แต่ฉันยังเป็นเด็ก ไร้ความสามารถ ไม่มีกระสุนจริงในครอบครอง หากฉันลั่นไกตอนนี้ กระสุนลูกกวาดจะขัดกับลำกล้อง ย้อมกระบอกปืนให้หวานเยิ้มจนใช้การไม่ได้ 

ฉันมองหาคนที่กำลังลั่นกระสุนจริง 

เขาคนนั้นเหนี่ยวไก กระสุนเฉียดเข้าที่บ่าซ้ายของการรังเกียจเดียดฉันท์ เพียงเท่านั้นแล้วหยุดลง… 

กระสุนหมด เป้าหมายของเขาก็ยังไม่ตาย และในนัดต่อมา เขาโดนบางสิ่งบีบบังคับให้ยิงกระสุนลูกกวาดออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความร้อนของดินปืนหลอมละลายลูกกวาด น้ำตาลไหม้สีรุ้งไหลเยิ้มออกมาจากปลายกระบอกปืน

น่าสิ้นหวัง ฉันถอนหายใจ

เศษผมของฉันกองอยู่บนพื้นกระเบื้อง โดนเสียงหัวเราะและสายตาล่ามไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อนไปไหน แม้แต่อ้าปากขึ้นยังทำไม่ได้ ผมของฉันร่วงลงมาไม่ต่างกับหยาดฝน กรรไกร มีดโกน ของมีคมทั้งปวงกำลังเหยียบย่ำลงบนเสื่อผ้าและเส้นผม สัญลักษณ์แห่งความงามสะบั้นออก เหลือเพียงเนื้อแท้บริสุทธิ์อันเอ่อล้นไปด้วยความเกลียดชัง

ถ้าฉันมีกระสุนจริง ฉันจะฆ่านางนั่นให้ตายไปเสียทั้งหมด

เสียงน้ำสาดดังลั่นเหมือนฝนห่าใหญ่ เสียงหัวเราะเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดกรายโวยวาย ถังน้ำพลาสติกสีฟ้าใสร่วงลงตรงหน้าฉัน ส่งเสียงดังกังวาลเหมือนฟ้าร้อง เธอยื่นมือมาตรงหน้า เป็นเธอ และเป็นเธอคนเดิมตลอดที่ยิงกระสุนลูกกวาดใส่ฉันจนหวานเยิ้ม

ไม่นานฉันก็มาถึงบ้านของเธอ พวกเราถอดเสื้อ ปลดบาร์ของกันและกันออกเสีย ก้าวลงไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เธอเอนตัวช้อนอยู่ด้านหลัง นิ้วมือเรียวสวยของเธอนวดหนังศีรษะของฉัน ลูบผ่านไปตามร่างกาย พร่ำคำปลอบจนน้ำในอ่างกลายเป็นน้ำเชื่อม

เราจูบกัน เธอเหนี่ยวไกปืน ยิงกระสุนจริงใส่ฉัน 

ฉันเพิ่งรู้

ตัวเองมีกระสุนจริงฝังอยู่ในอกมากมายเหลือเกิน