ผมทำเสียง 'หึ' ในลำคอ ก้มหน้าใช้ช้อนเล็กคนแก้วกาแฟเงียบๆ

ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่ามันเรียกผมทำไม....

กลุ่มเด็กสาวปีหนึ่งกำลังซุบซิบกันตรงโต๊ะหัวมุม พลางมองมาทางด้านเราแล้วหันไปหัวเราะคิกคักกันเอง

ยอดคนตามในไอจีผมพุ่งพรวดหลังแมทช์ต่อยมวย พร้อมๆกับสายตาของรุ่นน้องหนุ่มสาวปีหนึ่งที่มองตามผมระหว่างทางเดินไปตึกเรียน

....มองได้ก็มองไป

คนที่แวะมาห้องล๊อกเกอร์หลังแมทช์ต่างหากที่สำคัญสำหรับผม

เหตุการณ์ที่เกิด ถ้อยคำเล็กน้อยที่ได้ยิน สายตาของคนๆนั้น เสียงหอบหายใจของร่างที่แนบสนิทกับผม ....และผิวขาวละเอียดที่ผมได้ลูบคลำ--

คิดหรือว่าผมจะหลงอะไรกับความหลงใหลฉาบฉวยกับชื่อเสียงที่คงจะหายไปง่ายๆ

"ไง เรา" 

เหมือนสายแดดจ้าไปถนัด ทั้งๆที่ยังเช้าตรู่

คนที่วนเวียนในความคิดผมดันยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ พร้อมแก้วกาแฟกระดาษในมือ

“ดังใหญ่แล้วนะ”

ผมหัวเราะแห้ง ไม่ทันเห็นสายตาเขม่นของไอ้แฮซ

จิบแฟลตไวท์ใกล้มือระหว่างเรียบเรียงความคิด

และกันตัวเองไม่ให้เผลอพูดอะไรงี่เง่าออกไป....

เด็กโง่--

ก็คุยกับพี่เขานานเท่าไหร่แล้ว

พิมพ์คำว่า ‘คิดถึง’ ไปกี่ทีกัน

อ้อนบ่อยจนไม่กล้าสบตาเขาแล้วเนี่ย.....

“ดงดังอะไร--“ ผมมองฟองกาแฟในแก้ว เกาหลังคอตัวเองแก้เขิน 

ตาพี่นายดูเป็นประกายในแสงแดด

“ผมก็แบร์ของพี่คนเดิมแหละฮะ”

(เหมือนได้ยินเสียงไอ้แฮซกระแอมกระไอแว่วๆ 

แต่ตอนนี้ ต่อให้รถดับเพลิงวอแวกับหู

ผมก็คงได้ยินแต่ประโยคจากปากพี่นายเท่านั้น)

“แบร์ของพี่” พี่นายเอ่ยเปรยๆ มองหน้าผมแล้วขยิบตาให้

หัวใจกระโดดข้ามจังหวะที่เขาแต่งนิยายถึงกันเป็นยังงี้นี่เอง.

//

เกิดอะไรขึ้นในห้องล๊อกเกอร์​ 

ย้อนกลับไปส่องใน a <--> b ที่นี่เลยค่ะ :)

ชอบไม่ชอบยังไงกดด้านล่างบอกได้เลยนะคะ เม้นบอกคนเขียน คุยกับเรา

อยากรู้ว่าคุณคิดยังไง

มาคุย / ทักทายกันได้ที่ทวิต

@_XDolan

นะคะ <3

ติชม #kpfic เลยค่ะ

ขอบคุณค่า

x

ข้าวเอง.