....ส่วนหนึ่งของความคิดผมน่ะ

เราเผื่อพื้นที่ลิ้นชักแห่งความทรงจำไว้ให้คนอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่

หนุ่มผมหยิกหลับตาสนิทอยู่ข้างซ้ายของเตียงผม

แจ็กเกตยีนส์ถูกโยนทิ้งไว้ที่เก้าอี้ทำงานอย่างลวกๆตั้งแต่เจ้าตัวเดินเข้ามา






(ก็ห้องผมมีอยู่แค่นี้


เก้าอี้เดี่ยวหน้าโต๊ะทำงาน

เตียงชิดผนังที่รายล้อมด้วยชั้นวางของ


พื้นที่ส่วนตัวไม่กี่ตารางวา ที่ดูแคบไปถนัดเมื่อมีพี่นายอยู่ด้วย





ผมเคยคิดเผื่อที่ไว้ให้อีกคนที่ไหนละ)







"เอาอีก...

.... รินอีก... แบร์--"

ผมเอียงคอ มองหน้า 'นางฟ้า' ประจำคณะอย่างเอ็นดู

แก้มพี่นายออกแกมชมพูนิดๆ หลังพิงชิดผนังห้อง สายตาจับจ้องผมไม่วางตา


แฟนผม(--อย่างน้อยผมก็เรียกเขาด้วยคำนั้นในความคิดมาสักพักแล้ว--) นั่งสบายบนเตียง ตรงข้ามผมที่เก้าอี้

แขนยื่นแก้วกาแฟสีฟ้ามาใกล้

เรียกร้องน้ำข้นสีแดงก่ำที่เกือบหมดจากก้นแก้ว

"ชอบหรอฮะ"

ผมยิ้ม นานๆทีจะเห็นพี่นายเผลอตัวแบบนี้

จะขอบคุณอีเมล์เรียกสัมภาษณ์งานดีหรือเปล่าก็ไม่รู้

(...ผมเองอาจเป็นต้นเหตุก็ได้)

พี่นายหลับตา พิงหัวที่ผนัง ก่อนจะฮัมเพลงเบาๆในลำคอ

วันนี้เขาสวมเสื้อกล้ามสีขาวบาง ตัดกับกางเกงยีนส์รัดรูป


ผมนึกดีใจแปลกๆตั้งแต่เจอหน้าตอนเย็นแล้ว

(ขอบคุณอากาศแปรปรวนช่วงเปลี่ยนฤดูกาล ขอบคุณไออุ่นจากไวน์แดง...

....และขอบคุณกล้ามงามๆของพี่นาย)

"ชอบคนริน..."




พี่นายพึมพำ คล้ายพูดกับตัวเอง

จู่ๆตาเขียวแก่คู่นั้นก็จ้องผมตรงหน้า ใกล้จนรู้สึกร้อนซ่าน


....ทั้งที่ผมยังไม่ได้แตะแอลกอฮอล์สักหยด

"ชอบคนริน--"

เสียงนุ่มพูดประโยคเดิมซ้ำ ตามด้วยเสียงหัวเราะดังก้องห้อง

เสียดาย ที่ผมต้องทำโปรเจคต่อแต่เช้า

เสียดาย ที่ผมได้แต่เฝ้ามอง

"ไวน์ฟรีนี่" ผมหยอก ขยับตัวเข้าไปใกล้คนที่เมาได้น่ารักที่สุดคนนึง ประทับปากลงปากอีกคู่อย่างนุ่มนวล






กะจะจูบเร็วๆก่อนนอน หากมือคนตรงข้ามคว้าตรงหน้าเสื้อผมเข้าไปหา






จะให้หยุดคิดถึงคนๆนึงได้อย่างไร

คนที่จับจองพื้นที่ในความคิด ในความทรงจำเราแล้ว


คนที่ย้ายเข้ามาในใจผมโดยไม่บอกกล่าว


คนที่อยู่เป็นตัวเป็นตนในความรู้สึก

คนที่ก้าวเข้ามาอยู่พื้นที่ส่วนตัวที่ไม่ใช่แค่ห้องนอน

"ผมก็ชอบพี่--"



ผมกระซิบ หายใจแรงกับภาพตรงหน้า



(.... ภาพข้างล่างตัวสิ)




"--ผมก็ชอบพี่."

//



ชอบไม่ชอบยังไงกดด้านล่างบอกได้เลยนะคะ เม้นบอกคนเขียน คุยกับเรา

อยากรู้ว่าคุณคิดยังไง