ก่อนสุราษฎร์ หลังคำสุดท้าย - Love Over รักจบเรื่องไม่จบ

มันตลกดี ที่ทุกอย่างเริ่มขึ้นอย่างง่ายดายและจบลงอย่างไร้คำตอบ นับเป็นความสับสนงงงวยในความเงียบงันที่ฉันได้รับ

ไปสุราษฎร์นะ เขาบอก และมันจบลงตรงนั้น

ปีก่อน เพื่อนแนะนำฉันให้รู้จักช่องทางใหม่สำหรับการตามหารักในรูปแบบแอพลิเคชั่นใช้งานง่าย ฉันชอบมันมาก ระคนตื่นเต้นกับเพื่อนร่วมแอปมากหน้าหลายตาที่เรียงรายกันเข้ามาให้ฉันได้เลือกดั่งใจ จะคุยกับใคร หรือจะเลิกคุย หลังคุยไปแล้วก็ได้หมด อยู่ที่ว่าแมทช์หรือไม่แมทช์กันเท่านั้นเอง

ฉันจะลุ้นมากตอนกดถูกใจใครสักคน เพราะมีสิทธ์ที่เขาจะกดถูกใจฉันไว้ก่อนแล้ว และถ้าเป็นแบบนั้น ทุกอย่างก็ง่ายขึ้นเยอะ สุดท้ายผลลัพธ์ที่ได้คือ ฉันมีคลังชายหนุ่มแบบที่ฉันชอบเต็มไปหมด ติดแค่บางครั้ง ตัวตนของเขากลับไม่เหมือนหน้าตาภายนอกที่ฉันมองเห็นและคาดการณ์ไว้ หลายคนจึงถูกฉันเบรกความสัมพันธ์ไว้เพียงห่างๆ ...แต่มีคนหนึ่งแตกต่างออกไป.
.
‘โย่วววว’

‘โย่วว ซับแมนนน’

‘เด็กฮิปอ่อเราอ่ะ’

‘เอ้า ‘ก็เห็นโย่วมา5555’

การเปิดบทสนทนาแบบฮิปๆของคนสองคน ฉันรู้สึกสนใจในความเฟรนลี่ขี้เล่นที่แฝงอยู่ในข้อความนั้นมาก และก็เป็นไปตามคาด นอกจากสาระที่ไม่มีอยู่จริงแล้ว ก็เป็นเลข 5 นี่แหละที่ถูกพิมพ์บ่อยจนนับแล้วได้มากกว่าจำนวนพยัญชนะทั้งหมดเสียอีก และกว่าฉันจะหยุดยิ้ม หยุดหัวเราะได้ก็ข้ามคืนแล้ว ซึ่งนั่นมากเกินพอสำหรับวันแรกที่ได้รู้จักกัน

เวลาดูเหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในวันที่เรากำลังสำลักความสุข ฉันพบว่าเราสองคนมีอะไรเหมือนกันมาก มากเสียจนสนิทกันอย่างรวดเร็ว เข้าใจกันอย่างรวดเร็ว ใช่แล้ว ความรู้สึกก็เช่นกัน ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

เราพาอีกคนเข้าชมโลกของกันและกันภายในเดือนสองเดือน ยึดโยงกันไว้ด้วยข้อความดีๆ รูปภาพหน้าสดของตัวเราเอง แมว หนังสือ รสนิยม และเริ่มก้าวหน้าในความสัมพันธ์ด้วยการส่งเพลงนอกกระแสที่เราชอบให้กัน เหมือนเป็นการส่งตัวตนเราเข้าไปยังโลกอีกคนอ้อมๆ หรือบางทีก็เพื่อส่งข้อความลับซ่อนความรู้สึกในเนื้อเพลงนั้นให้แก่กัน เพลงของแต่ละคนถูกแชร์ในหน้าไทม์ไลน์เฟซบุ๊คของอีกคนโดยไม่ได้นัดหมาย
พูดตรงๆ ในตอนนั้นฉันได้จมอยู่ในท่วงทำนองแห่งรักและโลกอินดี้แบบที่ฉันฝันมาเสมอ

เพลงโปรดของเขา กล่อมฉันนอนหลับฝันดี ความดื้อด้านแต่ก็ใส่ใจของเขา ทำหัวใจฉันเต้นผิดจังหวะ และภาพฝันอนาคตสวยงามของเราสองคน ทำให้ฉันล่องลอยไปไกล
จนกระทั่งไม่นาน ฉันก็ร่วงตกลงสู่พื้น ถูกปลุกให้ตื่นกลับมายังโลกแห่งความจริง

‘เดี๋ยวเราจะไม่อยู่สองสามวันนะ มีโปรเจกต์ต้องไปทำที่สุราษฎร์ ...ไปด้วยกันไหม?’

ในตอนท้าย หลังหาความมั่นคงในคำเชิญชวนนี้ไม่พบ ฉันก็ตัดสินใจปฏิเสธไป เขาเองก็ไม่ได้เสียใจอะไร แค่บอกว่าจะกลับวันไหน และบอกว่าระหว่างนั้นอาจจะไม่มีสัญญาณ ติดต่อยากหน่อยนะ ฉันก็แค่ตอบรับคำของเขา อวยพรให้เขาโชคดี ส่งสติ๊กเกอร์หัวใจไป และรอคอย

แต่นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกัน ก่อนที่เขาจะหายไปจากชีวิตฉันตลอดกาล

ในช่วงแรกที่ติดต่อไม่ได้ ฉันเป็นห่วงว่าเขาอาจประสบอุบัติเหตุหรืออะไรที่เลวร้ายกว่านั้น ความกังวลกัดกินหัวใจฉัน จนกระทั่งวันหนึ่งฉันเห็นเขาเปลี่ยนรูปโปรไฟล์เฟซบุ๊ค อีกทั้งยังไปอวยพรวันเกิดเพื่อน ฉันเห็นชีวิตเขาในอินเตอร์เน็ตเคลื่อนไหวอีกครั้ง ฉันถอนหายใจยาว แต่ความโล่งใจเพียงชั่วครู่กลับแปรเปลี่ยนเป็นความสับสน เพราะหลังจากนั้น ไม่ว่าฉันจะส่งข้อความไปหาเขาอีกกี่ครั้ง มันก็ไม่เคยถูกเปิดอ่าน อีกเลย

คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจ แต่ไร้ซึ่งคำตอบ ความเงียบงันฉับพลันแบบนี้ ฉันรับไม่ไหว ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยกับความรู้สึกโดนทิ้งขว้างนี้ ความรู้สึกที่ผ่านมาทั้งหมดเหมือนถูกวางอยู่บนจานกระเบื้องริมขอบโต๊ะที่กำลังจะตกลงมาแตกเป็นเสี่ยงๆ การกระทำดีๆในอดีตห้อยป้ายคำถามขนาดใหญ่ แต่ในท้ายที่สุด ฉันทำได้เพียงแค่ยอมรับความจริง ว่าเขาได้ตายไปแล้วที่สุราษฎร์ในวันนั้น และยังคงไม่หวนคืนกลับมาจวบจนวันนี้
เขาทิ้งความสัมพันธ์สีชมพูจางและโลกฝันที่พังทลายของฉันไว้เบื้องหลัง หนักหนาสุดคงเป็นเพลงโปรดของเขา ที่จนปัจจุบันก็ยังสามารถดึงฉันวนลูปกลับมาให้หวนคิดถึงเรื่องนี้ได้เสมอ

อย่าบอกเพลงโปรดของเธอกับใคร และ อย่ารับรู้เพลงโปรดของใครเลย หากเธอยังต้องการมีชีวิตรอดจากความทรงจำอันตรายรสขมที่เคยหวานเหล่านี้

และสุดท้าย… อย่าเชื่อ หากใครก็ตามบอกเธอว่าจะไปสุราษฎร์
เพราะเขาอาจไม่กลับมาอีกเลย ก็เป็นได้

สู่สุคตินะ

Thanks for all supports! :)
TheScarletNails

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น