เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
fallinforyuufallinforyuu
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน when we both young
  • Note : Pregnant ,Changkyun
    Relationship : Jooheon X Changkyun
    Date : 14/12/17
    Twitter : @fallinforyuu
    #บันทึกจูเอ็ม



    "ที่เรียกมาก็ไม่มีอะไรมากมายหรอก" คุณย่าเริ่มบทสทนาเมื่อลูกๆหลานๆอยู่ครบหน้าครบตากัน เรื่องที่พูดก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรมาก แต่อยากจะให้ทุกคนได้รับฟังกัน

    "ก่อนตาย.. ย่าแค่อยากอุ้มเหลน" คำพูดลอยๆกึ่งคำพูดประกาศิตจากคุณย่า ผู้เป็นใหญ่ในบ้าน พูดต่อหน้าคนในครอบครัว ซึ่งทุกคนก็ให้ความร่วมมือกันอย่างดี โดยการมองไปที่ 'อี จูฮอน และ อิม ชางกยุน' คู่รักข้าวใหม่ปลามัน ที่เพิ่งถูกจับคลุมถุงชนไปเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว

    .
    .


    "จูฮอน"

    "เอม"

    ทั้งคู่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกันหลังจากนั่งเงียบใส่กันมาสักพัก ยอมรับว่าคิดหนักเมื่อฟังเรื่องคำขอจากคุณย่า จูฮอนกับเอม เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก แต่เอมอายุน้อยกว่าจูฮอนเกือบสองปี ทั้งคู่ให้ความรักแบบเพื่อนมาตลอด ไม่เคยรู้เลยว่าถูกจับให้คู่กันมาตั้งแต่เด็กเพื่อที่จะต้องมาแต่งงานกันในตอนโต

    "เอมพูดก่อนก็ได้" 

    "คือเรายังเรียนอยู่" เอมเรียนปีสี่ส่วนจูฮอนจบไปเมื่อสองปีที่แล้ว จริงๆก็คือกลัว แต่ไม่รู้จะพูดอะไร

    "ม๊าเราบอกว่าผู้ชายท้อง ท้องจะไม่ค่อยโตอ่ะ" จริงๆจูฮอนโดนพูดกรอกหูเรื่องนี้มาตั้งแต่ยังไม่ได้แต่ง คิดไว้แล้วว่าสักวันมันก็คงต้องเกิดเรื่องแบบนี้

    "แล้วต้องทำยังไงบ้าง.." ส่วนด้านของชางกยุนก็โดนผู้ใหญ่ฝั่งตัวเองพูดกรอกหูว่ามีได้สักที เพราะอาการของคุณย่าก็เริ่มไม่ค่อยดี ถ้าได้อุ้มหลานก็คงจะมีกำลังใจขึ้นมาก

    "คือเอาตรงๆมั้ย"

    "เห้ย จูฮอน.."

    "เห้ยๆๆไม่ใช่ๆๆๆ คือจะบอกว่าให้ถามตรงๆมั้ยงี้" จูฮอนโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน

    "โอ๊ยตกใจหมด จูจะถามอะไรเรา"

    จูฮอนหายใจเข้าเต็มปอด หลับตาสนิทและพูดรัวจนคนฟังเกือบจะฟังไม่ออก

    "เอมเคยดูหนังผู้ใหญ่มั้ย!!" 

    "จู!!! ถามอะไรเนี่ย!! เราไปอาบน้ำแล้ว!" ชางกยุนกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเข้าห้องน้ำเมื่อได้ยินคำถามน่าอายจากเพื่อน

    และคืนนี้ทั้งคู่ก็ต่างคนต่างหลบตากัน นอนเตียงเดียวกันก็นอนคนละฝั่งติดขอบจนแทบจะหล่นลงเตียง ส่วนเรื่องมีลูกก็คงต้องเก็บพับกันไปก่อน


    .
    .
    .


    "หนึ่ง นอนเตียงเดียวกันในระยะปกติ
    สอง นอนเตียงเดียวกันโดยที่ไม่มีหมอนข้างกั้น
    สาม นอนเตียงเดียวกันโดยที่แขนสัมผัสกันนิดหน่อย
    สี่ นอนเตียงเดียวกันโดยที่เริ่มกอดกันนิดๆ
    ห้า นอนเตียงเดียวกันโดยที่กอดกันเต็มๆได้แล้ว
    หก นอนเตียงเดียวกันโดยที่นอนหมอนใบเดียวกันได้
    เจ็ด นอนเตียงเดียวกันโดยที่ต้องหอมแก้มและบอกฝันดีกันก่อนนอน
    แปด นอนเตียงเดียวกันโดยที่ต้องทำใจไปด้วยว่าใกล้จะถึงวันนั้นแล้ว"


    "จู..ต้องเพิ่มอะไรอีกมั้ยอ่ะ" ทั้งคู่มองแผนขั้นตอนที่ตกลงจะทำร่วมกันก่อนจะถึงวันนั้น

    "เอมว่ามันพอดีรึยัง" 

    "เอมก็ไม่รู้สิ"

    "งั้นข้อนี้ก็เป็นขั้นสุดท้ายเลยแล้วกัน" 

    "อือ.." เอมตอบเสียงสั่นไม่กล้าแม้แต่จะมองจูฮอนที่นั่งอยู่ข้างกาย มือก็ถือปากกาและเขียนข้อสุดท้ายลงไปว่า..

    'เก้า นอนเตียงเดียวกันและสร้างเจ้าตัวน้อย'

    .
    .
    .

    "เรื่องที่ย่าขอไปถึงไหนแล้ว" ผู้เป็นย่าถามขึ้นเมื่อกำลังรับประทานอาหารเย็นกันอยู่

    "เอ่อ..ใกล้แล้วครับย่า" จูฮอนตอบเสียงเบาท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักจากผู้ใหญ่ในบ้าน

    "ไวๆหน่อยนะ กว่าจะตั้งท้องอีกตั้งเก้าเดือน ย่ากลัวรอไม่ไหว" 

    "..."

    "ไม่ต้องเครียดหรอก ย่าพูดไปงั้นแหละ แต่ถ้าจะง่ายๆหน่อยถึงวันนั้นหนูเอมก็มาหาย่าก่อนแล้วกัน"

    "คุณย่าก็ คิก.." เสียงผู้ใหญ่ขำพากันทำเอาเด็กสองคนที่ถูกพูดถึงถึงกับกลืนข้าวไม่ลง

    .
    .
    .

    "เอม"

    "จูฮอน"

    เป็นอีกครั้งที่ทั้งคู่พูดพร้อมกัน แต่ครั้งนี้จะไม่ขอให้ใครได้พูดก่อนเพราะทั้งคู่รู้ว่าประโยคต่อไปที่จะพูดคืออะไร เช่น

    "วันนี้ข้อสุดท้ายแล้ว/วันนี้ข้อสุดท้ายแล้ว" ทั้งจูฮอนและเอมก็อยากจะขำอยู่หรอก ที่ไม่ว่าผ่านไปกี่ปีก็มักจะคิดเหมือน ทำเหมือนกันอยู่บ่อยๆ แต่ครั้งนี้มันยากที่จะขำจริงๆ

    "งั้นเราไปหาคุณย่าก่อนแล้วกัน"

    "อืม"

    สิบนาทีผ่านไป

    ยวบ.. 

    เอมนั่งลงข้างเตียงเมื่อเห็นจูฮอนกำลังนอนหันหลังไปอีกฝั่ง เป็นความเงียบที่ทั้งคู่รู้สึกว่ามันอึดอัดที่สุดตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา

    "ย่าบอกอะไรเอมมา" จูฮอนถามทั้งๆที่ยังไม่หันหลังกลับมา

    "ย่าหรอ.. ไม่บอกได้มั้ยอ่ะ" 

    "อือ"

    "จู.."

    "เอมพร้อมมั้ย"

    "ไม่รู้"

    "เมื่อกี้เราไปดูหนังผู้ใหญ่มา.." จูฮอนพูดพลางหันกลับมาและค่อยๆดันเอมให้นอนลงบนเตียง พาตัวเองขึ้นไปคร่อมและลดช่องว่างลงโดยการใช้ศอกยันเตียงไว้แทนฝ่ามือ "เขาเริ่มกันที่ตรงนี้.."


    (สามารถอ่านต่อได้เลยค่ะ หากไม่ต้องการอ่านส่วนคัท)

    .
    .
    .

    "เป็นไง หน้าตาดูอิ่มเอิบดีนะ" เป็นอีกครั้งที่คุณย่าชวนคุยเข้าเรื่องนี้ต่อหน้าคนในบ้าน

    ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่อายที่จะพูดคุยกัน จูฮอนก็จะตอบไปแบบตรงๆ

    "ก็..ดีครับ"

    "มันดีจริงๆหรอลูก" คนในบ้านหูลุกฮือเมื่อได้ยินคำถามแบบนั้น "ย่าหมายถึง ทำหนูเอมเขาป่วยลงมากินข้าวไม่ได้ขนาดนั้น มันดีจริงๆหรอลูก อยากให้ย่าเข้าไปดูยัยหนูมันหน่อยมั้ย"

    "ไม่เป็นไรครับ แหะๆ" 

    "จ่ะๆแล้วแต่หลานแล้วกัน แต่อย่าลืมทำทุกวันล่ะ ผู้ชายมันติดยาก" เป็นประจำที่คุณย่ามักเรียกเสียงหัวเราะให้คนในครอบครัว แต่ทำไมครั้งนี้ต้องเป็นเรื่องแบบนี้ด้วย จูฮอนยิ้มเหยๆด้วยความเขิน นึกคาดโทษคุณย่าไว้ในใจที่สอนอะไรเอมมาก็ไม่รู้ ไม่งั้นเมื่อคืนก็จบแค่รอบเดียวแล้ว

    .
    .
    .

    "ไม่ได้หรอครับ.." น้ำเสียงออดอ้อนรอบที่ล้านของวันถามยามที่มือก็โอบอุ้มท้องอ่อนไว้หลวมๆ

    "ไม่ได้! ลูกจะหลุด อื้อ.." เอมหันไปดุจูฮอนแต่ก็ถูกคนที่นั่งช้อนหลังอยู่ขโมยจูบไปดื้อๆ

    "ก็เอมหวานแบบนี้ไง เลิกหวานดิจะไม่ขอ"

    "ไม่เห็นหวานเลย จูอะคิดไปเอง"

    "เอมหวาน"

    "ไม่หวาน"

    "เอมหวาน"

    "ไม่หวาน"

    "ดื้อ ลูกจูจะต้องดื้อเหมือนแม่แน่ๆ"

    "ดื้อก็ไม่ต้องมากอดเลย" คนตัวเล็กทำท่าจะลุกแต่ก็ถูกมือหนารั้งไว้ให้นั่งลงที่เดิมบนตักกว้าง

    "ไม่ดื้อก็ได้ๆ เอมน่ารักที่สุดแล้วเนอะ"

    ".."

    "แต่น่ารักที่สุดตอนขึ้นให้จูอ่ะ"

    "พี่จูฮอน!"



    END
    ส่งฟีดแบค ติ&ชม ได้ที่ #บันทึกจูเอ็ม ในทวิตค่ะ 
    ฉากCUTเข้ามาขอในทวิตเราได้เลยนะคะ เมนชั่นหรือDMมาก็ได้ค่ะ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
ffaithsky (@ffaithsky)
ฮื่อออออ คาแรกเตอร์แบบน่ารักมาก ๆ เลยค่าาา น้องเอมแบบว้อยยยยยยยย ต้องยกความดีความชอบให้คุณย่าอ่ะเอาจริง สอนแต่ละอย่างนี่ใช้งานได้ดีทั้งนั้น ขำพี่จูฮอนตอนถามว่าเอมทำไม่เป็นจริงดิ 5555555555 พี่คะ!! น่ารักมาก ๆ เลยค่า น่ารักจริง ๆ