"คุณจูฮอน.. ผมทำมะ..ไม่เป็น" คนตัวเล็กพูดพร้อมสะอื้น

ชางกยุนคงจะคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะดูน่าสงสารสินะ เปล่าเลย.. สำหรับจูฮอนแล้วมันน่ารำคาญมากกว่า

จูฮอนรูดซิบกางเกงขึ้นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ หยิบเสื้อโค๊ทที่เพิ่งถอดออกตอนเข้าบ้านไม่ถึงชั่วโมง

"คุณจะไปไหน" ชางกยุนปาดน้ำตาและถามคนที่มักจะอารมณ์เสียใส่เขาอยู่เสมอ

"ไปหาคนอื่น" จูฮอนตอบและยืนนิ่ง หวังว่าคนตัวเล็กจะรั้งเขาไว้บ้าง แต่ก็คิดผิด

"ผม.. ผมจะรอคุณนะ"

ชางกยุนน่าเบื่อเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ

ชางกยุนจากสกุล อิม อาศัยอยู่ภายในบ้านหลังใหญ่สกุล อี สกุลที่ใครๆก็เล่าขานกันว่าเป็นสกุลผู้ดี ร่ำรวยและเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวาง ใครๆก็หมายจะเข้ามาเป็นทองแผ่นเดียวกันกับครอบครัวนี้

แต่ไม่ใช่กับชางกยุน

เขาไม่ชอบที่ต้องมาอยู่ร่วมชายคากับใครก็ไม่รู้ที่ยังไม่รู้จักกันดีเลยด้วยซ้ำ แถมคนที่เขาได้มาอยู่ด้วยยังใจร้ายสุดๆเลยด้วย จูฮอนน่ะ ใจร้ายที่สุดแล้ว

'อยู่ๆไปก็รักกันเอง' คำพูดของผู้ใหญ่ทั้งสองฝั่งพูดมาแบบนี้ ชางกยุนก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นในสักวัน

"วันนี้คุณจูฮอนอยากกินอะไร ผมจะทำไว้ให้" ชางกยุนถามขึ้นก่อนจูฮอนจะขึ้นรถไปทำงาน

อยู่บ้านไปวันๆช่างน่าเบื่อเหลือเกิน หากได้ทำอาหารไว้รอคุณจูฮอนกลับมากินคงจะลดความเบื่อลงไปได้บ้าง

"ขอบใจนะ แต่ฉันไม่อยากกินอะไร"

"...ครับ"

ชางกยุนยิ้มรับและยืนรอให้รถเคลื่อนออกจากบ้านอย่างที่ทำเหมือนในทุกๆวัน

บางทีหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ก็คงจะบอกได้แล้วว่าทฤษฎีอยู่ๆกันไปก็รักกันเอง มันใช้ไม่ได้..

วันที่แสนธรรมดาของชางกยุนกำลังถูกใช้ไปโดยเปล่าประโยชน์ มือบางกดรีโมตไล่ช่องต่างๆในทีวีไปเรื่อยๆเพราะไม่รู้จะดูอะไรแล้ว หรือออกไปนั่งชิงช้าที่สวนหลังบ้านดีนะ

คนตัวเล็กรีบปิดทีวี ทว่ายังไม่ทันได้ลุกไปไหนเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

คุณจูฮอนโทรมาทำไมกัน ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมาสักครั้ง ทุกครั้งหากมีเรื่องอะไรก็จะโทรเข้าเครื่องแม่บ้าน แล้วให้แม่บ้านมาบอกเขาอีกที คิดเอาดูเถอะว่าจูฮอนก็เบื่อชางกยุนขนาดไหน

"ครับคุณจูฮอน"

(ทำอะไรอยู่)

"เอ่อ..ผมกำลังจะไปเดินเล่นที่สวนครับ"

(เย็นนี้ว่างมั้ย)

"ว่างครับ คุณจูฮอนอยากให้ผมทำอาหารให้หรอครับ"

(อืม) เมื่อได้ยินแบบนั้น ความน้อยใจเมื่อเช้าก็หายไป คนตัวเล็กยืนยิ้ม อยู่ๆใจก็ฟูขึ้นมาเหมือนดอกไม้ได้รับการรดน้ำ

"กินอะไรดีครับ ต้มหรือผัดดี หรือ.."

(อะไรก็ได้ ฉันมีแขกน่ะ จัดไว้ให้พอดีสำหรับสองคนพอนะ ทำให้สุดฝีมือล่ะ อย่าให้ฉันขายหน้า)

"..." ไม่ใช่อยากร่วมโต๊ะกับเขาหรอกหรอ ยังดีใจไม่ถึงหนึ่งนาทีเลยชางกยุน หวังจะได้รับความใจดีจากคุณจูฮอนหรอ รอไปอีกสิบปีเถอะ

ตกเย็น

อาหารหน้าตาน่ารับประทานมากมายวางเรียงรายบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ แต่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่กำลังนั่งทานและคุยกันอย่างสนุกสนานบนโต๊ะอาหาร คุณจูฮอน กับผู้หญิงสวยคนนั้น

"ช่วงนี้ทะเลาะกันหรอคะ" ป้าแม่บ้านถามขึ้น เราทั้งคู่อยู่ในห้องครัวที่กำลังมองดูจูฮอนและผู้หญิงคนนั้น

"เปล่าครับ" ชางกยุนไม่รู้จริงๆว่าทะเลาะเป็นยังไงเพราะก็ไม่เคยมีปากเสียงกันจริงๆจังสักที ส่วนมากแค่รู้สึกว่าไม่โอเคแล้วก็จะเงียบใส่กันไปเลย

"แล้วทำไมคุณจูฮอนพาผู้หญิงมาทานข้าวที่บ้าน แถมยังให้คุณชางกยุนเป็นคนทำอีก" นั่นสิ จริงๆจูฮอนอยากจะกินอะไรก็มักจะบอกแม่บ้านให้ทำไว้ แต่ครั้งนี้กลับเป็นคนโทรมาหาชางกยุนเอง

นี่เราทะเลาะกันอยู่รึเปล่านะ..

ด้วยความที่ไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นและก็หิวเกินกว่าจะรอใช้โต๊ะอาหารต่อ ชางกยุนจึงเลือกที่จะหยิบแซนวิซมาหนึ่งชิ้นและออกไปนั่งตากอากาศเย็นๆเล่นที่สวนหลังบ้านในเวลาหัวค่ำ

.

.

.

"ชางกยุน!!" 

"อ่าวพี่ฮยองวอน มีอะไรรึเปล่าครับ" ชางกยุนเดินไปชิดรั้วเพื่อที่จะได้คุยได้สะดวกๆ ส่งรอยยิ้มแสนหวานที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่ามันหวานขนาดไหน

"ไม่มีอะไรหรอก พี่มารดน้ำน่ะ เราล่ะออกมานั่งตากลมทำไมตอนนี้" 

"ไม่มีอะไรหรอกพี่ ผมอยากออกมาเปลี่ยนบรรยากาศเฉยๆครับ"

เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วดังต่อเนื่องโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังแอบมองอยู่ภายในบ้าน เจ้าตัวเล็กไม่มีทางรู้เลยว่าหลังจากนี้ตัวเองจะเจอกับอะไรบ้าง

.

.

.

"คุณจูฮอน.." ชางกยุนชะงักเมื่อสบกับนัยน์ตาดำสนิท รู้สึกแปลกใจหน่อยๆที่อาบน้ำเสร็จแล้วเปิดมาเจอคุณจูฮอนนั่งอยู่บนเตียงในห้องของเขา

"เมื่อเย็นไปไหนมา" จูฮอนถามเสียงเย็นราวกับน้ำแข็งทำเอาชางกยุนเสียวสันหลังวาบ อยู่ๆก็รู้สึกว่าผิดทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าทำอะไรผิด

"ผมไปนั่งเล่นที่สวนมา"

"แล้วทำไมไม่กินข้าว" เขาสังเกตด้วยรึไงว่าเขาไม่ได้กินข้าวน่ะ หรือแม่บ้านไปฟ้องเขากัน

"ผมกินก่อนหน้าคุณไปแล้ว"

"โกหก" 

อึก.. ทำไมกัน.. ทำไมอยู่ๆเขาก็เป็นแบบนี้ ว่างหรือว่าอยากหาเรื่องทะเลาะ แค่เอาผู้หญิงมาทานข้าวที่บ้านยังแกล้งเขาไม่พออีกรึไง ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรแต่ก็พูดเต็มปากไม่ได้เลยว่าก็แอบน้อยใจอยู่นิดๆ

"โกรธผมหรอ" ในที่สุดชางกยุนก็อดถามออกไปไม่ได้

"อืม" ...ครั้งนี้เราไปทำอะไรให้เขาโกรธอีกล่ะ อาหารไม่ถูกปากหรอ แต่ก็เห็นนั่งกินปกตินี่ หรือที่เราไม่ยอมกินข้าว.. บ้าหน่า เขาไม่ได้ห่วงเราซะหน่อย

"ขอโท.." 

"ไปเอาเหล้ามาให้ฉันหน่อย ที่ชั้นล่าง" เสียงทุ้มพูดขัด ชางกยุนดูอึ้งไปที่จู่ๆก็ไปให้เขาไปหยิบเหล้า แต่ก็ยอมลงไปเอาอย่างว่าง่าย

.

.

.

ปึก!

เสียงกระแทกแก้วกับพื้นพรมดังขึ้นเป็นรอบที่ร้อย ชางกยุนมองจูฮอนที่นั่งมอมตัวเองอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ไร้การสนทนา ชางกยุนถามอะไรก็ไม่ตอบ ห้ามก็ไม่ฟัง

"นาย.." 

"...?"

"ทำไมต้องไปคุยกับมันด้วยวะ"

... เขาหมายถึงพี่ฮยองวอนหรอ

"แค่ทักทายกันเฉยๆครับ"

"แล้วต้องยิ้มให้กันมั้ยวะ"

".."

"ต้องหัวเราะกันมั้ยวะ ผัวก็อยู่ในบ้านยังไปคุยกับผู้ชายคนอื่นอีก"

"คุณจูฮอน.. ผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาแบบนั้นนะ อื้อ!!!"

จูฮอนคว้าตัวคนตัวเล็กลอยมานั่งอยู่บนตักพร้อมกับกดปากลงไปแน่น จูฮอนส่งเรียวลิ้นเข้าไปเมื่อชางกยุนเผลออ้าปากเอาอากาศหายใจเข้าปอด

ชางกยุนตัวสั่นและน้ำตาไหลเมื่อไม่สามารถหลบหนีสัมผัสร้อนนี้ได้

"กลัวหรอ" จูฮอนผละออกอ้อยอิ่งและถามโดนที่ยังไม่ห่างออกไป

"ฮึก.. จูบผมทำไม ฮึก.."

เด็กน้อยจริงๆ นี่เขาแต่งงานกับเด็กสิบขวบรึไง เป็นผัวเมียกัน จูบกันก็ยังถามว่าจูบทำไม

"ฉันหวงนาย.. อย่าไปคุยกับมันอีก"

"..."

"เข้าใจมั้ยครับ" ชางกยุนหลับตาปี๋เมื่อจูฮอนทำท่าเหมือนจะจูบอีกครั้ง แล้วก็ต้องปิดเสียงหัวใจเต้นแรง เมื่อได้ยินคำว่าหวง 

"คุณจูฮอน.. เมื่อตอนเย็นคุณยังพาผู้หญิงมาทานข้าวเลย" คุณจูฮอนหวงเราจริงๆหรอ

"ฉันตั้งใจพามาให้นายหึงนั่นแหละ แต่ก็ไม่ได้ผล เมียไม่หวงไม่หึง แล้วยังไปคุยกับผู้ชายอื่นอีก" ชางกยุนห่อไหล่เมื่อไรหนวดคนโตกว่ามันทิ่มแก้ม

ชางกยุนมุ่ยหน้าเมื่อโดนหอมแก้ม อยู่ด้วยกันมาเป็นปี สัมผัสตัวกันมากสุดก็ตอนที่ช่วยกันอาบน้ำให้น้องหมา พอมาโดนแบบนี้แล้วก็ทำตัวไม่ถูกแหะ

"ผมฮึก.. ไม่รู้ว่ามีสิทธิ์แบบนั้นด้วย.." จูฮอนมองคนตัวเล็กในอ้อมกอด ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กๆ เขาเลือกเด็กมาเป็นเมียจริงๆด้วย ไม่รู้สถานะตัวเอง แถมยังทำหน้าที่เมียบกพร่องมาแรมปี ตอนช่วงแรกๆก็คิดว่าเด็กคงยังไม่เข้าใจ แต่พอให้ช่วยทำ ก็ดันร้องไห้ซะงั้น บอกจะไปหาคนอื่นก็ไม่ห้าม ดันบอกว่าจะรอกลับบ้านอีก

"หนูมีสิทธิ์ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ และมีสิทธิ์ทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่ด้วย" จูฮอนเปลี่ยนสรรพนามเป็นแบบที่เขาอยากใช้มาตั้งแต่แรก "ต่อไปนี้แทนตัวเองว่าหนูแล้วก็เรียกฉันว่าพี่แล้วกัน"

"ผม.." ชางกยุนหลบสายตาดุเมื่อยังเรียกตัวเองแบบเดิม

"..."

"หนู.. ทำได้หรอ"

"หนูทำได้"

"อะ อืม.." ชางกยุนปาดน้ำตาก่อนจะเชยตาใสและถามเสียงอ่อน ที่ทำเอาจูฮอนก็ไม่รู้จะตอบยังไง "แล้วหนูต้องทำแบบนั้นให้พี่จูฮอนอยู่มั้ย.."

ทำแบบนั้นคือทำแบบไหน จูฮอนรู้อยู่แก่ใจ ภาพเด็กร้องไห้อยู่ตรงหว่างขาเขาจะติดตาไปจนตาย แค่จัดท่าทางให้ดูเรท แล้วก็ปลดกระดุมกางเกง แค่นั้นเด็กน้อยก็ร้องไห้ทำหน้าเหมือนอยากจะกลับบ้านเต็มที

แล้วนี่นึกยังไงมาถามกันแบบนี้

"หนูไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ" อันนี้จูฮอนพูดจริงๆ ถึงจะอยากให้ทำ แต่ถ้าเจ้าตัวไม่โอเคจูฮอนก็ไม่อยากจะบังคับอะไรมากมาย

"แล้วพี่ก็จะออกไปหาคนอื่นให้เขาทำให้ใช่มั้ย" เมื่อถามถึงตรงนี้คนขี้อายก็หลบสายตาลงต่ำ เข้าใจดีว่าที่พี่จูฮอนออกบ้านไปหาคนอื่นทุกวันเพราะ ตัวเองทำหน้าที่ตรงนี้บกพร่องไป

แต่มันไม่เคยทำนี่.. อยู่ๆจะให้มาทำ มันก็ยังไงๆอยู่นี่นา

"พี่ไม่เคยออกไปหาคนอื่นอย่างที่พูดเลย จริงๆพี่ออกไปกินเบียร์กับเพื่อนๆเอง หนูไม่รู้เพราะหนูไม่เคยถามไง"

"หนูกลัวพี่จะดุหนู เพราะหนูก็ทำหน้าที่ตรงนั้นยังไม่ได้.."

"งั้นหนูก็ทำสิ"

จูฮอนขยับร่างกายให้ชิดกันมากขึ้นกว่าเดิม รั้งท้ายทอยเล็กมาซับจูบ ใช้ปลายลิ้นเกลี่ยกับริมฝีปากเล็ก นี่เขาเมารึเปล่าที่คิดได้ว่าปากของคนตัวเล็กมันหวานเกินไป และก่อนที่จะเกินไปมากกว่านี้จูฮอนก็ยกตัวชางกยุนลงบนเตียงและเข้าห้องน้ำไป

"พี่จูฮอนไปอาบน้ำหรอ"

"ครับ วันนี้พี่ขอนอนห้องหนูนะ"

"อื้อ"

ไม่ใช่ครั้งแรกที่จูฮอนมานอนที่ห้องชางกยุน เพราะครั้งแรกคือวันเข้าหอ ส่วนวันนี้คือครั้งที่สอง.. เห็นมั้ย ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย

หลังจากที่จูฮอนหายเข้าไปในห้องน้ำ ชางกยุนก็รวบรวมความกล้าไปยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับพูดเสียงอ่อน

ENDส่งฟีดแบค ติ&ชม ได้ที่ #บันทึกจูเอ็ม ในทวิตค่ะ

ไม่ต้องอ่านส่วนนี้ก็ได้ค่า อยากบ่นขิงข่าไว้เฉยๆแฮ่

ขอโทษที่ชื่อเรื่องงี่เง่าไปหน่อยนะคะ เพราะเราคิดไม่ออกจริงๆค่ะว่าจะตั้งว่าอะไรดี นั่งคิดมานานมากๆจนเริ่มจะปวดหัว เลยคิดว่าคงไม่อัพวันนี้เพราะไม่มีชื่อเรื่อง แล้วตอนนั้นก็เลื่อนสายตาไปตรงปฎิทินพอดี เลยเป็นอย่างที่เห็นค่ะ แค่คิดว่าถ้าวันนี้ที่คุณนักอ่านได้มาอ่านเรื่องนี้วันเดียวกับเราก็คงจะน่ารักดี เรื่องนี้ไม่มีอะไรมากเลย แค่อยากให้ทุกคนเอ็นดูชางกยุนกับจูฮอนที่เหมือนจะใจร้ายกับน้องแต่จริงๆคือก็รักน้อง  มีแค่นี้แหละค่ะ5555555555ใครอ่านจบบ้างคะ555555 ขอให้เรื่องนี้ได้เป็นส่วนหนึ่งของรอยยิ้มในวันนี้ด้วยนะคะ<3