ก็ดีแล้วล่ะที่เขาไม่ไปส่งผม แต่ถ้ามีธุระก็ควรไปทำธุระ ไม่ใช่ร้องว่าเหงาๆแล้วก็มาหาคนไปเดินเล่นด้วยแบบนี้สิ ที่เขาอธิบายก่อนหน้านี้เลยยิ่งไม่น่าเชื่อเข้าไปใหญ่

ผมมาถึงโรงเรียนในตอนบ่ายโมงตรงพอดี มีเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันหลายคนอยู่ที่นี่ ผมรีบเปลี่ยนชุดนักเรียนก่อนจะลงมาจากรถม้า

"ต้องลงทะเบียนเข้าหอก่อนสินะ" มองซ้ายขวาก็พบที่ๆต้องไป

โรงเรียนหลวงมีพื้นที่กว้างขวางมาก อาคารในรั้วโรงเรียนก็มีมากมายหลายอาคาร แต่ละอาคารล้วนเป็นสถาปัตยกรรมที่สวยงามและออกแบบมาอย่างดี สมกับที่เป็นสถานที่ที่ใช้รองรับการใช้ชีวิตของบุตรหลานชนชั้นสูง

อาคารใหญ่ที่นักเรียนหลายคนมุ่งตรงไปมีป้ายประกาศบอกให้นักเรียนปี1ไปรวมกันที่นั่นเพื่อลงทะเบียน ริออสบอกให้เอซรออยู่ที่รถม้าก่อนจะเดินตามคนอื่นๆไป

การเดินคนเดียวในที่ไม่คุ้นเคยนั้นทำให้เขารู้สึกกลัวอยู่หน่อยๆ แม้ภายนอกจะแสดงออกปกติธรรมดาก็ตาม

"ริออส!" 

เมื่อได้ยินเสียงคนเรียกตัวเองเขาก็หันไปมองตามความเคยชิน

"คริส?"

อัศวินหนุ่มในชุดนักเรียนแบบเดียวกันเดินเข้ามาทักทายตามประสาคนรู้จัก ไม่สิออกจะใกล้ชิดมากไปสักนิด

"ในที่สุดก็ได้เจอเจ้า ดีใจจังเลย" คริสโผเข้ากอดผมโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เราตกเป็นเป้าสายตาคนรอบๆ

ผมผลักเขาออกอย่างสุภาพ "ข้าก็ดีใจที่ได้เจอเจ้าเช่นกัน" ผมพูดจริงๆนะ เขาปัดเป่าความรู้สึกแปลกที่ของผมไปซะสิ้นเลย ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาพอมีเขาอยู่ด้วย

"อะแฮ่ม...คริส ลืมข้าอีกแล้วนะ" ด้านหลังคริสคือชายหนุ่มผมสีเงินเปล่งประกายตัดสั้นเรียบร้อย เขามีดวงตาสีอะเมทิสต์คู่สวยที่ดูลึบลับและสดใสไปพร้อมๆกัน ท่าทางของเขาดูสง่างามแต่ก็ยากที่จะเข้าถึง ก็เหมาะสมกับฐานะของเขาล่ะนะ เจ้าชายลำดับที่หนึ่ง ไอร์ เซเลเทรีย

"ขออภัย เจ้าชาย นี่คือสหายของข้า ริออส ฟาไรล์ บุตรแห่งตระกูลมาร์ควิสฟาไรล์" คริสแนะนำผมให้กับเขา

"ข้าคือริออส ฟาไรล์ ยินดีที่ได้พบฝ่าบาท" ผมคิดไว้แล้วว่าสักวันจะต้องเจอกับสถานการณ์นี้ เพียงแต่คาดไม่ถึงว่าจะเป็นวันก่อนเปิดเทอมแถมยังวันเดียวกันกับที่เจอไคลด์ด้วย เท่านี้เหตุการณ์ความรักแรกพบของผมกับท่านเจ้าชายที่ควรจะเจอหน้ากันครั้งแรกในคาบเรียนก็พังไม่เป็นท่าไปแล้วเรียบร้อย แต่หลังจากเจอไคลด์แล้วผมก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากกับเนื้อหาที่ไม่เหมือนกับในเกมแม้ว่าผมจะไม่ได้ทำอะไรผิดก็ตาม 

ความผิดเดียวของผมคือการที่ผมเกิดมาเป็นผู้ชาย และมันก็ไม่น่าจะสำคัญอะไรกับการที่คริสจะลากเจ้าชายมาเจอผมก่อนเหตุการณ์ที่ควรจะเป็น หรือการที่อยู่ๆผมก็เจอกับไคลด์ก่อนถึงร้านหนังสือ ทุกอย่างมันเป็นสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้ต่างหาก

ผมพบว่าตัวเองจำไม่ได้ว่าควรจะใช้คำอย่างไรต่อหน้าราชวงศ์ ในความคิดผมมันน่าจะเป็นประโยคที่ดูทางการกว่านี้อีกหน่อย แต่คำที่คริสเลือกใช้ก็ดูเป็นคำทางการในระดับปกติที่ใช้ค่อนข้างง่ายและฟังไม่เยิ่นเย้อเกินไป ผมก็เลยใช้ตาม

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากพูดอะไรยากๆ แต่คริสที่ผมรู้จักก็ไม่ใช่คนที่จะพูดชุ่ยๆกับเจ้าชายเพียงเพราะขี้เกียจใช้คำราชาศัพท์แน่ๆ ดังนั้นการที่ผมทำตามคริสจึงมั่นใจได้ในระดับหนึ่งว่ามันจะไม่ใช่ความผิดมากนัก...น่าจะนะ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะริออส ข้าไอร์ เซเลเทรีย เจ้าคงรู้อยู่แล้วสินะ" ดูเหมือนว่าตัวเจ้าชายเองจะใช้คำระดับปกติมากกว่าผมและคริสอีกต่างหาก เพราะงั้นผมพูดแบบนั้นมันก็โอเคอยู่สินะ

"ข้าได้ยินเรื่องของเจ้าจากคริสมาเยอะ ในที่สุดก็ได้พบตัวจริงสักที ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะ จะเรียกข้าว่าไอร์เฉยๆก็ได้ ข้าไม่ว่าอะไร แล้วก็พูดกับข้าแบบปกติก็พอ ยังไงหลังจากนี้เราก็เป็นนักเรียนเหมือนกัน" เขายิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนและยิ้มไปถึงดวงตา ไม่เหมือนกับใครบอกคนที่เพิ่งจากกันไม่ถึงชั่วโมง แต่ผมจดจำรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ที่ดูไม่น่าไว้ใจนั่นได้อย่างดี

"เจ้าก็ด้วยคริส เมื่อกี้ดูเป็นทางการมากไปนะ" เจ้าชายไอร์หันไปกำชับกับคริสต่อ

"แต่เราอยู่ในที่สาธารณะนะขอรับฝ่าบาท" คริสพูด ท่าทางเงอะงะนิดหน่อย

"ก็ได้ๆ ข้าแค่ไม่อยากทำตัวเองเป็นจุดเด่น ไปที่ไหนก็ทำลายบรรยากาศเขาซะหมด เวลาเห็นทุกคนดูสนุกสนาน แล้วพอข้าเข้ามาก็นั่งตัวเกร็งกัน มันทำให้ข้ารู้สึกไม่ดีน่ะ" เจ้าชายยิ้มเศร้าๆ แต่เขาจะทำตัวให้ไม่เป็นจุดเด่นได้ยังไง ชนชั้นสูงส่วนมากต้องจดจำหน้าเขาได้อยู่แล้ว คงมีเพียงคนบ้านนอกที่ไม่ติดตามข่าวสารอะไรที่ไม่รู้จักเขาไม่กี่คนเท่านั้นละมั้ง คงจะหลีกเลี่ยงสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นนั้นได้ยากสักหน่อย

"เจ้าจะว่าอะไรไหม ถ้าข้าอยากให้เจ้าไปข้างในนั้นด้วยกันกับพวกเรา" ไอร์ชี้ไปยังอาคารที่มีป้ายละทะเบียน

"ได้แน่นอนครับ ฝ่าบาท"

เจ้าชายผู้ไม่ถือตัวเผยรอยยิ้มงดงาม ก่อนจะเดินนำเราไป ผมคิดว่ามันคงเป็นไปได้ยากจริงๆที่จะทำให้เขาไม่เป็นจุดเด่น ต่อให้เขาไม่ใช่เจ้าชาย เป็นแค่ชายนิรนามที่ไม่มีใครรู้จักหน้าตา เขาก็ยังคงดูโดดเด่นด้วยใบหน้าและสีผมนั่นอยู่ดี...