หลังจากทานเสร็จ ไคลด์ก็บอกว่าจะไปร้านหนังสือ ที่ๆเป็นจุดมุ่งหมายแรกของผมนั่นเอง สรุปว่าเหตุการณ์ความรักนั่นมันจะเกิดจริงๆงั้นเหรอ? แต่ผมเจอเขาแล้วนี่นา หรือเหตุการณ์พวกนี่มันจะหลีกเลี่ยงไม่ได้กันแน่ น่าสงสัยจริงๆ
พวกเราเดินมาสักพักก็พบกับร้านหนังสือ ถนนตรงนี้ไม่ได้มีร้านหนังสือเพียงร้านเดียว แต่มีถึง 6 ร้าน ด้วยกัน ถ้าผมมาที่นี่ตั้งแต่แรกโดยไม่เจอเขาก่อน ไม่รู้ว่าผมกับเขาจะมีโอกาสได้เจอกันไหม บางทีผมอาจจะเลือกเข้าคนละร้านกับเขาก็ได้ แต่เป้าหมายของผมคือเหตุการณ์ความรัก ผมอาจจะต้องเข้าไปดูทีละร้าน... ไม่สิ ผมว่าตัวเองคงยอมแพ้และเลิกคิดที่จะพบเหตุการณ์ความรักมากกว่าจะลงทุนเดินเข้าๆออกๆร้านพวกนี้
ไคลด์เดินเข้าหนึ่งในร้านพวกนั้นไปอย่างไม่ลังเล ผมไม่รู้ว่าเขามีเกณฑ์ในการเลือกร้านหรือไม่ หนังสือร้านนั้นอาจจะมีให้เลือกเยอะหรือคุณภาพดี หรืออาจจะเป็นร้านประจำของเขา หรืออาจจะเหตุผลอื่น ไม่ก็ไม่มีเหตุผลเป็นพิเศษ
ไหนๆก็มาที่นี่แล้ว ผมก็เลยไปเดินดูหนังสือในร้าน บนชั้นมีหนังสือมากมาย แบ่งตามหมวดหมู่ แม้จะไม่ได้มีหนังสือมากเท่ากับห้องสมุดที่บ้าน แต่ก็มีแต่หนังสือที่ไม่รู้จักเต็มไปหมด
จะว่าไปเรื่องของที่ชั่งน้ำหนักคราวก่อน ผมยังหาหนังสือที่มีทฤษฎีที่เกี่ยวข้องไม่ได้ แม้ตัวผมจะมีความรู้อยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ชำนาญ ผมจึงอยากหาข้อมูลที่เชื่อถือได้มาใช้อ้างอิงนิดหน่อย แต่ที่โลกนี้ไม่มีหัวข้อวิทยาศาสตร์เลย ผมไม่สามารถมุ่งไปที่หมวดวิทย์แล้วก็หาหนังสือได้ทันที กลับกันแล้วที่นี่มีหนังสือวิศวะกรรมเวทมนตร์ที่มีเนื้อหาอัดแน่นอยู่เต็มไปหมด ทั้งทฤษฎีที่พิสูจน์แล้วได้รับความเชื่อถือ หรือแม้แต่แนวความคิดที่ยังไม่ได้ทดลองให้เห็นผล ตอนที่ผมมาตามหาหนังสือก็มักจะถูกดึงดูดจากหนังสือพวกนี้จนหาหัวข้อที่ต้องการไม่เจอทุกที
แม้แต่ที่นี่ก็มีหนังสือแปลกๆที่ดึงดูดความสนใจผมได้ ทีแรกไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองจะสนใจอะไรกับหนังสือที่ขายในร้านเล็กๆแบบนี้ ผมมองหนังสือสันสีน้ำตาลอ่อนที่ชั้นบนของตู้
ดูถูกความทรงจำของอาสึกะ...ไม่สิดูถูกเกมนี้ไม่ได้เลยจริงๆ ถ้ามีเทพเจ้าที่สามารถแก้ไขเรื่องราวต่างๆให้เป็นไปตามเกมได้อยู่ละก็ บางทีนี่คงเป็นเรื่องที่เทพเจ้าองค์นั้นกำหนดไว้
ผมหยิบหนังสือเล่มนั้นไม่ถึง
ถึงผมจะตัวเล็กอยู่หน่อย แต่ก็ไม่ได้เตี้ยมากเมื่อเทียบกับเด็กหนุ่มคนอื่นๆ ทว่าก็ไม่อาจเอื้อมถึงหนังสือบนชั้นได้...รู้สึกขัดใจชะมัด
และนี่คือสิ่งผมต้องเลือก ผมจะรอให้ไคลด์เข้ามาช่วย หรือจะไปหาบันไดมาปีน...แน่นอนว่าผมเลือกข้อหลัง ผมอาจจะต้องการเข้าเหตุการณ์ความรัก แต่ผมไม่ได้ต้องการจะเข้ารูทของเขาหรือจีบเขาจริงๆ
มันค่อนข้างพูดยากอยู่หน่อย ก่อนหน้านี้ผมคืออาสึกะที่เป็นผู้หญิง แต่ตอนนี้ผมเป็นผู้ชาย ผมทำใจจีบผู้ชายด้วยกันไม่ได้จริงๆ
และบางทีมันอาจจะไม่ได้เกี่ยวกับเพศสภาพของตัวผมเลยก็ได้ ต่อให้ผมเป็นผู้หญิง ต่อให้ตอนนี้ผมยังเป็นอาสึกะ ผมก็คงไม่สามารถจีบผู้ชายตัวเป็นๆแบบนี้ได้ ในตอนที่เขาอยู่ในจอเขาเป็นแค่ตัวละครในเกม ผมไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรในการจีบครั้งนี้ ไม่ว่าผมจะรักเขาจริงๆหรือไม่รัก ผลลัพธ์ของการจีบก็จะปรากฎแค่ในเกมและไม่มีทางมีอะไรมากกว่านั้น
แต่นี่เขาคือคนจริงๆมีความรู้สึกจริงๆ ผมไม่สามารถตัดสินใจเพื่อเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของเราให้มากไปกว่านั้นโดยไม่คิดถึงอนาคตข้างหน้า ถ้าผมจีบโดยที่ผมไม่ได้รักเขา มันไม่เท่ากับว่าเป็นการให้ท่างั้นเหรอ แล้วหลังจากฉากจบผมจะทำยังไงล่ะ ไม่มีใครบอกผมได้
ผมสนใจเรื่องการเคลียร์ปมประเด็นของเนื้อเรื่องมากเกินไปจนเผลอหลีกเลี่ยงที่จะคิดถึงปัญหาตรงนี้ แต่ถ้าผมไม่จีบ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะสามารถทำให้เนื้อเรื่องจบแบบดีได้หรือเปล่า รู้สึกว่าากเราจีบพลาดมันจะทำให้เกิดแบดเอนด์ แต่ผมไม่รู้ว่าแบดเอนด์นั้นเนื้อหาเป็นยังไงนี่นา ผมจะตายรึเปล่า เนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป ผมไม่รู้เลย เพราะงั้นผมถึงยังตัดสินใจไม่ได้สักที ได้แต่คิดว่า ปล่อยให้เหตุการณ์มันเป็นไปเรื่อยๆของมันเอง
ทว่าความจริงแล้ว แม้ช่วงเวลาการเกิดเหตุการณ์จะจบลงด้วยการปล่อยไปเรื่อยๆของผม แต่ความจริงที่ว่าผมไม่ได้ตัดสินใจก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง ยิ่งมันจบลงโดยที่ผมไม่ตัดสินใจอะไรเลย คงเป็นตัวผมเองที่จะต้องเสียใจกับตัวเองทีหลัง
"ยืนนิ่งคิดอะไรอยู่น่ะ ริออส?"
ตัวปัญหา...ไคลด์ทักผมที่ยืนนิ่งไปสักพักใหญ่ ผมสะดุ้งกับเสียงเขาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปตอบ
"ก็เรื่อยเปื่อยน่ะครับ"
"ไม่เป็นไรแน่หรอ สีหน้าเจ้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ?"
"ไม่เป็นไรจริงๆครับ"
"งั้นเหรอ? ถ้าเจ้าไม่สบายจริงๆให้ข้าพากลับโรงเรียนได้นะ ถึงเจ้าจะสัญญาว่าจะมาเดินเล่นกับข้าแต่ตอนนี้ข้าก็พอใจแล้วล่ะ ไม่ต้องคิดมากที่กลับก่อนเวลาก็ได้"
คิดไม่ถึงว่ารุ่นพี่คนนี้จะเป็นห่วงผมได้ ทำเอาผมลืมเรื่องที่คิดก่อนหน้านี้ไปเลย
"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ" ผมตอบแบบนั้นก่อนจะมองหาบันไดมาปีนตามที่คิดแต่แรก
"หยิบไม่ถึงให้ฉันช่วยก็ได้นะ"
"ข้าหยิบเองได้ครับ" ริออสปีนอย่างระมัดระวัง เขาไม่ซุ่มซ่ามพอจะตกบันไดแน่ๆ
และแล้วหนังสือก็มาอยู่ในมือผมอย่างปลอดภัย โดยไม่ต้องได้รับความช่วยเหลือจากไคลด์ ผมก้าวลงจากบันไดจนถึงพื้นอีกฝ่ายนั้นเพียงยืนสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆเท่านั้น
"เก่งมากเลย~" ไคลด์ชื่นชมด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง "ใบหน้าที่แสดงออกมาเป็นคำพูดว่า ข้าทำได้ นั่นมันน่ารักมากๆเลย ข้าชอบความตรงไปตรงมาของเจ้าจริงๆนั่นล่ะ"
เขาพูดจบก็หัวเราะร่า ส่วนผมก็รีบพูดกลับไปว่า "ไม่ได้ทำสีหน้าแบบนั้นสักหน่อยครับ"
แม้ว่าจะไม่เป็นไปตามเหตุการณ์ในเกมตั้งแต่ต้นเพราะผมดันเจอเขาซะก่อน แถมผมยังไม่เล่นไปตามเนื้อเรื่องที่ควรจะเป็น แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่นัก จริงๆแล้วเป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน...
+++++++++++++++++++++++
[แถม]
ไคลด์ : เวอร์ชั่นริอาไม่มีฉากนี้ แต่ถ้าฉากนี้เป็นริอาไม่ใช่ริออสละก็...
ไรท์ : คุณจะช่วยเธอหรือจะยืนเฉยๆ
ไคลด์ : ข้าจะยืนเฉยๆ...และมองลอดไปยังใต้กระโปรงของเธอ
ไรท์ : ช่างไร้ยางอายจริงๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in