ภายนอกของผมดูนิ่งๆ แต่ข้างในตอนนี้ทั้งหวาดกลัวและตื่นเต้นไปพร้อมๆกัน ผมแตะไปที่อกของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว สัมผัสได้เลยว่ามันเต้นแรงจนแทบจะเด้งออกมาอยู่แล้ว

ถึงอีกฝ่ายจะเป็นนางร้ายของเกม แต่ก็แค่มากลั่นแกล้งนางเอกด้วยความไม่พอใจเท่านั้น ไม่ถึงกับจะฆ่าแกงกันสักหน่อย ผมปลอบตัวเองแบบนั้น มันจะไม่เป็นอะไร...

ว่าแต่ว่าไหงเจ้าหล่อนถึงได้มานั่งอยู่ตรงนี้กับผมได้ล่ะ คุณเจ้าชายไม่พาเธอไปด้วยกันหรอกเหรอ? ถึงผมสงสัยเรื่องนี้แต่ก็รู้ดีว่าไม่ควรจะถามเธอ มันก็เป็นไปได้ที่จะมีเหตุผลดีๆสักอย่างที่ทำให้เธอต้องมานั่งข้างผมแบบนี้ แต่ถ้ามันไม่ ผมก็จะเหมือนกับกำลังฆ่าตัวตายอยู่ดี 

ผมเคยบอกว่า การทำให้ตระกูลดยุคเกลียดขี้หน้านั้น สำหรับตระกูลมาร์ควิสอย่างผมแล้วมันสำมารถทำได้ก็จริง ไม่ถึงกับตายหรอก อย่างมากก็ถูกลงโทษนิดหน่อย 

แต่ถ้าไม่อยากจะมีปัญหาอะไรก็เลี่ยงๆไม่ยุ่งกับพวกเขาจะดีกว่า ใครจะรู้ว่าพวกเขาเจ้าคิดเจ้าแค้นแค่ไหน แค่ผมถามไปว่าทำไมเจ้าชายถึงไม่พาเธอไปนั่งด้วยกัน เธออาจจะคิดว่าผมกำลังดูหมิ่นเธอก็ได้ แล้วหลังจากนั้นเธอก็จะหาสารพัดวิธีการมากำจัดผม ลูกชายคนที่สองไม่ได้สำคัญอะไรเท่ากับคนแรก เป็นได้แค่ตัวสำรองผู้นำตระกูลเท่านั้น แม้พี่ชายกับท่านพ่อท่านแม่จะรักผมมาก แต่เธออาจจะไม่คิดแบบนั้นแล้วมุ่งมาจัดการผมก็เป็นได้ เอาเป็นว่าผมต้องระวังตัวให้มากๆ

โดยไม่มีบทสนทนาใดๆอีก มันค่อนข้างน่าอึดอัดไปสักหน่อย แต่ผมไม่ใช่คนคุยเก่งอยู่แล้ว จะให้ชวนเธอคุยก็กลัวว่าจะเผลอพลาดตรงไหนไป ดังนั้นผมจึงอยู่เงียบๆเข้าไว้

พอมองจากด้านข้างเธอก็ดูคล้ายๆกับตัวผมตอนที่ยังเป็นอาสึกะไม่น้อย อย่างนี้นี่เอง...บางทีคนอื่นเองก็อาจจะรู้สึกอึดอัดตอนที่อยู่กับผมก็ได้...ผมหลุบตาลงด้านล่างไม่ได้มองเธออีก

"อ๊ะ เลดี้อัลทิอัส ไม่ได้พบกันนานนะครับ" มีเสียงอันสดใส ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของเราสองคน ทลายความรู้สึกอึดอัดนี้ลงไปจนหมด ทั้งผมและท่านเฟอร่าหันไปมองทางเจ้าของเสียงแทบจะพร้อมๆกัน

"ยินดีที่ได้พบนะคะคุณชาย" เฟอร่าตอบอีกฝ่ายกลับไป ดูเหมือนเธอจะรู้จักคนที่มาใหม่นี่ก่อนแล้ว แถมรู้สึกราวกับว่าเธอดูสดใสขึ้นกว่าเมื่อกี้อีก มุมปากเหมือนจะยกยิ้มขึ้นมานิดๆ ถ้าผมตอนนี้ยังเป็นอาสึกะก็อาจจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน

คนที่มาใหม่เขาคือ ดีโอ เทรเรีย เดาไม่ยากเลยว่าทำไมเขามาอยู่ที่นี่ ก็ชื่อเขาอยู่ถัดจากผมไปนี่เอง เขามีภาพลักษณ์เป็นเด็กหนุ่มผู้สดใสร่าเริง ไม่ว่าจะส่วนสูงที่ค่อนข้างกะทัดรัด ดวงตาสีมรกตคู่กลมโตที่เต็มไปด้วยพลังงานเหลือล้นก็ดี ดูเป็นเด็กชายที่น่าเอ็นดูสำหรับผู้หญิงล่ะนะ อาจจะหยาบคายไปสักนิด แต่ให้ความรู้สึกเหมือนสุนัขตัวเล็กสุดๆ 

แม้จะยังไม่เปิดเทอม แต่คนที่ควรได้พบก็พบมาหมดแล้ว ผมควรจะรู้สึกยังไงดี? ปัญหาโลกแตกเรื่องพลังเวทมนตร์ก็ยังไม่ได้ถูกแก้ไข นี่มันน่าปวดหัวเอามากๆเลย

"ฝ่าบาทไม่ได้เข้าร่วมพิธีสินะครับ" พอมองซ้ายมองขวาแล้วดีโอก็ถามอย่างตรงไปตรงมา ผมนิ่งแข็งไปทันที ไหงเขาถึงได้กล้าถามอะไรแบบนั้นนะ "เห็นว่าลงชื่อก่อนหน้าแล้วแท้ๆ" เขาพูดเสียงเบาแล้วทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย อืม...น่ารัก

"นั่นสินะคะ...คงจะหลีกเลี่ยงผู้คนเลยไม่ได้มานั่งตรงนี้"

"แต่ก็น่าจะให้คู่หมั้นอย่างท่านไปด้วยกันนะครับ?"

ถ้าไม่ได้มีใบหน้าแบบนั้น ผมว่าดอกนี้เฟอร่ามีโอกาสตบกลับเข้าเบ้าหน้าดีโอแน่ๆ โชคดีที่ไอ้ท่าทางหวังดีของคนพูดยังปกป้องเขาได้...

"นั่นมัน..." นางร้ายคนนั้นช่างดูหน้าสงสารเหลือเกิน ดวงตาคู่คมของเธอดูเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ดูก็รู้ว่าเธอพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ แต่โชคไม่ดีที่มันไม่สามารถเก็บได้อย่างมิดชิดกับผมที่นั่งอยู่ด้านข้างขนาดนี้

"ฝ่าบาทยังเข้าร่วมพิธีนะครับ" ผมพูดแทรกขึ้นมา แม้จะดูผิดมารยาทไปบ้าง แต่การปล่อยให้เธอเศร้าหมองไปมากกว่านี้โดยไม่พูดอะไรเลย คงจะทำให้รู้สึกแย่ยิ่งกว่า

"คุณริออส?" สาวเจ้าเงยหน้าขึ้นมามองผม

"ก่อนหน้านี้ ข้าพบองค์ชายอยู่กับเพื่อนสนิทของข้าที่เป็นอัศวินอารักษ์ ดูเหมือนว่าทีแรกมีกำหนดการที่จะไม่ร่วมพิธี แต่ฝ่าบาทดึงดันจะเข้าร่วมพิธีให้ได้ ดังนั้นอัศวินจึงรีบไปจัดหาตำแหน่งอื่นให้นั่งแทน ข้าคิดว่าฝ่าบาทอาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่อยากเข้าร่วมพิธีก็ได้นะ" ผมพูดเสร็จก็จ้องมองไปที่เธอ เมื่อเธอประมวลผลเสร็จก็หน้าขึ้นสีเล็กน้อย

"ป...เป็นเช่นนั้นนี่เอง ขอบคุณมากนะคะ"

ผมไม่ได้โกหกนะ ผมไม่ได้พูดสักคำว่าหมอนั่นอยากอยู่ที่นี่เพราะคู่หมั้นอย่างเธอน่ะ แค่พยายามทำให้เธอคิดแบบนั้นเอง ก็ผมไม่อยากให้เธอเสียใจนี่นา ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไงผมก็ไม่อาจรู้ได้ หวังว่าเธอจะไม่เอาไปถามเขาตรงๆหรอกนะ หรือถ้าเธอถามจริงๆล่ะก็ องค์ชายนั่นก็ควรจะรักษาน้ำใจคู่หมั้น แถไปว่าใช่ก็ได้แล้ว ผมช่วยเขาตั้งขนาดนี้ อย่าทำร้ายตัวเองนักเลย

"อ๊ะคุณ..." ดูเหมือนดีโอจะหันมาสนใจผมนิดหน่อย

"ยินดีที่ได้รู้จักคุณชาย ข้าริออส ฟาไรล์..."

"ข้ารู้จักๆ ข้าดีโอ เทรเรีย ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะครับ พี่ชาย" 

"พี่ชาย?"

ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดขึ้นมาซะงั้น แถมยังโดนเรียกว่าพี่ชายด้วย ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยถูกใครเรียกแบบนี้มาก่อนจึงรู้สึกแปลกๆ แม้แต่ชีวิตก่อนก็ไม่เคยถูกเรียกว่าพี่สาวเช่นกัน

"เอ...ข้าอายุน้อยกว่า เรียกแบบนี้ไม่ได้เหรอครับ?" 

หยุดนะ หยุดทำท่าหมาหงอยแบบนั้นซะ...

"ได้สิ...ข้าไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"

จะริออสหรืออาสึกะก็ดี สุดท้ายแล้วก็เป็นคนๆเดียวกัน แพ้ทางสายตาเว้าวอนราวสุนัขแบบนั้นเหมือนๆกัน...