เฟิร์สวิน.. มีค่ามากจริงๆ ตลอดสองปีที่ผ่านมาพวกเราเฝ้ารอคอยวันนี้มาตลอด พยายามทำงานหนักเท่าที่จะทำได้ พยายามที่จะเป็นนักร้องที่ดีให้มอนเบเบ้ พวกเราพยายามมาตลอด แล้วก็รู้สึกขอโทษมอนเบเบ้มาตลอด ตลอดเวลาที่ผ่านมามอนเบเบ้ทั้งโหวตแล้วก็สนับสนุนพวกเรามา แต่ก็รู้สึกว่าพวกเรายังตอบแทนอะไรให้มอนเบเบ้ไม่ได้เลย จนกระทั่งวันนี้ มันคือรางวัลของมอนเบเบ้ พวกเรามีความสุขมากจริงๆ

และดูคนตัวเล็กในอ้อมกอดผมนี่จะมีความสุขเป็นพิเศษนะ มีความสุขจนหยุดร้องไม่ได้เลยเนี่ย

"ก็..ผมมีความสุขนี่น่า ฮึก" ชางกยุนตาแดงก่ำทำแก้มป่องแล้วก็ขยี้ตาปัดเอาน้ำตาที่ไหลมาตลอดเวลาออกไป

"ตอนอยู่บนเวทีไม่เห็นร้องเลย พอมาตอนนี้ร้องไห้เป็นเด็กน้อยเลยนะ" ตอนนั้นผมก็ร้อง.. ชางกยุนก็ร้องแต่ไม่ถึงกับพวกฮยอง ชางกยุนเป็นพวกชอบเก็บความรู้สึกน่ะครับ เห็นเงียบๆแบบนี้นี่อ่อนไหวที่หนึ่งเลย แถมเวลาอ่อนไหวก็น่ารักมากๆเลยด้วย

"ตอนนั้นมันก็ยังช็อคๆอยู่ด้วยอ่า"

"แถมยังไปงอแงในคาเฟ่ให้มอนเบเบ้เห็นด้วยเนี่ย มีแต่คนบอกว่าหนูน่ารัก" เมื่อกี้ชางกยุนเพิ่งอัพคาเฟ่ไปครับ อืออา ร้องไห้ใหญ่เลย เห็นแค่ตัวอักษรยังน่าเอ็นดูขนาดนี้ ถ้าทุกคนได้มาเห็นตัวจริงๆที่ยังร้องอืออาในอ้อมกอดผมตอนนี้มีหวังได้โอ๋ทั้งคืนแน่ๆ

"ผมไม่รู้จะพูดยาวๆแบบที่พวกฮยองทำยังไงอ่ะ ผมพูดไม่เก่งนี่นา.."

"ไม่เป็นไรหรอก แล้วตอนนี้หายยังอ่ะ เลิกร้องไห้ได้แล้วชางกยุนนา" ผมพูดขึ้น ไม่อยากให้ชางกยุนร้องไห้มากไปกว่านี้แล้ว ช่วงนี้ชางกยุนมีไอนิดหน่อย อากาศก็เย็นขึ้นเยอะมากๆแล้วด้วย แล้วถ้ายังร้องอยู่แบบนี้อาจจะเป็นไข้ไปเลยก็ได้

"ผมคิดมาตลอดเลยว่าบางทีผมอาจจะยังทำงานหนักไม่พอเลยทำให้เราไม่ได้ถ้วยซักที"

"ชางกยุน"

"บางทีอาจจะเป็นเพราะผมที่เข้ามากลางรายการตอนนั้น.."

".."

"ถ้ามีพี่กอนฮีหรือคนอื่นๆได้มาแทนที่ผมบางทีฮยองอาจจะได้รางวัลไวกว่านี้ ฮึก ผม.. ผมเลย คิดว่าอาจจะเป็นเพราะผม"

"ชางกยุน ต่อไปห้ามโทษตัวเองอีกนะ ไม่มีฮยองคนไหนคิดว่าเป็นเพราะนายเลย ตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ"

"พี่จูฮอน.."

"เลิกร้องไห้เร็วคนเก่ง" จูฮอนช้อนใบหน้าเลอะน้ำตาให้เงยหน้ามาสบตากัน ก่อนจะจูบซับน้ำตาตามแก้มนิ่ม

"ฮืออออ พี่จูฮอนห้ามทำแบบนี้นะ" ชางกยุนร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อรู้สึกว่าจูฮอนกำลังทำท่าทางอ่อนโยนเพื่อปลอบโยนตัวเองอยู่ ชางกยุนเบะปาก สะอื้นจนตัวโยน

จูฮอนหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าชางกยุนร้องไห้หนักกว่าเดิม นานๆทีจะได้ปลอบเด็กให้หยุดร้องไห้นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย พวกฮยองที่นั่งข้างนอกจะได้เข้ามานอนเมื่อไหร่กันนะ ตอนนี้พวกเราอยู่ในห้องนอนกันเพียงแค่สองคน เพราะตอนแรกที่เรากลับหอทุกคนก็ปล่อยโฮกันจนหมด แต่ชางกยุนนี่แหละหนักสุด พวกฮยองเลยให้ผมมาปลอบๆในห้อง

"ร้องมากๆเดี๋ยวทรุดขึ้นมาทำยังไงดีนะ" จูฮอนพูดขึ้นเพราะรู้ว่าชางกยุนไม่ชอบไปโรงพยาบาลหรือกินยาขมๆ

"ไม่เอาไม่ไปโรงบาล ฮึก" ชางกยุนส่ายหน้าเหมือนเด็ก

"แล้วถ้าชางกยุนไม่สบายแล้วพี่ติดหนูอีกทำยังไงดีเนี่ย" จูฮอนเคยติดไข้มาจากชางกยุนแล้ว ครั้งล่าสุดที่ชางกยุนไม่สบายแล้วก็มีเขานี่แหละที่คอยป้อนน้ำป้อนยา แล้วก็นอนกกให้ตัวอุ่นๆอยู่ทุกคืน ผลคือเมื่อชางกยุนหายแล้วเขาก็เป็นแทนเอง ตอนนั้นชางกยุนก็ร้องไห้อีกเหมือนกัน เด็กน้อยคนนี่นี้มัน..

"ไม่เอาแล้ว หนูไม่ให้พี่เป็นอะไรแล้ว หนูไม่อยากให้พี่ไม่สบาย หนูไม่ชอบตอนที่พี่ดุหนูเลยด้วย ฮึก"

หนู.. หึ น่ารักจริงๆ ตอนเผลอตัวแทนตัวเองว่าหนูนี่น่ารักจริงๆเลยชางกยุน

แล้วที่บอกว่าไม่ชอบตอนที่จูฮอนดุ ก็เพราะว่าตอนที่จูฮอนป่วยก็จะไม่มีแรง พอตอนนั้นชางกยุนดื้อหน่อย ก็จะดุไปเลย สงสารแหละ แต่ก็ต้องมีโหมดนี้ด้วยใช่มั้ยล่ะ

"งั้นเลิกร้องไห้ได้แล้ว ถ้าไม่เลิกร้องพี่จะจูบซับน้ำตาหนูทั่วหน้าแบบนี้จนกว่าจะหยุดเลย ดีมั้ย?" 

จูฮอนส่งยิ้มบางๆไปให้คนตัวเล็ก ชางกยุนเม้มปาก แต่ก็ยอมหยุดจริงๆ ไม่ใช่เพราะพี่จูฮอนขู่ว่าจะจูบทั่วหน้า แต่เป็นเพราะไม่อยากให้พี่จูฮอนติดไข้ตัวเองไปอีกแล้ว

"หนูรักพี่จูฮอนนะ" ชางกยุนปีนขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก สองแขนเล็กโอบรอบคอคนตัวใหญ่ไว้ ก่อนจะพูดซิบชิดหลังคอ

"อาา.. ทำพี่ใจเต้นแรกอีกแล้วนะเรา ตัวก็เล็กนิดเดียวทำไมขยันทำให้พี่หลงเราได้ขนาดนี้เนี่ย" จูฮอนยกเอวบางให้ขยับมาใกล้ตัวมากขึ้นพร้อมกับกอดร่างเล็กไว้หลวมๆ

"พี่รักหนูมั้ย.." ชางกยุนผละตัวออกมามองหน้าที่อยู่ในระดับต่ำกว่า

"รักสิ ขอบคุณที่วันนั้นเข้ามาในรายการนะ ขอบคุณที่เข้ามาเป็นความสุขของพี่ขนาดนี้" 

"พี่จูฮอน"

"ครับ"

"หนู"

"หืม"

"ขอจูบพี่ได้มั้ย" จูฮอนใจเต้นแรงเมื่อฟังคำขอแบบนั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่ชางกยุนจะเริ่มจูบเขาก่อน มีแต่เขาก็ทักจะห้ามไปไม่อยู่ รู้ตัวอีกทีก็ได้สัมผัสปากบางเล็กนั้นไปไม่รู้กี่หนแล้ว แต่ครั้งนี้ชางกยุนขอ เพราะงั้นตอนนี้เจ้าตัวถึงได้ทำท่าเก้ๆกังๆ ปรับองศาหน้าและไม่ทาบจูบลงมาเสียที

"อื้อ.." จูฮอนไม่รออีกต่อไป ดึงท้ายทอยเล็กให้ก้มลงมาและประกบริมฝีปากลงไปทันที

"พี่ก็รักหนูเหมือนกันนะ รักที่สุดเลยครับ" ความอบอุ่นแผ่คลุมไปทั่วร่างกาย จากน้ำตาตอนแรกที่เหือดแห้งไปตอนนี้ได้กลับมาปริ่มอีกรอบ

END ดีใจกับมอนแล้วก็มอนเบเบ้ทุกคนด้วยนะคะ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ฮืออออออ ดีใจมากจริงๆค่ะ ต้องจารึกไว้เลย 14.11.17 #MonstaX1stWin เย่!!!!!

ส่งฟีดแบค ติ&ชม ได้ที่ #บันทึกจูเอ็ม ในทวิตค่ะ