เด็กหนุ่มซุกตัวกับอกผม

แขนทั้งสองโอบผมเข้าใกล้โดยไร้คำพูด

ได้แต่สูดกลิ่นคุ้นจมูกเข้าถึงหัวใจ

แล้วก้มลงจูบผมคนเด็กกว่าอย่างแผ่วเบา

คิดถึงที่สุด




....เด็กบ้า.





“เมื่อไหร่พี่จะกลับน๊า--“  เสียงอ้อนดังมาจากมือถือผมบนโต๊ะ

แทบไม่รู้สึกถึงแอร์โรงแรมที่หนาวเย็น เพราะข้อความ และวิดิโอคอลของแบร์ที่เข้ามาเช็กอาการผมราวจากไปห่างไกล

ผมส่ายหน้า นั่งลงบนเตียง แล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจนสุด




ปล่อยให้เสื้อคลุมตัวหลวมๆอยู่อย่างนั้น

“มาแค่ปารีส”  ผมแกล้งบ่น นิ้วดันๆที่หน้าผากคนในจอ

“เวลาห่างกันชั่วโมงเดียว--

—อย่าห่วงพี่เลย”

แบร์ทำตาละห้อย (คล้ายหมาป่าเชื่องๆตัวนึง แต่ดูขัดตาชอบกล)

“ก็พี่ทำตัวน่าหวง---เอ่อ--ห่วง...”

เอนตัวไปพิงเก้าอี้ตัวเอง เกาๆหลังคอแบบที่เจ้าตัวชอบทำเวลาเขิน




รู้น่า.





“ไม่ต้องเลย”  ผมไล่ทีเล่นทีจริง โบกมือไหวๆหน้าจอ

"เราไปอ่านหนังสือไป” 

เดี๋ยวคุยยาวกว่านี้จะวางสายไม่ลง




(ไม่ใช่ว่าผมไม่เคย



สมัยนี้ เทคโนโลยีตามใจเราเกินไป

จะคิดถึง จะอ้อนหา

ก็ง่ายเกินความคิด


จนคำที่พิมพ์เกือบจะเป็นการเล่นเสแสร้งชั่วคราว

เป็นลมปากที่ปรากฏเก็บไว้ในรูปข้อมูลเท่านั้น)

“พี่นาย....”



ผมเผลอยิ้มให้กับเสียงหงอยๆนั่น

ประทับริมฝีปากที่จอประหนึ่งปากแบร์

“—กลับไปแล้วจะกอดแน่นๆเลย....”