คุณสำลักน้ำ รู้สึกว่าน้ำทะเลเค็มจัดทะลักเข้าไปในทางเดินหายใจ เกลือของทะเลกัดกร่อนถุงลมของคุณไม่ต่างจากสารนิโคติน คุณหายใจไม่ออก แต่คุณไม่ได้การผายปอดหรือเครื่องช่วยหายใจใด เพราะคุณกำลังร่วงหล่นอยู่เพียงลำพัง 

ความอ้างว้าง ความอึดอัด ความเงียบสงบ อิสระทั้งปวงทำให้คุณมีความกล้ามากพอที่จะกรีดมีดลงไปที่ลำคอของคุณเอง แต่น่าเสียดาย ปีกของคุณได้หลุดออกจากแกนร่างไปเสียแล้ว คุณไม่สามารถหยิบจับสิ่งใดได้ แม้แต่พรากชีวิตตนเองเพื่อให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดยังทำไม่ได้

คุณมันเป็นแค่นกที่น่าสมเพช

พริบตา อวนจับปลาช้อนร่างอันโสมมของคุณขึ้นไป ฝูงปลาทั้งหลายชื่นชมที่คุณจะไม่โดนกิน ชื่นชมว่าคุณจะได้รับโอกาสขึ้นไปโบยบินบนฟากฟ้าอีกครั้ง สิ่งที่คุณทำได้ก็มีเพียงซ่อนปีกพิการคู่นั้นเอาไว้ด้านหลัง ยิ้มรับว่าตนโชคดีนักหนา เออออไปกับฝูงปลาเข้มแข็งบางส่วนที่โดนจับกิน บางส่วนกลับครวญครางอย่างน่าสมเพช แต่กลุ่มปลาน่าสมเพชพวกนั้นกลับถูกโยนลงทะเลตามเดิม ให้โอกาสมันใช้ชีวิตปกติ ปล่อยนกปีกหักที่น่าสมเพชยิ่งกว่านอนอยู่กลางเรือ

แสงอาทิตย์แผดเผามัน ยังดีที่ขนคอยช่วยป้องกันไม่ให้ร่างกายเผาไหม้ ชั่วขณะที่ตุณกำลังจะตายเพราะไอร้อน คุณจะเห็นชาวประมงเดินผ่านคุณมา คุณรู้ รู้ดีว่าเขาไม่มีเจตนาดีกับคุณแม้แต่เศษเสี้ยว แต่คุณเหงา คุณเดียวดาย คุณโหยหา คุณทรมาณ คุณจึงส่งเสียงร้องเรียกให้ชายคนนั้นหันกลับมามองคุณ 

ราวกับเรื่องตลกร้ายของโชคชะตา แต่อันที่จริงตัวการคือคุณนั่นแหละ—นกที่น่าสมเพช คุณโดนจับถอนขนจนหมดตัว ชาวประมงนำขนของคุณไปขาย แต่กลับโยนคุณใส่กรงขัง บังคับให้ร้องเพลงทั้งที่หายใจไม่ออก คุณอึดอัด คุณทรมาณ แต่ชายประมงผู้นั้นมองคุณ คุณเลยจำเป็นต้องร้องเพลง ถ้าหยุดร้อง… ถ้าหยุดร้องอาจจะโดนชายผู้นั้นฆ่าตาย แต่การตายหรือมีชีวิตไม่สำคัญกับคุณอีกต่อไป สิ่งสำคัญสำหรับคุณคือตัวตน คุณแค่ต้องการให้มีบางคนเห็นคุณ แม้ในสภาพนกปีกหักไร้เครื่องกำบังกาย เพียงแค่ชายผู้นั้นรับรู้การมีอยู่ของคุณ คุณก็พร้อมจะเป็นก้อนเนื้อน่าสมเพชที่กระโจนเข้าไปในกำมือของเขา

ตอนจบที่ร้ายกาจไม่ใช่การที่คุณโดนฆ่า ที่รัก มันร้ายแรงกว่านั้น ยามคุณหมดค่า ยามที่นกไม่สามารถร้องเพลงได้ นกปีกหักที่น่าสงสารเอ๋ย คุณจะโดนโยนลงไปในท้องทะเลอีกครั้ง คุณร่วงหล่นอีกรอบ แม้จะมีกระแสน้ำโหมต้าน แต่คุณก็ยังร่วงหล่นต่อในชั่วโมงถัดมา 

คุณจะไม่มีวันตาย คุณจะแค่ร่วงหล่น ร่วงหล่นลงไปจนถึงก้นบึ้งของมหาสมุทร และหากคุณร่วงหล่นลงมาลึกจนเกินพอ คุณจะเจอผม ณ ปลายสุดของขอบโลก ณ สถานที่ที่เวลาเป็นอนันต์ ตัดขาดจากทุกสรรพสิ่งบนโลก

ใช่ ที่รัก เราจะโอบกอดกันให้นานกว่าการเคลื่อนที่ของแผ่นทวีป ให้นานยิ่งกว่าช่วงเวลาของการกำเนิดโลก จักรวาล และดวงดาวทั้งปวง 

และเมื่อวันหนึ่งที่เราปล่อยมือออกจากกัน เราทั้งคู่จะย้อนคืนกลับสู่ผืนฟ้าที่ขดตัวไม่ต่างจากห่วงเชือกของเมบิอุส เราจะหวนคืนสู่สภาวะน่าสมเพชอีกครั้ง ร่วงหล่นลงมากอดก่ายกันจนโลกถือกำเนิดขึ้นใหม่ แล้วก็ทะยานขึ้นไปโบยบินอีกครั้ง

ที่รัก 

พวกเราคงสิ้นลมลงยามที่ร่วงหล่นลงมาแล้วไม่เจอผู้ใด