"ก่อนตาย.. ย่าแค่อยากอุ้มเหลน" คำพูดลอยๆกึ่งคำพูดประกาศิตจากคุณย่า ผู้เป็นใหญ่ในบ้าน พูดต่อหน้าคนในครอบครัว ซึ่งทุกคนก็ให้ความร่วมมือกันอย่างดี โดยการมองไปที่ 'อี จูฮอน และ อิม ชางกยุน' คู่รักข้าวใหม่ปลามัน ที่เพิ่งถูกจับคลุมถุงชนไปเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว

.

.

"จูฮอน"

"เอม"

ทั้งคู่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกันหลังจากนั่งเงียบใส่กันมาสักพัก ยอมรับว่าคิดหนักเมื่อฟังเรื่องคำขอจากคุณย่า จูฮอนกับเอม เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก แต่เอมอายุน้อยกว่าจูฮอนเกือบสองปี ทั้งคู่ให้ความรักแบบเพื่อนมาตลอด ไม่เคยรู้เลยว่าถูกจับให้คู่กันมาตั้งแต่เด็กเพื่อที่จะต้องมาแต่งงานกันในตอนโต

"เอมพูดก่อนก็ได้" 

"คือเรายังเรียนอยู่" เอมเรียนปีสี่ส่วนจูฮอนจบไปเมื่อสองปีที่แล้ว จริงๆก็คือกลัว แต่ไม่รู้จะพูดอะไร

"ม๊าเราบอกว่าผู้ชายท้อง ท้องจะไม่ค่อยโตอ่ะ" จริงๆจูฮอนโดนพูดกรอกหูเรื่องนี้มาตั้งแต่ยังไม่ได้แต่ง คิดไว้แล้วว่าสักวันมันก็คงต้องเกิดเรื่องแบบนี้

"แล้วต้องทำยังไงบ้าง.." ส่วนด้านของชางกยุนก็โดนผู้ใหญ่ฝั่งตัวเองพูดกรอกหูว่ามีได้สักที เพราะอาการของคุณย่าก็เริ่มไม่ค่อยดี ถ้าได้อุ้มหลานก็คงจะมีกำลังใจขึ้นมาก

"คือเอาตรงๆมั้ย"

"เห้ย จูฮอน.."

"เห้ยๆๆไม่ใช่ๆๆๆ คือจะบอกว่าให้ถามตรงๆมั้ยงี้" จูฮอนโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน

"โอ๊ยตกใจหมด จูจะถามอะไรเรา"

จูฮอนหายใจเข้าเต็มปอด หลับตาสนิทและพูดรัวจนคนฟังเกือบจะฟังไม่ออก

"เอมเคยดูหนังผู้ใหญ่มั้ย!!" 

"จู!!! ถามอะไรเนี่ย!! เราไปอาบน้ำแล้ว!" ชางกยุนกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเข้าห้องน้ำเมื่อได้ยินคำถามน่าอายจากเพื่อน

และคืนนี้ทั้งคู่ก็ต่างคนต่างหลบตากัน นอนเตียงเดียวกันก็นอนคนละฝั่งติดขอบจนแทบจะหล่นลงเตียง ส่วนเรื่องมีลูกก็คงต้องเก็บพับกันไปก่อน

.

.

.

"หนึ่ง นอนเตียงเดียวกันในระยะปกติ

สอง นอนเตียงเดียวกันโดยที่ไม่มีหมอนข้างกั้น

สาม นอนเตียงเดียวกันโดยที่แขนสัมผัสกันนิดหน่อย

สี่ นอนเตียงเดียวกันโดยที่เริ่มกอดกันนิดๆ

ห้า นอนเตียงเดียวกันโดยที่กอดกันเต็มๆได้แล้ว

หก นอนเตียงเดียวกันโดยที่นอนหมอนใบเดียวกันได้

เจ็ด นอนเตียงเดียวกันโดยที่ต้องหอมแก้มและบอกฝันดีกันก่อนนอน

แปด นอนเตียงเดียวกันโดยที่ต้องทำใจไปด้วยว่าใกล้จะถึงวันนั้นแล้ว"

"จู..ต้องเพิ่มอะไรอีกมั้ยอ่ะ" ทั้งคู่มองแผนขั้นตอนที่ตกลงจะทำร่วมกันก่อนจะถึงวันนั้น

"เอมว่ามันพอดีรึยัง" 

"เอมก็ไม่รู้สิ"

"งั้นข้อนี้ก็เป็นขั้นสุดท้ายเลยแล้วกัน" 

"อือ.." เอมตอบเสียงสั่นไม่กล้าแม้แต่จะมองจูฮอนที่นั่งอยู่ข้างกาย มือก็ถือปากกาและเขียนข้อสุดท้ายลงไปว่า..

'เก้า นอนเตียงเดียวกันและสร้างเจ้าตัวน้อย'

.

.

.

"เรื่องที่ย่าขอไปถึงไหนแล้ว" ผู้เป็นย่าถามขึ้นเมื่อกำลังรับประทานอาหารเย็นกันอยู่

"เอ่อ..ใกล้แล้วครับย่า" จูฮอนตอบเสียงเบาท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักจากผู้ใหญ่ในบ้าน

"ไวๆหน่อยนะ กว่าจะตั้งท้องอีกตั้งเก้าเดือน ย่ากลัวรอไม่ไหว" 

"..."

"ไม่ต้องเครียดหรอก ย่าพูดไปงั้นแหละ แต่ถ้าจะง่ายๆหน่อยถึงวันนั้นหนูเอมก็มาหาย่าก่อนแล้วกัน"

"คุณย่าก็ คิก.." เสียงผู้ใหญ่ขำพากันทำเอาเด็กสองคนที่ถูกพูดถึงถึงกับกลืนข้าวไม่ลง

.

.

.

"เอม"

"จูฮอน"

เป็นอีกครั้งที่ทั้งคู่พูดพร้อมกัน แต่ครั้งนี้จะไม่ขอให้ใครได้พูดก่อนเพราะทั้งคู่รู้ว่าประโยคต่อไปที่จะพูดคืออะไร เช่น

"วันนี้ข้อสุดท้ายแล้ว/วันนี้ข้อสุดท้ายแล้ว" ทั้งจูฮอนและเอมก็อยากจะขำอยู่หรอก ที่ไม่ว่าผ่านไปกี่ปีก็มักจะคิดเหมือน ทำเหมือนกันอยู่บ่อยๆ แต่ครั้งนี้มันยากที่จะขำจริงๆ

"งั้นเราไปหาคุณย่าก่อนแล้วกัน"

"อืม"

สิบนาทีผ่านไป

ยวบ.. 

เอมนั่งลงข้างเตียงเมื่อเห็นจูฮอนกำลังนอนหันหลังไปอีกฝั่ง เป็นความเงียบที่ทั้งคู่รู้สึกว่ามันอึดอัดที่สุดตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา

"ย่าบอกอะไรเอมมา" จูฮอนถามทั้งๆที่ยังไม่หันหลังกลับมา

"ย่าหรอ.. ไม่บอกได้มั้ยอ่ะ" 

"อือ"

"จู.."

"เอมพร้อมมั้ย"

"ไม่รู้"

"เมื่อกี้เราไปดูหนังผู้ใหญ่มา.." จูฮอนพูดพลางหันกลับมาและค่อยๆดันเอมให้นอนลงบนเตียง พาตัวเองขึ้นไปคร่อมและลดช่องว่างลงโดยการใช้ศอกยันเตียงไว้แทนฝ่ามือ "เขาเริ่มกันที่ตรงนี้.."

(สามารถอ่านต่อได้เลยค่ะ หากไม่ต้องการอ่านส่วนคัท)

.

.

.

"เป็นไง หน้าตาดูอิ่มเอิบดีนะ" เป็นอีกครั้งที่คุณย่าชวนคุยเข้าเรื่องนี้ต่อหน้าคนในบ้าน

ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่อายที่จะพูดคุยกัน จูฮอนก็จะตอบไปแบบตรงๆ

"ก็..ดีครับ"

"มันดีจริงๆหรอลูก" คนในบ้านหูลุกฮือเมื่อได้ยินคำถามแบบนั้น "ย่าหมายถึง ทำหนูเอมเขาป่วยลงมากินข้าวไม่ได้ขนาดนั้น มันดีจริงๆหรอลูก อยากให้ย่าเข้าไปดูยัยหนูมันหน่อยมั้ย"

"ไม่เป็นไรครับ แหะๆ" 

"จ่ะๆแล้วแต่หลานแล้วกัน แต่อย่าลืมทำทุกวันล่ะ ผู้ชายมันติดยาก" เป็นประจำที่คุณย่ามักเรียกเสียงหัวเราะให้คนในครอบครัว แต่ทำไมครั้งนี้ต้องเป็นเรื่องแบบนี้ด้วย จูฮอนยิ้มเหยๆด้วยความเขิน นึกคาดโทษคุณย่าไว้ในใจที่สอนอะไรเอมมาก็ไม่รู้ ไม่งั้นเมื่อคืนก็จบแค่รอบเดียวแล้ว

.

.

.

"ไม่ได้หรอครับ.." น้ำเสียงออดอ้อนรอบที่ล้านของวันถามยามที่มือก็โอบอุ้มท้องอ่อนไว้หลวมๆ

"ไม่ได้! ลูกจะหลุด อื้อ.." เอมหันไปดุจูฮอนแต่ก็ถูกคนที่นั่งช้อนหลังอยู่ขโมยจูบไปดื้อๆ

"ก็เอมหวานแบบนี้ไง เลิกหวานดิจะไม่ขอ"

"ไม่เห็นหวานเลย จูอะคิดไปเอง"

"เอมหวาน"

"ไม่หวาน"

"เอมหวาน"

"ไม่หวาน"

"ดื้อ ลูกจูจะต้องดื้อเหมือนแม่แน่ๆ"

"ดื้อก็ไม่ต้องมากอดเลย" คนตัวเล็กทำท่าจะลุกแต่ก็ถูกมือหนารั้งไว้ให้นั่งลงที่เดิมบนตักกว้าง

"ไม่ดื้อก็ได้ๆ เอมน่ารักที่สุดแล้วเนอะ"

".."

"แต่น่ารักที่สุดตอนขึ้นให้จูอ่ะ"

"พี่จูฮอน!"

END

ส่งฟีดแบค ติ&ชม ได้ที่ #บันทึกจูเอ็ม ในทวิตค่ะ 
ฉากCUTเข้ามาขอในทวิตเราได้เลยนะคะ เมนชั่นหรือDMมาก็ได้ค่ะ