ หวังว่าเจ้าแมวจะเดินเข้าไปเอาเท้าแตะๆอาหารสักยี่ห้อ

จูฮอนไม่รู้ว่าอาหารแบบไหนเหมาะกับสัตว์แบบไหน เขาแค่บอกกับเจ้าแมวตั้งแต่บนรถว่าจะให้เลือกเอง ให้แตะๆอันที่ชอบแล้วจะซื้อให้ และเจ้าแมวก็ให้ความร่วมมือโดยการร้องเมี๊ยวตอบรับ

แต่ดูตอนนี้สิ เหมือนเจ้าอ้วนกำลังเอาคืนจูฮอนที่เขามักจะบอกเจ้าแมวว่าทั้งอ้วน ทั้งน่ารำคาญและวุ่นวายโดยการให้เขาเดินตามต้อยๆเหมือนลูกกระจ๊อกแบบนี้อยู่ร่วมครึ่งชั่วโมง

“เมี๊ยว” จูฮอนละสายตาจากสิ่งอื่นไปมองตามเสียง เจ้าแมวอ้วนเรียกเขาและเอาเท้าอ้วนแตะถุงอาหารยี่ห้องหนึ่ง

หน้าถุงมันเขียนว่า ‘อาหารเม็ดรสพิซซ่า’

แหม ขอแซวได้ปะเนี่ย เป็นแมวแต่อยากมากินอาหารเหมือนคน พิซซ่าด้วยสิ แคลลอรี่เพียบเลยน้า ตอนนี้ก็อ้วนจะตายอยู่ละ ถ้ากินไอ่นี่ไปอีกนี่เขาต้องซื้ออีกห้องไว้ให้เจ้าอ้วนอยู่ตัวเดียวเลยปะเนี่ย..

ใช่ครับ...

ทั้งหมดคือที่ผมอยากพูดแต่ทำได้แค่คิด ตอนนี้ทำได้แค่แบกถุงหนักเป็นกิโลๆไปจ่ายเงินเท่านั้น ขืนพูดไปบางทีเจ้าแมวอาจจะฉกกุญแจรถผมไปแล้วขับกลับคอนโดเอง และทิ้งผมไว้ที่นี่ ฟังดูอนาถนะครับ ว่ามั้ย..

โอ๊ยชีวิตผมหมดความคูลแล้ว อะไรลิขิตให้ผมมาเดินทางนี้นะ ทางที่ต้องง้อแมวและแบกอาหารรสพิซซ่านี้..

“เป็นไง เวิร์คปะ มันแบบฮาวายเอี้ยนหรือว่าซีฟู้ดค็อกเทลอะ เลี่ยนมะ ถ้ากินเยอะๆมันจะเลี่ยนๆนิด..อ่าวเห้ย ไปไหนอะ” อีจูฮอนมองแมวอ้วนที่กินพิซซ่าเสร็จแล้วตามด้วยน้ำเปล่า และเดินห่างออกไปหน้าตาเฉย แบบนี้มันหาเรื่องกันชัดๆ พออิ่มแล้วก็เมินสินะ นังอ้วน!

“ออกไปก่อนได้ปะ เช้านี้อยากใช้ชีวิตแบบชายโฉดอะ ไม่อยากเห็นอะไรอ้วนๆ” จูฮอนใช้เท้าเขี่ยสิ่งมีชีวิตอ้วนๆที่กำลังพยายามปลุกเขาให้ลุกออกจากที่นอน

“เห้ยพูดไม่รู้เรื่องไงวะ เดี๋ยวเอาไปปล่อยแม่ง.. โอ๊ย! แมวผี! ปล่อยโว้ย!!!” ถ้าเปรียบเป็นหนังสักเรื่อง เรื่องนี้ก็คงจะเป็นทอมแอนด์เจอรี่ จูฮอนคือทอม ที่ตัวใหญ่กว่าแต่ก็มักจะโดนเจ้าตัวจิ๋วอย่างเจอรรี่ ที่เหมือนกับแมวอ้วนตอนนี้ที่มักจะแกล้งเขาไปทุกๆวัน

“เกงในยาน”

“เมี๊ยว”

“รับผิดชอบปะ”

“…”

“เล็บก็ยาวอะมาดึงเกงในคนอื่นงี้ได้ไงวะ หิวก็บอกดีๆดิ ใครจะไปเข้าใจวะ” เจ้าแมวอ้วนที่ได้กินอาหารเช้าเรียบร้อยมาฟังคำบ่นกระปอดกระปอดหน้าตาเฉยราวกับไม่รู้สึกผิด มองคนใจดีที่เก็บเขามา มือหนึ่งที่กำลังแปรงฟันและใช้แปรงฟันนั่นแหละชี้หน้าเขาขณะบ่น และอีกมือหนึ่งก็จับขอบกางเกงในไว้ไม่ให้มันร่นลง

“เมี๊ยววว..”

“เอออ้อนเก่ง อ้อนเข้าไป ทำอารมณ์เสียทีก็อ้อนที บอกจะปล่อยก็งอน ไม่ตื่นมาให้กินข้าวก็โดนดึงกางเกงในยาน เออดี ดีมาก” จูฮอนบ้วนปากและเดินเข้าไปในห้องเพื่อที่จะเปลี่ยนกางเกงในโดยที่มีเจ้าอ้วนเดินตามมาต้อยๆ

“จะดูปะ เปลี่ยนกางเกงในอะ” โอเค เขาบ้าไปแล้วแน่ๆร้อยเปอร์เซ็น เขาเอี้ยวตัวมามองแมวอ้วนและถามแบบกวนๆไม่ได้หวังอะไรมาก แต่แค่อยากระบายความหงุดหงิดที่กางเกงในตัวเก่งเขายานด้วยการกวนกลับเฉยๆ และแมวอ้วนก็ไม่ได้ออกไปไหน ทว่าเพียงเปลี่ยนทิศทางการนั่งให้หันไปอีกฝั่งราวกับไม่อยากเห็นอะไรที่จะขย้อนพิซซ่าที่เพิ่งกินไปเมื่อครู่

แมวผี.. 

จูฮอนไม่วายแอบด่าในใจ

“หมอว่าใกล้หายสนิทแล้วนะ คุณดูแลแผลได้สะอาดมาก แถมยังอ้วนกว่าตอนมาแรกๆอีกด้วย”

“คึ..อ้วนจริงครับ กินอาหารเม็ดรส…เอ่อ ครับคงเพราะแผลใหล้หายแล้วเลยกินเก่งขึ้น แหะๆ” อีจูฮอนที่กำลังจะเม้าเรื่องอาหารที่เจ้าแมวอ้วนมันเลือกแต่ก็ต้องหุบปากเงียบไปก่อนเมื่ออุ้งเท้าขาวๆอ้วนๆมาวางไว้เบาๆบนต้นแขนเขา กรงเล็บที่พร้อมจะเชือดเขาทุกเมื่อแบบนั้น จูฮอนเจ็บแล้วจำเหลือเกิน

“ครับก็คิดว่าคงไม่ต้องมาคลินิกอีกแล้ว คิดว่าพรุ่งนี้คงจะหายสนิทแล้ว”

จูฮอนอุ้มแมวอ้วนที่มีหน่วยน้ำหนักเป็นตันขึ้นรถและกลับคอนโด ตอนนี้ก็เกือบสองเดือนแล้วที่ได้อยู่ด้วยกัน ถือว่านานมากสำหรับเขา ไม่รู้จะอยู่ด้วยกันไปได้อีกนานแค่ไหน เจ้าแมวอ้วนดูรู้มากขึ้นทุกวัน บางทีถ้าผมหายไปก็ขอให้เดาไว้เลยว่าเจ้าอ้วนนี่มันเก็บผมไปแล้ว

“จะทำงาน ไม่ต้องมายุ่ง” เป็นอีกครั้งที่เขาไล่แมวอ้วนให้ถอยห่างออกไป ตอนนี้จูฮอนกำลังทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เวลาตีสองแล้ว เจ้าแมวอ้วนควรจะนอนได้แล้วหลังจากรบกับเขามาทั้งวัน

“เมี๊ยว”

“อีกแปปเดียว ไม่ต้องดึงได้มั้ยวะ เกงจะเป็นรู” จูฮอนปัดขาอ้วนที่กางเล็บเกี่ยวขาเกงกางนอนเขาเหมือนให้ไปนอนด้วยกันเหมือนทุกวัน

“อีกประมาณยี่สิบนาทีคงจะเสร็จละ จะนอนปะ”

“เมี๊ยว”

“งั้นนอนนี่ละกัน ต้องเอาผ้าห่มปะเนี่ย ไม่ต้องหรอกมั้ง ไขมันเป็นชั้นเลย”

“…”

“แน๊ มีมองตาขวาง ถ้าไม่ได้มาในร่างแมวนี่นึกว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรนะเนี่ย” อีจูฮอนอุ้มแมวอ้วนให้เข้าไปในเสื้อเขา ให้หัวอ้วนๆพิงอกเขาไว้ อยู่ข้างในเพื่อที่จะให้ความอบอุ่นและให้มันนอนไปด้วย

นานแค่ไหนไม่รู้ที่เขานอนอยู่บนเก้าอี้เลื่อนเบาะนุ่มแทนที่จะได้นอนบนเตียงนุ่มๆ คงเพราะไม่อยากให้เจ้าแมวอ้วนสะดุ้งตื่นละมั้ง

“อือ..อ้วน หนักขึ้นปะเนี่ย พิซซ่าทำพิษละมั้ยล่ะ” จูฮอนถามทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้น เขาไม่ต้องลืมตาเมื่อมองคู่สนทนา ไม่ต้องรอคำตอบเหมือนคุยกับคน บางทีเขาแค่อยู่มุมไหนสักมุมของห้องแล้วก็บ่นขิงข่าไปเรื่อยๆก็ไม่มีใครว่า แต่รับรู้แน่ๆว่าเจ้าอ้วนกำลังฟังอยู่

แต่เหมือนคราวนี้พิซซ่ากำลังเล่นงานเจ้าอ้วนและเขาจริงๆนะ ให้นอนทับไม่กี่ชั่วโมงเองเริ่มปวด.. เอว.. แล้ว..

"...” ไม่มีคำพูดใดๆเมื่อลืมตาขึ้นมา เจ้าอ้วนหายไป แต่มีบางอย่างมาแทนที่ บางอย่างที่เป็นสาเหตุให้เขาปวดเอวในวันนี้

เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักกว่าเจ้าอ้วนมาก ผิวบางขาวใสราวกับสำลีกีบชุดไหมพรมสีขาวที่แทบจะกลืนไปกับผิว ขาเนียนนุ่มที่กำลังคร่อมตักเขาอยู่อย่างน่าหวาดเสียว ปากเล็กจิ้มลิ้มสีชมพูนั่น ตากลมโตเหมือนเจ้าอ้วน

น่ารัก..

ใช่น่ารักจริงๆ เด็กผู้ชายแน่ๆแต่แวบแรกก็เผลอคิดไปว่าอาจจะเป็นผู้หญิง แต่ช่างเถอะ เด็กนี่คือใคร.. น่ารักเกินกว่าเด็กผู้หญิงที่เคยเห็นมาก่อนเสียอีก

เขาเหลือบมองปลอกคอบนคอขาวเนียนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หรือเคยใส่ให้เจ้าอ้วนมาก่อน เป็นแผ่นเหล็กบางๆสลักชื่อไว้ว่า

‘CHANGKYUN’

“หวัดดีมนุษย์ เราเอง”

“…”

“ทำหน้าตลกจัง.. แล้วเราก็ไม่ได้อ้วนด้วย:-)”



ENDส่งฟีดแบค ติ&ชม ได้ที่ #บันทึกจูเอ็ม ในทวิตค่ะ
สุขสันต์วันเกิดพี่แนนเนะคะ เป็นพี่ที่น่ารักเสมอตั้งแต่ได้รู้จักเลยยย HBD TO @escape_G <3